Απληστία

Ω! Ναι, απληστία, η πιο ηλίθια από όλες τις αμαρτίες. Φιλαράκο, εδώ δε μπορείς να φας όπως θες, θα σε αφήσουν να μαζεύεις λεφτά; Μα, καλά είσαι με τα καλά σου; Και φυσικά δεν υπάρχει κανένας τρόπος απόκτησης χρημάτων που να μην το έχει καλύψει ο αγαπητός, ο ένας, ο σχολαστικόόόόόόός Θωμάς Ακινάτης! Με τυχαία σειρά εμφανίζονται η προδοσία, η βία, η απάτη, η κατάχρηση εξουσίας, δωροδοκία, λαφυραγωγία, φυσικά κλοπή και ληστεία. Αν κάποιος διάβαζε αυτή την τελευταία πρόταση θα νόμιζε ότι μιλάμε για πολιτικό. Στο Καθαρτήριο τιμωρούνται με το να τους χώνουν το κεφάλι μέσα στο χώμα, επειδή ασχολούνται πολύ με τα επίγεια. Ναι, εντάξει, θα περιμέναμε κάτι καλύτερο, πιο ευφάνταστο να το πω!
Γνωστός άπληστος φυσικά ο Σκρουτζ Μακ Ντακ, απ’ ότι καταλάβατε έχω βάλει τη οικογένεια Ντακ στο μάτι και δε ησυχάσω αν δε τους σκορπίσω σε όλο το Καθαρτήριο.

Λαιμαργια

Μέσες άκρες όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. Είναι αυτό που βλέπεις, ή μάλλον βλέπουν οι άλλοι, όταν χλαπακιάζεις (τι υπέροχη λέξη, περιγράφει ακριβώς τον ήχο). Στα Λατινικά, ας μην ξεχνάμε ότι είναι καθολική η εφεύρεση, είναι gula εξίσου πετυχημένο, σωστά; Και θα μου πεις που είναι το κακό; Καλά οι Καθολικοί έχουν αυτό το κόλλημα ότι άμα τρως πολύ το στερείς από τους φτωχούς. Πίπες, δηλαδή, που μας έλεγαν οι μαμάδες για να τρώμε το φαγητό μας. Και άμα νομίζεις ότι την έχεις σκαπουλάρει με τη δικαιολογία ότι ζούμε σε μια κοινωνία αφθονίας, στο έχουν έτοιμο το παραμυθάκι. Δεν έχεις αυτοσυγκράτηση! Αυτή είναι άλλωστε και η αγαπημένη λέξη των χριστιανών (και όχι μόνο). Αν μπορούσαν να πουν ότι το υπερβολικό χέσιμο είναι αμαρτία, θα το έκαναν.
Ο Θωμάς ο Ακινάτης έχει βάλει και κατηγορίες, σε περίπτωση που απορούσες τι είναι σχολαστικός:
1. Να τρως πολύ αργά (καταδικασμένοι στο πυρ το εξώτερο όλοι οι Κινέζοι)
2. Να τρως ακριβά φαγητά (να και προλεταριακές απόψεις ο Θωμάς)
3. Να τρως πολύ (και να γίνεις χοντρός, κλασσικά)
4. Να τρως πολύ πρόθυμα (αυτό δεν είναι το όνειρο κάθε μαμάς;)
5. Να τρως πολύ κομψά (μαλάκα, ο Θωμάς θα πρέπει να βαριόταν πολύ!)
6. Να τρως πολύ θερμά (φαντάζομαι ότι αν τρως καυτά είναι εντάξει, αυτοτιμωρήσε και γλυτώνεις από τον κόπο το Διάβολο. Άσχετο, τα πικάντικά μετράνε;)
Γνωστοί λαίμαργοι ο Πόλντο (αν δεν τον ξέρετε θα καείτε στην κόλαση) και ο Ντόναλντ Ντακ. Αν έχετε άλλα φαεινά παραδείγματα λαίμαργων, παρακαλώ…

Λαγνεία

Η Λαγνεία είναι μία από τις επτά θανάσιμες αμαρτίες. Όσοι έχουν δει το Seven, καταρχήν μπράβο, έπειτα προχωρήστε στην επόμενη παράγραφο, θα ακούσετε τις ίδιες βλακείες. Οι επτά θανάσιμες αμαρτίες είναι μια καταπληκτική εφεύρεση των Καθολικών που ώρες ώρες νομίζω ότι δουλεύουν για τους σεναριογράφους του Χόλυγουντ. Είναι προφανώς εφτά, κάποιοι λένε γιατί το εφτά είναι μαγικός αριθμός αλλά στην πραγματικότητα ο Πάπας Γρηγόριος ήταν γαύρος. Πρόκειται για κεφαλαιώδη αμαρτήματα που επισύρουν την αιώνια τιμωρία, δεν είναι αστεία πράγματα.
Η Λαγνεία, είναι αυτό που φαντάζεσαι. Αν δε φαντάζεσαι, ή απλά δε ξέρεις ελληνικά τότε πρόκειται για την σεξουαλική επιθυμία. Στο πακετάκι μπαίνει η μοιχεία, η κτηνοβασία και ο βιασμός. Στο Καθαρτήριο της Θείας Κωμωδίας (και όχι δεν πρόκειται για τη Θεία-Κούλα ή Θεία-Μάνου) οι καυλωμένοι για να εξιλεωθούν περπατάνε στη φωτιά.
Και σε περίπτωση που δε το κατάλαβες, η εκκλησία όχι μόνο δε σου επιτρέπουν να γαμείς, όχι μόνο δε μπορείς να αυτοϊκανοποιηθείς, δε μπορείς καν να το σκέφτεσαι. Ούτε και με το σκύλο σου δε μπορείς να ξαλαφρώσεις πια. Μην ρωτήσεις τι πρέπει να κάνεις. Ξέρω’ γω; Κόψτο!
Φωτεινός λάγνος αμαρτωλός ο Ντόναλντ Ντακ. Αυτό το παραπλανητικά λευκό παπί, ουδεμία σχέση έχει με λευκή περιστερά, ποθεί συνεχώς και ακόρεστα την Νταίζυ Ντακ. Η οποία θυμίζω ότι είναι και ξαδέρφη του, οπότε έχουμε και λαγνεία και αιμομιξία.

Στο επόμενο επεισόδειο: Λαιμαργία

Kellogs

Από ντοκιμαντέρ στο Σκάι:
«Οι άνθρωποι πίστευαν ότι οι πλούσιες σε λίπη τροφές, όπως αυγά με μπέικον, αύξαναν τη λίμπιντο. Έτσι, ο dr Kellog αποφάσισε να φτιάξει μια τροφή που θα κατευνάσει τα ήθη: τις νιφάδες σιταριού»

Μην γελάς, δεν είναι για γέλια. Για σκέψου λίγο τις τρομαχτικές προεκτάσεις του θέματος (βάζω το τρομαχτικές για να προσδώσω δημοσιογραφικό κύρος). Κατ’ αρχήν ας εντοπίσουμε το οξύμωρο. Σε παρακαλάνε-αναγκάζουν ν’ αντικαταστήσεις δύο γεύματα με Kellogs. Βλέπεις την κοπέλα που ήταν πριν χοντρή - τι χοντρή, μια χαρά αδύνατη ήταν, γι’ αυτό κρύβεται πίσω από καρέκλες και τέτοια - ν’ αδυνατίζει. Αποφασίζεις και λες: «Ας τρώω όλη μέρα νιφάδες σιταριού, μπας και σταυρώσω γκόμενο(είναι τώρα έκφραση αυτή;)». Μία στις 8.000.000 γυναίκες τα καταφέρνουν, να χάσουν κιλά δηλαδή, γιατί η σταύρωση δεν είναι εγγυημένη, εδώ οι εβραίοι και ζοριστήκανε…ξεφεύγω από το θέμα…Οι υπόλοιπες 7.999.999 τρώνε ένα κουτί δημητριακά τη μέρα και μάλιστα αυτά με σοκολάτα. Τελικά, όχι μόνο δεν αδυνατίζουν αλλά και αν σταυρώσουν γκόμενο – με Ιούδα ή χωρίς – εκείνος να τις λέει ξενέρωτες!

Γενικά αν είχα όρεξη και λεφτά θα έκανα έναν αγώνα στις διαφημιστικές. Τελευταία έχω βάλει στο μάτι την AXE. Εντελώς παραπλανητικές διαφημίσεις.

- Κύριε πρόεδρε, ολόκληρο μπουκάλι έβαλα στον καλόγερο αλλά η γκόμενά μου ατάραχη. Εντάξει, είπα να αδειάσω άλλο ένα στο δασύτριχο στήθος μου. Πέρα από το ότι μου είπε ότι βρωμάω, έβγαλα και σπυράκια.

Μας έχουν βάλει στο μάτι. Είναι οι κυνηγοί και είμαστε το θήραμα, target group μας λένε. Και εδώ δε μιλάμε για τον Elmer Fudd από το Bugs Bunny, να τρώμε καρότο και να κάνουμε χαβαλέ.

Την έβαψα

Έβαψα το σπίτι μου (όχι μόνη αλλά με εκείνον, θα βρω τα λόγια να σου πω μια μέρα για εκείνον*)! Είναι η πρώτη φορά που κάνω κάτι τέτοιο. Μου φαινόταν απλό, βούρτσες και χρώμα. Γελάστηκα! Ο εφιάλτης άρχισε με την επιλογή. Άπειρες αποχρώσεις, δυσνόητοι κωδικοί με αριθμούς και γράμματα, παραπλανητικά ονόματα στα χρώματα. Πιο εύκολα μπαίνεις στα μυστικά αρχεία της CIA παρά να βρεις αυτό το τέλειο λαδί.
Η αναζήτηση του τέλειου χρώματος της ελιάς (δε νομίζω να υπάρχει η γενική «του λαδιού») έγινε για μένα το Άγιο Δισκοπότηρο. Ξεφύλλισα όλα τα χρωματολόγια, μπήκα σε όλες τις ιστοσελίδες ψάχνοντας αυτό το απαλό χρώμα του φύλλου της ελιάς που θα μου θύμιζε κάμπο το καλοκαίρι στη Κρήτη, που τα τζιτζίκια τραγουδούν (έχω τις ενστάσεις ως προς αυτό, αλλά έτσι λέει ο Πλάτωνας) με το αεράκι να χαϊδεύει τα φύλλα κάνοντάς τον κάμπο να μοιάζει με μια υπέροχη ασημοπράσινη θάλασσα. Τώρα, αν βγάλεις τον κάμπο, το ασημοπράσινο, το αεράκι (και τα τζιτζίκια ευτυχώς) το πέτυχα!

* Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δε θα τα βρω αυτά τα λόγια. Δεν υπάρχει τίποτα που να περιγράφει αυτό που νιώθω όταν με κοιτάει. Όλα θα είναι λίγα.

Ο Δρόμος του Ειρηνικού Πολεμιστή

Είμαι ενθουσιασμένη! Δεν έχω λόγια να περιγράψω την χαρά μου. Επιτέλους. Ο ένας και μοναδικός Dan Millman έρχεται. Και όχι μόνο αυτό. Όχι, όχι θα μιλήσει για το πώς θα ξυπνήσουμε τον Ειρηνικό Πολεμιστή μέσα μας. Ξέρω, ξέρω ότι δεν ακούγεται λογικό «και ειρηνικός και πολεμιστής». Πρέπει να τολμήσετε να έρθετε πιο κοντά στην φιλοσοφία του Millman, αυτό είναι όλο. Και ποιος είναι ο Dan; Δε θα τολμήσω να σας πω εγώ. Θα σας μεταφέρω την περίληψη της αυτοβιογραφικής του ταινίας.

«Ένας αλαζόνας, ταλαντούχος και πολλά υποσχόμενος αθλητής ο Dan Millman, φαίνεται ότι ζει την τέλεια ζωή στο κολέγιο: έχει ένα καλογυμνασμένο κορμί με απίστευτη δύναμη, είναι όμορφος και έλκει όποια κοπέλα θέλει, έχει καλούς βαθμούς, χρήματα και την ευκαιρία να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Παρόλα αυτά ο Dan υποφέρει από τρομερούς εφιάλτες και περίεργα οράματα που δεν μπορεί να εξηγήσει ή να αγνοήσει και ν απαλλαχτεί από αυτά. Μια νύχτα τον βρίσκει ως συνήθως με εφιάλτες, να πηγαίνει για τρέξιμο μη ακολουθώντας τον συνηθισμένο δρόμο. Περνώντας μέσα από καινούριες γειτονιές, χάνεται στην ομίχλη. Ο δρόμος του τον οδηγεί σε ένα συνεργείο που έχει όλα τα φώτα αναμμένα και έναν ηλικιωμένο άντρα πίσω από το ταμείο, τον Σωκράτη…»

Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Από την μετριοφροσύνη του Δασκάλου (θυμίζω «ταλαντούχος», «είναι όμορφος», «έχει καλούς βαθμούς»); Βάζει και το «καλογυμνασμένο κορμί με απίστευτη δύναμη» για να πιάσει τους γκέι και τις ηλικιωμένες με την φτιασιδωμένη μούρη και το μαύρισμα solarium – αν σηκώσεις τη ρυτίδα φαίνεται το λευκό. Καλά όλα αυτά, να τα χάψω. Αλλά να ανακαλύψει τη σοφία από έναν μηχανικό αυτοκινήτου;Τι τόσο σημαντικό μπορεί να σου έμαθε δηλαδή; Πώς να αλλάζεις μπουζί; Και όλα αυτά στη συμφέρουσα τιμή των 300 €.

Ατελείωτη ιστορία (εκλογών)

Πριν πολύ καιρό, όλοι οι ποντικοί στο Ναγκασάκι μαζεύτηκαν και αποφάσισαν ότι, αφού δεν υπήρχε τίποτα να φάνε στο Ναγκασάκι, θα περνούσαν απέναντι στη Σατσούμα. Ανέβηκαν σε ένα πλοίο και έφυγαν. Κατά τύχη συναντήθηκαν με ένα πλοίο στο οποίο επέβαιναν όλοι οι ποντικοί από τη Σατσούμα, που πήγαιναν στο Ναγκασάκι. Άρχισαν όλοι να ρωτούν τους άλλους πώς είναι τα πράγματα, και έμαθαν ότι δεν υπάρχει τίποτα να φάνε ούτε στο Ναγκασάκι ούτε στη Σατσούμα. Κατάλαβαν τότε ότι δεν υπήρχε νόημα να πάνε πουθενά. Αποφάσισαν λοιπόν να πηδήξουν στη θάλασσα και να πνιγούν.

Σχόλια

1. Ας μην σχολιάσω τώρα την πρωτοφανή προθυμία των Ιαπώνων να αυτοκτονούν με ψύλλου πήδημα.

2. Είναι το τέλειο παραμύθι για το αποτέλεσμα των εκλογών, όποιο και να ήταν αυτό. Τι Ναγκασάκι τι Σατσούμα. Τι ΝΔ τι ΠΑΣΟΚ. Το μόνο που μένει είναι να βουτήξουμε.

Εκλογές

Σήμερα το είχα βάλει σκοπό να μην αφήσω την ευκαιρία να πάει χαμένη. Ήταν η πρώτη φορά που θα ψήφιζα μετά την ανακάλυψη των δυνάμεών μου και αυτή τη φορά θα το έκανα μια πραγματική εμπειρία.

Σηκώθηκα το πρωί, έβαλα τα καλά μου, πήρα λεωφορείο και κατέβηκα στο πρώτο εκλογικό κέντρο που είδα. Έτριβα με χαιρεκακία τα χέρια μου και στήθηκα απ’ έξω. Στην αρχή χάζευα μέσα από την κάλπη και μέσα από τους φακέλους (αλλά μην με ρωτάς αποτελέσματα). Μετά βαρέθηκα και είπα να κάνω κάτι πολύ κακό. Θα μπορούσα να κάτσω εκεί και να επηρεάσω κάθε ψηφοφόρο να φτύνει/χέζει/χύνει στο ψηφοδέλτιο. Χαμογελούσα μόνο που σκεφτόμουν τον ΠΑΣΟΚο παππού να τρέμει και να ιδρώνει αλλά τελικά να φτύνει το πολύτιμο και ήδη σταυρωμένο ψηφοδέλτιο. Ή τον πιτσιρικά με το σκισμένο παντελόνι, χυμένο και χάλια από το χτεσινό ξενύχτι να κρατά καμαρωτός καμαρωτός το ψηφοδέλτιο του ΕΝΑΝΤΙΑ ή του Μ-Λ ΚΚΕ ή του ΚΚΕ Μ-Λ (η εξωκοινοβουλευτική αριστερά δεν έχει και πολύ φαντασία). Θα μπει με υφάκι επαναστάτη στο παραβάν και ξεδιπλώνοντας το ψηφοδέλτιο…χέσει τον πρωινό καφέ σε αυτό.

Αλλά το μετάνιωσα, άρχισε ο Περικλής μέσα μου τα «η ψήφος είναι δημοκρατικό μπλα μπλα δικαίωμα μπλα μπλα» και τέτοια ενοχλητικά. «Εντάξει, είπα στη συνείδησή μου, αλλά αν βαρεθώ, θα το κάνω». Και στράφηκα στον πραγματικό μου στόχο για σήμερα: τους κομματικούς εκπροσώπους! Δε φόραγαν καρτελάκια αλλά δεν ήταν ανάγκη. Η Πράσινη ήταν αγχωμένη και η φωνή της ήταν τσιριχτή, ο Μπλε ήταν κλασικός Δαπίτης. Για να μην μιλήσω για τον Κόκκινο. Συγκεντρώθηκα, πήρα τις βαθιές μου ανάσες και άρχισα την υποβολή μου. Το σόου άρχισε.

- Το ΠΑΣΟΚ προσφέρει δωρεάν αστικές και υπεραστικές κλήσεις, άρχιζε να τσιρίζει η πράσινη.
- Η ΝΔ προσφέρει το χαμηλότερο πάγιο και το φθηνότερο SMS.
- Μην τους ακούτε, φώναξε ο Κόκκινος, το ΚΚΕ θα προσφέρει φθηνό λαϊκό τηλεφώνημα για όλους.

Χάος, ψηφοδέλτια να πετάνε, αλλόφρονες εκπρόσωποι. Τι άλλο θες σε αυτή τη ζωή; Μα τι άλλο; Το επόμενο εκλογικό κέντρο. Έφυγα περπατώντας σαν πρωταγωνίστρια του Ταραντίνο.

Film Noir (pt 3)

Είναι καταμεσήμερο και ο ήλιος είναι ντάλα. Και καλά να είσαι σε νησάκι, που περιμένεις να καψαλιστείς για να μπεις στη θάλασσα. Άμα είσαι σε ένα στενάκι στη Κυψέλη, δεν έχει καθόλου πλάκα. Έτρωγα το τρίτο παγωτό στη σειρά στη καφετερία που καθόμουν. Έκανα πως διάβαζα ένα βιβλίο αλλά στην πραγματικότητα προσπαθούσα να μην παίρνω τα μάτια μου από ένα διαμέρισμα στο επάνω στενό.
Επί τρεις μέρες έκανα περίπου την ίδια δουλειά με διάφορες παραλλαγές. Παρακολουθούσα την μαμά του αρχιμαφιόζου. Ήταν μια θλιβερή γιαγιά, κοντή και χοντρούλα, με μασέλα και άσπρα μαλλιά. Κάθε μέρα ακολουθούσε ένα αυστηρό, στρατιωτικό σχεδόν πρόγραμμα το οποίο περιλάμβανε καθάρισμα, δίπλωμα, ξεδίπλωμα και ξαναδίπλωμα πετσετών, τηλεόραση, τηλεόραση, χάπια, ύπνος.
Όταν πίστεψα ότι είχα δει αρκετές φορές τη μασέλα να μπαίνει στο κλασσικό ποτηράκι δίπλα από το κρεβάτι, πήγα να δω τον μαφιόζο. Στο μπαρ η κατάσταση ήταν ίδια, καπνός, όπλα, ναρκωτικά. Η εξοικείωση με έκανε να ανατριχιάσω. Ο αστείος τύπος με τον απόλυτα σοβαρό γορίλλα του ήταν εκεί και μιλούσε με κάποιον. Μου έκανε νόημα να πλησιάσω και να κάτσω. Του είπα όσα είχα δει.
- Δεν είδες τίποτα ύποπτο;
Κοίταξα με νόημα γύρω μου για να δείξω ότι η λέξη «ύποπτο» χρειαζόταν διασαφήνιση στο συγκεκριμένο περιβάλλον.
- Ένα βάζο, είπε εκείνος έντονα. Είδες ένα βάζο; Ένα γυάλινο βάζο;
Τα μάτια του γυάλιζαν, ιδρώτας έτρεχε από το μέτωπό του. Προσπαθούσα να μην σκέφτομαι σε τι βρωμοδουλειές είχε μπλέξει την άμοιρη γριούλα και σκέφτηκα αν είχα δει κάτι τέτοιο.
- Ναι, είπα. Είδα ένα βάζο στο τελευταίο ράφι πάνω από την κουζίνα.
- Την κωλόγρια, και μου έλεγε ότι δεν έχει άλλο γλυκό σταφύλι.

Από τότε κατάλαβα ότι δεν είναι της μοίρας μου γραφτό να κάνω κάτι συγκλονιστικό στη ζωή μου. Σκατά!

Film Noir (pt 2)

Είχα ήδη αρχίσει να κοιτάω μέσα από τους τοίχους για μία εναλλακτική έξοδο κινδύνου, κάτι σαν τον Λούκυ Λούκ που βάζει την Ντόλυ έξω από το παράθυρο. Υπήρχαν πολλά πίσω δωμάτια, όλα κατειλημμένα, ναρκωτικά, πορνεία, χαρτοπαιξία, όχι απαραίτητα το καθένα ξεχωριστά. Από τα πίσω τραπέζια, στα οποία στις ταινίες συνήθως γίνονται οι φασαρίες, κάποιος μου κουνούσε το χέρι. Ξεχνώντας για λίγο το φόβο μου, κρατήθηκα για να μην γελάσω.
Ήταν ένα φαλακρό ανθρωπάκι, με άσπρο πουκάμισο, σορτσάκι και σανδάλια. Ήταν χοντρός και καθώς κουνούσε το χέρι του κουδούνιζαν τα χρυσά του βραχιόλια. Παρόλη την γελοία εμφάνιση, εξακολουθούσα να κρατιέμαι και δε γέλαγα. Πρώτον γιατί ένας τριχωτός θηριώδης τύπος, δραπέτης από πειράματα του Δαρβίνου, στεκόταν πίσω του και έπειτα γιατί το κοντόχοντρο γελοίο ανθρωπάκι με κοίταζε διαπεραστικά. Προχώρησα προς το τραπέζι και έκατσα στην καρέκλα που το χέρι-κουδουνίστρα μου έδειχνε.
- Καλησπέρα Βασιλεία. Χαίρομαι που κατάφερες να έρθεις.
- Ήταν λίγο δύσκολο να αρνηθώ. Θα σας πείραζε να με ενημερώσετε για το πώς …
- Σε παρακολουθώ πάρα πολύ καιρό. Την υποψία την είχα από ένα βράδυ στο κέντρο. Έκανα μια …συναλλαγή στο αμάξι μου. Παρόλο που τα τζάμια ήταν φιμέ, εσύ κοίταξες μέσα. Από την αντίδρασή σου κατάλαβα ότι είδες. Από τότε έβαλα κάποιους να γίνουν η σκιά σου. Μετά έκανα και κάποια τεστ.
- Τεστ; ρώτησα ιδρώνοντας ήδη.
- Ναι, ας πούμε κάποιος άνθρωπός μου μπήκε στο ίδιο λεωφορείο με εσένα και στην τσάντα του είχε ένα τεράστιο δονητή. Είδες, τον κοίταξες έκπληκτη και μόλις που κρατήθηκες να μη γελάσεις.
- Κατάλαβα. Και τι ακριβώς θέλετε;
- Θέλω να αγοράσω τις υπηρεσίες σου. Πρόσεξε είπα αγοράσω. Δε σε απειλώ. Θα πληρωθείς καλά.
- Θα ήταν τολμηρό να ρωτήσω περι τίνος πρόκειται, προτού απαντήσω στην ομολογουμένως ευγενική προσφορά σας;
- Φυσικά! Θα με βοηθήσεις να καταστρέψω το χειρότερο εχθρό μου.
Για μια αδιάφορη και βαρετή ύπαρξη σαν εμένα αυτό ήταν το όριο. Καλά το καταγώγιο, καλά να πίνω ουίσκι (τι σκατά είναι αυτό με τους μαφιόζους και το ουίσκι;) το οποίο μου σερβίρει ένας γορίλας με τατουάζ μια αγχόνη. Ε, όχι αυτό πήγαινε πολύ. Πήρα μια βαθιά ανάσα, αποχαιρέτησα το μάταιο αυτό κόσμο και ετοιμάστηκα να αρνηθώ.
- Ξέρετε…παρόλη την καλή μου διάθεση δε θα μπορέσω…
- Δε τελείωσα! φώναξε και όλο το μαγαζί πάγωσε μαζί με το σκατό μου στην κάλτσα. Πρόκειται για την μητέρα μου.

Εξακολουθεί να συνεχίζεται.....

Film noir (pt 1)

Ναι, ξέρω ότι έχω πολύ καιρό να γράψω για κάτι συνταρακτικό που μου συνέβη. Κάτι που να έχει σχέση με τις δυνάμεις μου. Η αλήθεια είναι ότι τελευταία δεν έκανα τίποτε άλλο από το να κάθομαι στον κώλο μου. Εκτός από μια μοναδική μέρα.
Έκανα αυτό που κάνω κάθε μέρα. δηλαδή να ζω σαν όλους εσάς παρόλο που θα μπορούσα να κάνω κάτι πιο συγκλονιστικό (και για όσους νομίζουν ότι βγαίνοντας, γαμώντας, βρίζοντας κάνουν κάτι συγκλονιστικό ας το ξανασκεφτούν). Όσοι διαβάζετε συχνά το ιστολόγιό μου θα έχετε καταλάβει ότι οι υπερδυνάμεις μου, μου δημιουργούν περισσότερα προβλήματα. Μην παρεξηγηθούμε. Είμαι ευχαριστημένη από τη ζωή μου, περνάω καλά, απλά το να βλέπεις μέσα από αντικείμενα και πολύ μακρυά αλλά πολύ περισσότερο να μπορείς να ελέγχεις τη βούληση των άλλων, σε κάνει να σκέφτεσαι τη ζωή διαφορετικά.
Εκείνη την μέρα όμως χτύπησε το τηλέφωνο. Και από την άλλη μεριά της γραμμής ήταν ένας άγνωστος. Σκέφτηκα ότι ήταν πωλητής και άρχισα να βαριέμαι.
- Καλημέρα, Βασιλεία, είπε. Πως περνάς; Βλέπεις τη ζωή των άλλων μέσα από τους τοίχους τους;
Δε μου έπεσε το ακουστικό από το χέρι ούτε σωριάστηκα σε καμιά πολυθρόνα αλλά έμεινα να κοιτάω σα χαζή την κουζίνα της από κάτω μου. Κάποιος ήξερε για’ μένα! Και ήρθε αυτό το συναίσθημα. Φόβος και ενθουσιασμός μαζί. Συνέχιζα να κοιτάω την ιεροτελεστία των σνίτσελ της από κάτω.
- Λοιπόν, θα σε δω από κοντά στις 11 στο ****.
Το βράδυ μπήκα στο μπαρ ψάχνοντας ήδη στο χώρο το πρόσωπο που με είχε καλέσει εκεί. Είχα ήδη μετανιώσει για την απόφασή μου να πάω. Το μπαρ ήταν σε μια από τις πιο κακόφημες μεριές της πόλης. Ακόμη και έτσι να μην ήταν όμως, αρκούσε να ρίξει κανείς μια ματιά στους θαμώνες. Βαριές φιγούρες, τατουάζ και άγρια βλέμματα παντού. Κουρασμένες, εντυπωσιακές γυναίκες γελούσαν ή έστεκαν ήσυχες δίπλα σε άντρες που δεν έκαναν καμία προσπάθεια να κρύψουν τα όπλα τους. Κοίταξα γύρω και είδα μαχαίρια και πιστόλια ζωσμένα σε κάθε ζώνη. Ήμουν στο Φαρ Ουέστ και περίμενα να μπει ο Λούκυ Λουκ.

Συνεχίζεται.....

Ο Χάρτης

Ο χάρτης καθόταν στο ράφι και αισθανόταν εντελώς μαλάκας. Τον είχαν στριμώξει όπως όπως στο κάτω ράφι της βιβλιοθήκης με τους πιο βαρετούς τύπους. Κάτι «Πως παίζεται το σκάκι» και «Μπάσκετ 1970-80». Ήταν γυαλιστερός, αδιάβροχος ανθεκτικός και πάνω από όλα ακριβής. Και κανείς δε του έδινε σημασία. Άκουγε τις συζητήσεις από τα πάνω ράφια και έσκαγε. Οι φιλόσοφοι δεν έβαζαν γλώσσα μέσα τους και οι ποιητές μιλούσαν ακαταλαβίστικα αλλά τόσο ωραία.

Αλλά πιο πολύ ακόμα μισούσε τους ταξιδιωτικούς οδηγούς. Είχαν δικό τους ράφι πάνω πάνω. Και το χειρότερο, ήταν χρησιμοποιημένοι. Είχαν πάει ταξίδι! Ο χάρτης έβριζε σε μεγάλη κλίμακα μέσα στην πλαστική θήκη του. Και έβριζε τον πατέρα του. Ενώ η μαμά του επέμενε να γίνει τουριστικός οδηγός, ο μπαμπάς του επαναλάμβανε την επωδό «Να γίνει κάτι χρήσιμο το παιδί». Αλλά τι να περιμένει κανείς από μια κομπλεξική πινακίδα στην εθνική.

Και όσο περνούσε ο καιρός τόσο εκνευριζόταν. Όχι μόνο γιατί οι συγκάτοικοί του παραληρούσαν (ο ένας έλεγε «Σα4» και ο άλλος απαντούσε «10 Ασσίστ») αλλά και γιατί καταλάβαινε ότι ήταν εντελώς μαλάκας. Δε μπορούσε να δώσει καμία οδηγία που να έχει σημασία. Όταν εκείνη τον ρωτούσε «Που πάει η σχέση μας;» εκείνος δε μπορούσε να απαντήσει «Δεξιά μέχρι τη Δώθε Μαγουλίτσα». Και όταν εκείνος έλεγε «Αισθάνομαι εντελώς χαμένος» δε μπορούσε να του πει ότι βρισκόταν στο 35ο χιλιόμετρο Φαφλακιών-Ξερομίτσας.

Τρομαχτικά τρομερός τρόμος

Με αφορμή την «ασύμμετρη απειλή» (μα είναι υπέροχο) θέτω ένα σημαντικό ζήτημα.

Τι είναι τρόμος; Τι φοβούνται οι άνθρωποι; Εντάξει, όλοι φοβόμαστε τον θάνατο. Εκτός φυσικά αν είσαι ο Υιός του Θεού ή ο κολλητός του ο Λάζαρος (τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα να είσαι ο Λάζαρος γιατί θα αποφύγεις την ταλαιπωρία –ξέρεις, βασανιστήρια, σταύρωση). Ή αν είσαι ο Δαλάι Λάμα και ξέρεις ότι θα μετενσαρκωθείς. Παρεμπιπτόντως, μόνο ο Δαλάι Λάμα πρέπει να χαίρεται με το φαινόμενο του θερμοκηπίου. «Επιτέλους, η Λάσα θα είναι παραθαλάσσια στην επόμενη μετενσάρκωση».

Εγώ για παράδειγμα φοβάμαι τα ύψη. Τώρα αυτό μάλλον δεν είναι ακριβές. Δηλαδή δεν βλέπω ένα ύψος και λέω «Θεέ μου! Ένα τρομερό ύψος!». Μάλλον φοβάμαι την πτώση. Αλλά ο όρος “πεσοφοβία” δεν προσδίδει κύρος σε έναν ηλικιωμένο καθηγητή και δεν ταιριάζει σε βιβλιογραφία.

Εσείς, 5 αναγνώστες μου, τι φοβάστε;

Έφη Σαρρή

Τώρα κανονικά δεν θα έπρεπε να πω τίποτα. Είναι από αυτές τις ευλογημένες στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου που τα λόγια είναι λίγα. Τι να πεις μπροστά στο μεγαλείο της ανθρώπινης βλακείας;

Ξέρετε όλοι σε τι αναφέρομαι. Σε αυτό που ανακοίνωναν όλοι οι δημοσιογράφοι και προσπαθούσαν να μην γελάσουν, σε αυτό που μεταφέρθηκε από στόμα σε στόμα. Σε αυτό που κάνει και εσένα, φίλε, αναγνώστη, να θες να ψηφίσεις στη Β’ Αθηνών. Η ΕΦΗ ΣΑΡΡΗ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟ Λ.Α.Ο.Σ.

Ναι, ναι, η Εφή- Ψωλέω σε ξεχάσαμε-Σαρρή! Και ας υποθέσουμε ότι είσαι αυτός που έχει αναλάβει να βρει το σλόγκαν (πιθανότατα σε λένε Νώντα, έχεις τριχωτό στέρνο και είσαι ιδιοκτήτης του νυχτερινού κέντρου Caramellomeno). Τι θα σκεφτόσουν, τι θα διάλεγες για να υμνήσεις την μοναδική προσωπικότητα της Έφης μας;

Εσύ, Νώντα, αποφάσισες: ΣΤΑΥΡΩΣΤΕ ΜΕ. Όχι εμένα, καλέ, την Έφη. «Σταυρώστε με, σταυρώστε με. Στα χέρια σας σηκώστε με». Στο video clip έγιναν σκέψεις να εμφανιστεί ο Πόντιος Πιλάτος. Ο Βαραβάς θα ήταν στα φωνητικά : «Ουουου, Σταυρώστε την. Σταυρώστε την».

Απολαύστε την

http://www.youtube.com/watch?v=vL4MYCPIwL4&mode=related&search

Φωτιά στα μπατζάκια μας

Αν δε ξέρεις πως είναι να έχουν πάρει φωτιά τα μπατζάκια σου δεν έχεις παρά να βγεις στο μπαλκόνι σου. Όπου και να είσαι, βγες στο μπαλκόνι και κοίτα ψηλά. Αμέσως θα νιώσεις κάτι να σε καίει εκεί κάτω και καίγοντας θα αρχίσει να ανεβαίνει προς τα πάνω. Και όταν φτάσει στο λαιμό η φωτιά θα σε κατακάψει και οι καπνοί θα κάνουν τα μάτια σου να κλαίνε.

Όσες φορές ένιωσες οργή ή απελπισία που δεν βρίσκεις θέση να παρκάρεις, που κάποιος σου έφαγε την ουρά στην τράπεζα μοιάζουν πια ένα τίποτα. Τώρα καίγεσαι αβοήθητος, κοιτάς ψηλά τον ήλιο που πια δε φαίνεται, στάχτη πέφτει πάνω σου. Αυτό είναι οργή! Και όταν πια θα έχεις καεί ολότελα θα νιώσεις την απελπισία.

Οι φυλές του καλοκαιριού

Σε μια χώρα – όχι πολύ μακριά από εδώ – ζουν κάποιες φυλές που εμφανίζονται μόνο το καλοκαίρι. Οι επιστήμονες δεν έχουν αποφανθεί αν τον υπόλοιπο χρόνο ζουν ανάμεσά μας ή αν εμφανίζονται μόνο καλοκαίρι. Η αλήθεια είναι όμως είναι μία: είναι εκεί και τις έχουμε δει όλοι.

1. Ασημοπεδιλούδες
Αποτελούνται αποκλειστικά από θηλυκά. Δεν έχει αποδειχθεί επιστημονικά πώς αναπαράγονται, αλλά φημολογείται ότι προμηθεύονται από μυστικά εργοστάσια τα εξωφρενικά ασημένια πέδιλα. Όπλο τους η λάμψη που εκπέμπουν τα πέδιλά τους με την οποία ακινητοποιούν τα θύματά τους.

2. Ασπρολινοπαντελονάκιδες
Όσο και να σου κάνει εντύπωση, είναι άνδρες! Ας φοράνε άσπρο κάπρι παντελόνι με ροζ μπλούζες και δερμάτινες τσάντες. Τρέφονται κυρίως με ασημοπεδιλούδες και μεταξύ των δύο φυλών εκτυλίσσονται επικές μάχες με ηττημένη την αισθητική. Σε εξέλιξη βρίσκονται έρευνες σχετικά με το τι εσώρουχο φοράνε.

3. Ξεκωλοπούλες
Καθαρόαιμα ζώα που κυνηγάνε σε αγέλες. Είναι ιδιαίτερα προσαρμοστικές και συναντιόνται σε όλα τα περιβάλλοντα. Στην παραλία φοράνε μαγιό στα όρια της οφθαλμαπάτης (υπάρχει ή όχι;) και τρίβονται με νόημα. Δεν κάνουν βουτιές γιατί θα ξεβαφτούν. Μετά τη δύση του ήλιου εξοπλίζονται κατάλληλα με φουστάνια, φούστες και τελευταία σορτς. Αγαπημένη θέση η οριζόντια.

4. Ελευθεροκαμπιγκάγκιδες/ Σλιπινμπάγκιδες
Εικάζεται ότι το χειμώνα βρίσκονται σε χειμερία νάρκη. Όταν μπαίνει το καλοκαίρι επιδίδονται σε έναν αγώνα εύρεσης της πιο απόμακρης παραλίας με την τέλεια σκιά. Εχθροί τους είναι το λιμενικό. Αναγνωρίζονται εύκολα από το αλάτι που έχει κάτσει στο δέρμα και από τα τσαλακωμένα ρούχα, τα οποία και προμηθεύονται αποκλειστικά από το Μοναστηράκι.

5. Κιθαροπαραλιάτοι
Θεωρείται παρακλάδι των παραπάνω, μπορούμε όμως να τους συναντήσουμε και άσχετα από αυτούς. Γύρω από φωτιές στην παραλία μαζεύονται τα μέλη αυτής της φυλής. Όταν το φεγγάρι είναι στη σωστή θέση βγαίνει ο σαμάνος της φυλής, ο οποίος έχει μακριά μαλλιά και κρατάει κιθάρα. Κάποιοι έχουν καταφέρει να ακούσουν ένα από τα ιερά τραγούδια της φυλής: «Να μ’ αγαπάς».

Αν έχετε κάτι να προσθέσετε σε αυτή την έρευνα, είναι για το καλό όλων.

(Από)χαιρετώ

Τι υπέροχη η αίσθηση των φρεσκοκομμένων εισιτηρίων! Ευωδιάζουν θάλασσα και χωρίάτικη σαλάτα! Φεύγω! Παρασκευή Τζιά για παραμυθο-ΣαββατοΚύριακο με καλή παρέα. Και μετά...

Πάω σπίτι μου, στην Κρήτη. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια φεύγω Αύγουστο. Και έχω μεγάλη αγωνία. Θα έχει κόσμο; Θα αναγκαστώ να σκοτώσω κάποιον στο πλοίο για να κάτσω; Θα γίνονται κληρώσεις για ελεύθερα τραπέζια στα ρακάδικα;

Δεν έχει σημασία.

Ονείρων το ανάγνωσμα

«Μερικοί έχουν στη ζωή τους ένα μεγάλο όνειρο και δεν το εκπληρώνουν. Άλλοι δεν έχουν στη ζωή τους κανένα όνειρο και δε το εκπληρώνουν επίσης» (Φ.Πεσσόα σαν Μπ. Σοάρες, μεγάλη ιστορία)
Ε; Σου αρέσουν αυτά τα τσιτάτα το ξέρω. Σε όλους αρέσουν, είναι σαν τη σοκολάτα του πνεύματος. Το γλυκαίνει, το παχαίνει και δημιουργεί τερηδόνα. Ή κάτι τέτοιο, δεν τα πάω καλά με τις μεταφορές.
Βασικά, διαφωνώ και με τον Πεσσόα και με τον Σοάρες. Καλά, την πρώτη κατηγορία την ξέρουμε όλοι. Πολλοί ανήκουν στην ένωση «Μεγάλοι Ονειροπόλοι» με πρόεδρο τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ. Και τους δεύτερους τους ξέρουμε, τους βλέπουμε στον καθρέπτη το πρωί.
Εγώ θα θέσω εδώ θέμα μεγέθους (γιατί όλα εκεί καταλήγουν τελικά). Τι είναι μεγάλο όνειρο; Όχι, να το ξεκαθαρίσουμε γιατί ξέρω εκατομμύρια ανθρώπους που έχουν μικρά μικρά όνειρα και τα πραγματοποιούν σε πείσμα κάθε τσιτάτου.
Παράδειγμα 1: Ξανθιά, χαριτωμένη κοκετούλα ονειρεύεται να την ποθεί και ο τελευταίος μπίχλας (αυτό πως γράφεται, δε το έχει το word;). Και κάθε μέρα ζει και βιώνει το όνειρό της απλά φορώντας ένα μίνι!
Παράδειγμα 2: Στρογγυλός διοπτροφόρος φύτουλας στο σχολείο ονειρεύεται να γαμήσει με την αξία του. Και το κατορθώνει με το Cayenne του.
Παράδειγμα 3: Μαμά με ρόλεϋ και παντόφλες έχει κηρύξει πόλεμο στη σκόνη. Με τη βοήθεια του Swiffer νικά κάθε μέρα.

Soft porn

Λατρεύω τις μαλακές τσόντες (soft porn). Έχουν αναγκαστικά υπόθεση το οποίο από μόνο του είναι εφιαλτικό. Γιατί η υπόθεση προϋποθέτει σκηνοθεσία και πάνω από όλα ηθοποιούς. Οι οποίοι δεν έχω καταλάβει πως επιλέγονται. Οι άνδρες ας πούμε την έχουν μικρή; Οι κοπέλες δε το ξυρίζουν;
Μια αγαπημένη μου σειρά είναι αυτή με τους εξωγήινους, που έρχονται να μας γνωρίσουν καλύτερα. Και για να τους βοηθήσει απαγάγουν μια που ειδικεύεται στο sex. Το έχουν πιάσει το νόημα οι εξωγήινοι, οι οποίοι παρεμπιπτόντως μοιάζουν εκπληκτικά με ανθρώπους αν εξαιρέσεις το αλουμινόχαρτο με το οποίο είναι τυλιγμένοι (η χαρά του κανίβαλου). Οι παρθένοι εξωγήινοι εντρυφούν στη σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των ειδών μας και μαθαίνουν να τις συσφίγγουν μεταξύ τους (στο Part 2 θα έχουν πεθάνει όλοι από σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα).
Το μόνο εξωπραγματικό και ιδιαίτερα εξοργιστικό είναι αυτό καθαυτό το sex. ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΥΤΑ. Δηλαδή μιλάμε για την παραβίαση κάθε κανόνα φυσικής και γεωμετρίας. Όχι, φίλε σκηνοθέτα. Άμα η άλλη είναι καθισμένη στα μπούτια του άλλου, δεν μπαίνει ό, τι είναι να μπει, εκτός αν μιλάμε για μάνικα. Άντε, για τους εξωγήινους να το καταλάβω, οι υπόλοιποι; Και τη μανία είναι αυτή με το γλυκανάλατο τρίψιμο; Και την όχι και τόσο πετυχημένη διακριτικότητα να μην φανούν όσα δεν πρέπει. Σαν ελληνικές σειρές με σταρλετίτσες που δε θέλουν να δείξουν στήθος και προσπαθούν να κυλιστούν χαριτωμένα στο κρεβάτι.
Δεν μπορούμε να παραπληροφορούμε έτσι τον κόσμο. Δημιουργούμε ανασφάλειες και εύλογες απορίες στους θεατές που δεν συνάδουν με το κοινωνικό λειτούργημα της τσόντας. "Μα αγάπη μου, σου λέω το είδα. Κοτζάμ εξωγήινος το έβαζε έτσι, θα τα καταφέρω!". Να σου η εξάρθρωση!

Απορία

Άκουγα στις ειδήσεις ότι στην Τουρκική Βουλή κάποιοι βουλευτές δέχτηκαν απειλητικά μηνύματα στο κινητό τους. Και σκέφτηκα ότι ακούμε για απειλητικές επιστολές, για απειλητικά τηλεφωνήματα, τώρα απειλητικά SMS. Για απειλητικά τηλεγραφήματα δεν έχει γίνει ποτέ. Και καλώς.

"Θα σε σκοτώσω ΣΤΟΠ Δε προκειται να μου γλυτώσεις ΣΤΟΠ"

- Κοστίζει 5 ευρώ, κύριε.

- 5; Κόψε το "πρόκειται" και βάλε "Δε θα μου γλυτώσεις"

His Dark Materials

Λατρεύω τα βιβλία! Διαβάζω από πολύ μικρή, διαβάζω πολύ. Και κρατώ σαν πετράδια τα βιβλία που με κάνουν φανατική τους. Η Τριλογία του Κόσμου (His Dark Materials) του Πούλμαν είναι από αυτά. Τρία βιβλία που δε κατάφερα να αφήσω. Έμεινα άγρυπνη και ανήσυχη όταν ελλείψει χρημάτων δε μπορούσα να πάρω το τελευταίο. Και κόντεψα να τρελαθώ από τη χαρά μου όταν οι φίλοι μου, μου το έφεραν δώρο.

Απίστευτη πλοκή, δυνατοί χαρακτήρες και ένα βαθύτερο μοναδικό επίπεδο. Ένα από τα στοιχεία που αγάπησα στα βιβλία (εκτός από τον Γιόρεκ για τους μυημένους) είναι τα δαιμόνια. Κάθε άνθρωπος έχει ένα πλάσμα το οποίο συμβολίζει την ψυχή του, τον ίδιο. Μέχρι την εφηβεία αλλάζει μορφές (πάντα ζώα) ανάλογα με τις διαθέσεις του ανθρώπου. Μετά σταθεροποιείται σε μια μορφή, αντιπροσωπευτική για κάθε ένα.

Η πρώτη ταινία βγαίνει τον Δεκέμβριο, από την New Line που έφτιαξε την Τριλογία του Άρχοντα των Δακτυλιδιών. Το trailer ανάλογο των προσδοκιών. Σ' ένα παιχνιδάκι κάνεις ένα test και σου βγάζουν το δικό σου δαιμόνιο. Το δικό μου;

Μέχρις Δακρύων

Ένα από τα πράγματα στη ζωή που ποτέ δε με παύουν να με εκπλήσσουν είναι η αγνή βλακεία. Πετάγεται από εκεί που δε το περιμένεις (πολλές φορές από το ίδιο σου το στόμα)! Ακόμα και αν έχεις φάει χρόνια προσπαθώντας να βάλεις σε κατάλογο κάθε βλακώδη συμπεριφορά, ο κατάλογός σου θα μένει ελλιπής.
Δε θα σας κρατήσω άλλο σε αγωνία! Έχοντας γυρίσει αργά από έξω, ανοίγω το ΣΚΑΪ για να δω λιοντάρια να κυνηγάνε αντιλόπες ή μύγες να ξύνουν τις κεραίες τους. Φευ! Είχε ένα άλλο, εξίσου ενδιαφέρον ντοκιμανταίρ, το οποίο μάλλον προσπαθούσε να αποδείξει ότι όντως προερχόμαστε από πιθήκους αλλά θέλουμε πολύ ακόμα για να φτάσουμε την ευφυΐα τους.
Ήταν οι αγώνες No Limits (στη βλακεία), σε γενικές γραμμές Muay Thai μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων. To Muay Thai είναι αυτή η λεπτή πολεμική τέχνη, ναι, ναι, μια επίδειξη υψηλής τεχνικής για το πώς να σπάσεις τη μούρη του αντιπάλου σου με κλωτσιές και αγκωνιές. Διψώντας για αίμα (μα τι έκφραση και αυτή αλά Κόμης Δράκουλας) έκατσα να το δω. Ο εκφωνητής, με λαμέ ασημί ρούχα (έπρεπε να το είχα υποψιαστεί), ανακοινώνει το επόμενο ζευγάρι. Πρώτος ο Τούρκος, ένα κακόμοιρο παιδάκι που ακολουθούσε μια γκόμενα με ψηλά τακούνια. Έκατσε ήσυχα-ήσυχα στη γωνίτσα του, έφαγε και το κραξιματάκι του από το φιλοθεάμον κοινό. Και τότε ανακοινώθηκε ο ΈΛΛΗΝ:
STAM the SHOWMAN! Σταμάτη το λέγανε το παλικαράκι αλλά εντάξει, κάτι οι κλωτσιές, κάτι οι αγκωνιές, πολύ θέλει να γίνεις Stam; Λοιπόν, μιλάμε για φώτα, καπνούς, Carmina Burana, ο εκφωνητής να έχει πάθει ντελίριο και να κατεβάζει όλες τις νίκες του Stam (3 νίκες, 0 ήττες στην αυλή του σχολείιιιιιιιουουουου!). Και ναι, εμφανίζεται ο Stam ως νέος Λεωνίδας (που είναι και επίκαιρό) με ασπίδα, δόρυ, πορφύρα, περικεφαλαία (ήταν στην τιμή από τα εποχικά). Γονατίζει, υπόκρουση από τους 300 (κάποιος να του πει ότι ήταν με τους Πέρσες, όχι με τους Τούρκους, ας έβαζε φουστανέλα), και μετά τα βγάζει όλα και μένει με το σορτσάκι με τους μαιάνδρους. Α! Κέρδισε. Και τότε ακούστηκε το άσμα:

"Δε πα' να' σαι απ' την Τουρκία ή από την Ταϊβάν

Το ονομά του είναι Stam the Showman

θα σε βγάλει knock out, man"

http://www.youtube.com/watch?v=bxgcBpxKKP0&mode=related&search=

Starfish

Είμαι στο λεωφορείο. Και ναι όπως έχετε καταλάβει κυκλοφορώ με ΜΜΜ. Θα μπορούσα να πουλήσω παραμύθι ότι έχω οικολογική συνείδηση αλλά η αλήθεια κρύβεται σε αυτό που ΔΕΝ έχω ήτοι αμάξι. Είμαι λοιπόν στο λεωφορείο και ακούω μουσική (άλλωστε στο λεωφορείο έχεις άπλετο χρόνο να κάνεις τα πάντα) και ακούω το Starfish των Anthony and the Johnsons. Και σκέφτηκα ότι το να είσαι αστερίας είναι πολύ καλό. Καταρχήν είναι ένα πετυχημένο όνομα. Έπειτα ό,τι και να σου κόψουν, ξαναβγαίνει.
Τώρα εγώ δεν είμαι αγοράκι για να ανησυχώ για την ακεραιότητα του πολύτιμου θησαυρού. Έτσι σκέφτηκα ότι κανένας δε θα μπορούσε πια να μου κόψει τον αέρα ή τον τσαμπουκά. Επίσης κανένα συνταρακτικό γεγονός δε θα μου έκοβε ποτέ τα πόδια. Και ποτέ καμία απογοήτευση δε θα ήταν ικανή για να κοπούν τα φτερά μου. Αλλά το πιο σπουδαίο είναι ότι δε θα μπορούσε κανείς να μου κόψει το ρεύμα, το τηλέφωνο και το νερό.
Έπειτα σκέφτηκα λογικά (όλες οι γυναίκες σκέφτονται λογικά πολύ αργότερα) και συνειδητοποίησα ότι δεν είναι και το καλύτερο. Δε θα μπορούσα να κόψω δρόμο ή να κόψω κίνηση. Ο πραγματικός τρόμος είναι όμως ότι δε θα μπορούσε ποτέ να κόψω τις μαλακίες. Μήπως είμαι αστερίας;

http://www.youtube.com/watch?v=TbCIQ-SKhKE

Γέλασα

Όσοι έχετε ελληνικό blogspot πλεον, δεν ξέρω αν παρατηρήσατε την εξήγηση στο ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ. Γράφει "Ειδοποιείστε το Blogger για το απαραδεκτο περιεχόμενο σε αυτή τη σελίδα". Μιλάμε για το άκρον άωτον της αυτογνωσίας. Μπαίνω στον πειρασμό να τους γράψω. "Όσα έχω γράψει είναι απαράδεκτα. Παρακαλώ όπως ειδοποιείτε τους χρήστες με καλό γούστο και αισθητική".

H Αγέλη

Και αν νομίζεις ότι θα αναφερθώ σε λύκους κάνεις πολύ καλά. Μεταφορικά φυσικά γιατί πραγματικό λύκο δεν έχω δει στη ζωή μου.

[Άσχετο: Φαντάσου τη δυσκολία της μαμάς της Κοκκινοσκουφίτσας σήμερα:

-Πήγαινε αυτά στη γιαγιά σου και πρόσεχε τους λύκους.

-Τους ποιους;
-Τους λύ… είναι σαν σκυλιά
-Και γιατί δε μου έλεγες να προσέχω τα σκυλιά;
-Ναι, δεν είναι ακριβώς σκυλιά, είναι άγρια…
-Άγρια ζώα; Εδώ γύρω, ρε μαμά; Γέρασες μου φαίνεται και τα έχεις χάσει.
-Κοίτα! Άμα δεις στο δρόμο κανένα μεγάλο γκρι σκύλο…χέστηκα]
Μια ζωή οι άνθρωποι αρέσκονται στο να συναγελάζονται. Δεν αποτελώ εξαίρεση, αν και διαφέρω παααρα πολύ από τους γύρω μου. Πήγα λοιπόν σε έναν συναγελασμό χθες. Λατρεύω αυτά τα μέρη γιατί η μουσική είναι δυνατά και για εμένα που κουφαίνομαι με τις μαλακίες είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να κάνω πως δεν ακούω. Ευτυχώς άκουγα πεντακάθαρα την παρέα μου.
Και τότε άρχισα να επιτηρώ την αγέλη μου. Κλεισμένοι σε μια αποθήκη-trendy-τόπος κουλτούρας, μυρίζαμε τα πισινά μας να χαρούμε. Αυτό με τις αποθήκες δε το κατάλαβα. Πριν ήταν σκονισμένοι χώροι με υπαλλήλους που δεν ήξεραν να διαβάζουν. Πως έγιναν χώροι κουλτούρας; Με πέντε φώτα, υποθέτω. Κάτω από αυτά τα φώτα άρχισα να ιδρώνω και να αγχώνομαι. Είμαι έτσι; Τώρα ρωτάς τι είναι το έτσι λες και δεν ξέρεις. Το έτσι ενός χώρου «κουλτουρέ», πίτα στο σοφιστικέ, τα μυστήρια χτενίσματα και ρούχα. Στους δήθεν κάτι, ψώνια και ατάλαντες απελπισμένες νοικοκυρές. Είχε και κάτι χαριτωμένα κοριτσάκια αλλά εγώ δεν είμαι χαριτωμένη.
Άμα συναντήσω κανένα μεγάλο γκρι σκύλο…πολύ θα χαρώ.

Τα σκατά

Μια φορά και ένα καιρό ήταν σε ένα μικρό χωριό ζούσε ένας χωρικός. Δε θα διέφερε σε τίποτα από τους άλλους χωρικούς, αν δεν έκανε κάτι πολύ περίεργο. Κάθε πρωί, αφού σηκωνόταν από το αχυρένιο κρεβάτι του, πήγαινε σε μια γωνιά του μικρού χωραφιού του, και έχεζε εκεί.
Όλοι τον σιχαινόταν, οι γείτονές του τον μισούσαν γιατί η μπόχα έμπαινε στο σπίτι τους. Όμως εκείνος δε σταμάτησε. Κάθε πρωί, πρόσθετε λίγα σκατά ακόμα στη γωνιά του χωραφιού του.
Και κάποτε, όταν πέρασε ο καιρός, ένα λουλούδι φύτρωσε εκεί. Kαι από το λίπασμα, μεγάλωσε και έγινε τεράστιο και κάλυψε όλο το χωράφι. Και κάλυψε όλο το χωριό και κάλυψε όλο το κόσμο.

Για την Ευτυχία

Μια από της σπάνιες φορές που το όνομα έχει και τη χάρη.

Σαν τώρα (και θα μείνει πάντα σαν τώρα) θυμάμαι εκείνο το πρωινό του Σεπτέμβρη. Είμαι Α' Λυκείου, φυτό του κερατά, και ψάρι σπαρταρόν. Το πρόγραμμα γράφει "Καρύδη". Τα αστεία για τα ξηροκάρπια εξαντλήθηκαν γρήγορα. Και στην τάξη μπαίνει μια μικροκαμωμένη γυναίκα. Τι μάτια ήταν αυτά, τι βλέμμα! Διαπεραστικό. Μας ζύγισε, μας μέτρησε και μας σήκωσε.

-Δε μου αρέσει εδώ. Θα πάμε αλλού.

Και εμείς υπνωτισμένοι πήγαμε αλλού. Όχι, μόνο σε άλλη τάξη, σε άλλο κόσμο. Με μια φωνή, χαρακτηριστική, με το βλέμμα πάνω από τα μικροσκοπικά γυαλιά και μια αγάπη να ξεχυλίζει μας έμαθε ποιήση. Όλους, ακόμα και αυτούς που είχαν μείνει και ξαναέκαναν την τάξη. Αντιδραστική, παθιασμένη, μεγαλόψυχη. Δεν τόλμησε κανένας να χάσει μάθημα ποτέ. Η κοπάνα στο μάθημα της Καρύδη ήταν αμαρτία και ιεροσυλία. Οι εργασίες της ιερό καθήκον.

Στη Β' Λυκείου, κοίταξα με αγωνία το πρόγραμμα. "Καρύδη" με μέλι σκέφτηκα τότε. Η μαγικότερη χρονιά στο σχολείο. Επικές μάχες με εκείνη, ήταν κομμουνίστρια από τις λίγες, σύζυγος του Φαράκου βλέπεις. Εγώ από τη φύση μου ενάντια σε κάτι τέτοια. Και όμως, όσο αντιδρούσα, τόσο με αγαπούσε και την αγαπούσα. Αποφασισε και κατάφερε να μας πάει Ισπανία σχεδόν τζάμπα. Δύο από τις ομορφότερες βδομάδες της ζωής μου. Μας απογείωσε, μας χάρισε απλόχερα.

Στην Γ' Λυκείου δεν ήταν εκεί, αλλά ήταν.

Μετά από χρόνια την είδα χθες στην εκδήλωση για τον Φαράκο. Είμασταν όλοι εκεί, μια παρέα αλλοπρόσαλλη. Βριζόμασταν και σπρωχνόμασταν σαν να ήμασταν κολλητοί. Και μετά μέναμε αποχαυνωμένοι από τα νέα του άλλου, τα ήδη μπαγιάτικα. Και εκείνη να μας καμαρώνει και να μας δείχνει σε όλους λέγοντας "Τα παιδιά μου". Τα παιδιά της . . .

Ες Παρισίους

Διασκέδασα απίστευτα στο Παρίσι. Ήμουν με καλή παρέα [Μην κοροϊδευόμαστε, άμα έχεις καλή παρέα, η φράση «πέρασα καλά» κολλάει με όλα: «Και τρίβαμε τα πατώματα, πέρασα καλά», «Είχαμε τρεις ώρες καθυστέρηση, πέρασα καλά» και άλλα τέτοια παρανοϊκά]. Πέρα από τα προφανή και γνωστά κάλλη της πόλης, εξάσκησα αρκετά τις δυνάμεις μου.
Βέβαια, έχανα λίγο τη χαρά του να ανακαλύψω το αξιοθέατο γιατί το έβλεπα από μακρυά. Μου λείπει και η χαρά του να χάνομαι, αφού έβλεπα μέσα από τους τοίχους και μας οδηγούσα καρφί σε μια ακόμη ουρά για να μπεις κάπου. Αυτό με τις ουρές είχε λίγο πλάκα, γιατί ήμασταν μαζεμένες όλες οι φυλές περιμένοντας να απολαύσουμε αυτό που μας υπέδειξαν σαν αξιοθέατο. Αντιλαμβάνεσαι την ανθρώπινη ψυχολογία. Μια ακόμη εκκλησία, ουρά, κυρίως Γιαπωνέζοι, στην Τζοκόντα, οδηγοί του Λούβρου με τον κώδικα Ντα Βίντσι.
Αυτό δε το μουσείο μου έδωσε την αίσθηση της τεράστιας αποθήκης: στοιβαγμένοι πίνακες ο ένας πάνω στον άλλο (εκτός αν έχουν προβλέψει και για τους μπασκετμπολίστες). Άσε που η Αφροδίτη της Μήλου είχε αράχνες.

Μεγάλες δόξες η αράχνη, ούτε στο δίχτυ της Καρλόττας τέτοια επιτυχία. Όλοι την φωτογραφίζουν, κανείς δεν την ενοχλεί. Απο την άλλη δεν είναι και πέρασμα για μύγες εκεί. Είναι όλες στις μούμιες. Παρεπιπτόντως, είχε και ζώα μούμιες, γάτες, πουλιά, κροκόδειλους, ψάρια. Τι είναι αυτά; Χόμπι του ταριχευτή; Μέχρι να πεθάνει κανένας Φαραώ, μουμιοποιεί ό,τι βρει μη τυχόν και ξεχάσει την τέχνη;

Το καλύτερο όμως το βίωσα πάλι με την υποβολή μου. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω ένα σαρκαστικό γελάκι κάθε φορά που ανάγκαζα έναν Γάλλο να μου μιλήσει Αγγλικά. Στη Rue Cler, πες Κολωνάκι, σταμάτησα μια κυρία με το πιο μικρό αλλά πανάκριβο σκυλί. Τη ρώτησα στα Αγγλικα και χαμογελούσα με κακία καθώς την έβλεπα να ιδρώνει και να παλεύει, να προσπαθεί μάταια να μου αντισταθεί. Με τον ιδρώτα να τρέχει στο μέτωπό της, παραιτήθηκε και μου μίλησε στα Αγγλικά. Νομίζω την είδα να κλαίει καθώς απομακρυνόταν.

O κακός κάδος

Στεκόταν για χρόνια εκεί. Από τότε που θυμόταν τον εαυτό του βρισκόταν ακίνητος σε εκείνη την μοναχική γωνία χωρίς να μπορεί να μετακινηθεί από το σημείο που ζούσε. Το όνομά του ήταν Δήμος, Δήμος Ζωγράφου. Ήταν μεταλλικός και είχε ένα πράσινο πλαστικό καπάκι.
Κάθε μέρα άνθρωποι περνούσαν και τον ταΐζανε με τα σκουπίδια τους. Κατάπινε αχόρταγα μεγάλες και μικρές πολύχρωμες σακούλες. Για αρκετό καιρό του φαινόταν σαν καραμέλες με γέμιση.
Η υπέροχη ζωή του, όμως, γινόταν εφιάλτης όταν έπεφτε η νύχτα. Οι δρόμοι άδειαζαν και τότε άκουγε από μακριά τον ήχο που έκανε τα μεταλλικά του μέρη να τρέμουν. Ήταν ένας τρομαχτικός κρότος καθώς πλησίαζε προς την μεριά του. Ήξερε ότι κάπου, σε κάποιο άλλο στενό κάποιος άλλος κάδος υποφέρει. Και τότε έβλεπε τα φώτα να στρίβουν και σφιγγόταν. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Από την τεράστια σκουπιδιάρα κατέβαιναν άνδρες με σκοτεινά πρόσωπα. Τον τράβαγαν και τον έβαζαν στον ανυψωτή. Το μηχάνημα σηκωνόταν και τον ταρακουνούσε με δύναμη για να αδειάσει όσα είχε φάει όλη τη μέρα.
Αυτό το καθημερινό μαρτύριο τον έκανε πιο σκληρό. Οι γρατζουνιές από το βασανισμό φαινόταν πάνω του. Δεν τον καθάριζε ποτέ κανένας και συνεχώς βρωμούσε. Όλα αυτά τον εκνεύριζαν πάρα πολύ και τον έκαναν δύστροπο. Και ήρθε μια μέρα που οι σακούλες δε του έμοιαζαν πια καραμέλες και βαρέθηκε να τις τρώει. Ήθελε να αλλάξει την καθημερινή του τροφή. Και βρήκε τι ήθελε να φάει.
Κοντά στο κάδο υπήρχε ένα σχολείο. Και κάθε μέρα περνούσαν από μπροστά του μικρά παιδάκια που φώναζαν και γελούσαν. Και εκείνος ζήλευε πολύ. Τα ζήλευε που ήταν τόσο χαριτωμένα και ανέμελα. Και που το βράδυ κανείς δεν ερχόταν να τα ταρακουνήσει μέχρι να βγάλουν όσα έφαγαν. Και αποφάσισε ότι από εδώ και πέρα δε θα έτρωγε τίποτε άλλο παρά μόνο παιδάκια.
Ήξερε ότι πολλά παιδάκια ξεκινούσαν πολύ νωρίς για το σχολείο. Συνήθως φορούσαν χοντρά γυαλιά και κουβαλούσαν περισσότερα βιβλία απ’ όσα τα άλλα παιδιά. Ένα από αυτά τα παιδιά πέρασε μια μέρα πολύ κοντά από τον κάδο μας. Και ο κάδος μας δεν έχασε την ευκαιρία. Χραπ! Τον άρπαξε και τον έκανε μια χαψιά. Επιτέλους! Αυτό ήταν ένα καλό γεύμα. Αποφάσισε από τότε να τρώει ένα παιδάκι κάθε μέρα.

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ: Βρείτε το τέλος της ιστορίας και κερδίστε ένα μαγευτικό κάδο για τα σκουπίδια σας.

Αλτ; Τις ει;

Αφού απέδειξα ότι δεν είμαι ομπρέλα, σκέφτηκα τι είμαι. Για ώρα τώρα κάθομαι στο σαλόνι και κοιτάω μέσα από τους τοίχους τους άλλους γύρω μου. Εφόσον μπορώ και βλέπω μέσα από συμπαγή αντικείμενα και αρκετά μακριά, καταλαβαίνεις ότι μου είναι εύκολο να πίνω τον καφέ μου το πρωί και να παρακολουθώ ό,τι κάνουν οι άνθρωποι γύρω μου.

Τώρα κοιτάω στην απέναντι πολυκατοικία μια γυναίκα που με μανία καθαρίζει και μιλάει μόνη της. Και καθαρίζει συνέχεια, συνέχεια, σαν το μαρτύριο του Σίσυφου. Μόνο που εκείνος είχε ξεγελάσει το Θάνατο. Η κυρία απέναντι δεν μπορεί καν να ξεγελάσει τη σκόνη.

Και σκέφτομαι. Τι πρέπει να κάνω; Τι είμαι; Και απαντώ. Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν μπορείς να κάνεις πάντα αυτό που θέλεις χωρίς να βλάψεις τους άλλους, και δεν μπορείς να κάνεις αυτό που θέλουν οι άλλοι χωρίς να βλάψεις τον εαυτό σου. Τουλάχιστον, ας μην εξευτελίζομαι.

Η Ομπρέλα

- Δεν αντέχω πια, είπε ένα πρωί η ομπρέλα απογοητευμένη. Στέκομαι όλη μέρα εδώ, άσκοπα και μαραζώνω. Αφού δε βρέχει σε αυτή τη χώρα, γιατί με αγοράσανε; Αισθάνομαι άχρηστη.
- Με δουλεύεις, είπε ο πυροσβεστήρας από τη γωνία. Ξέρεις πόσο καιρό κάθομαι εδώ; Και ούτε μια σπίθα.
- Ναι, αλλά αυτός είναι ο σκοπός της ζωής σου. Αν πιάσει φωτιά θα πεθάνεις.
- Μα, τι θάνατος! Έχεις δει ποτέ πυροσβεστήρα σε δράση; Μεγαλείο. Άσπρος αφρός, πανίσχυρος, ανίκητος. Και μετά στα χείλη όλων: «Πήρα τον πυροσβεστήρα και…», «Ευτυχώς είχα πυροσβεστήρα». Ααχ! Αυτό είναι.
- Μα η φωτιά είναι επικίνδυνη.
- Να τα πεις στον Προμηθέα αυτά. Άλλωστε, δεν πρόκειται ποτέ να πιάσει ούτε μια μικρή φωτίτσα.
- Πσσστ! ακούστηκε μια φωνούλα.
- Ποιος είναι; ρώτησε η ομπρέλα.
- Εδώ, στο συρτάρι. Τα σπίρτα είμαι. Σας ακούω που παραπονιέστε. Δείτε και εμένα. Δεν καπνίζουν και με έχουν εδώ μέσα, κλειδωμένο. Και ξέρετε τι φλογίτσες κάνω εγώ; Με μια μυρωδιά φώσφορου. Μέχρι και ο Άντερσεν μας αναφέρει.
- Δε μου λες, είπε ο πυροσβεστήρας. Κάνουμε μια συμφωνία;

- Αμέ!
- Κάνε φλόγα, να πιάσει καμιά φωτιά.
- Τι λες εκεί; Θα καεί το σπίτι, είπε η ομπρέλα.
- Δεν είναι κακή ιδέα. Θα τους δείξω εγώ που με ξεχάσανε εδώ μέσα, είπε το κουτί με τα σπίρτα.

Και έτσι έγινε. Τα σπίρτα άναψαν μια μικρούλα φωτιά, που έφαγε το συρτάρι και έγινε πιο μεγάλη φωτιά. Οι άνθρωποι τινάχτηκαν πανικόβλητοι και άρπαξαν τον πυροσβεστήρα. Φσστ, μία… τίποτα. Φσστ, δύο τιποτα. Δε δούλευε. Οι άνθρωποι παγιδεύτηκαν μέσα. Ευτυχώς ήρθε η πυροσβεστική και άρχισε να ρίχνει τόνους νερό. Ήταν σαν να έβρεχε. Τότε οι άνθρωποι πήραν την ομπρέλα για να προστατευτούν και βγήκαν έξω.

Σπουδή στην ομπρέλα

Ακολουθώντας την επιτυχημένη στρατηγική του Κοέλιο, ήτοι βρίσκω-θέμα-πουλάω-δεν-αλλάζω-θέμα-ο-κόσμος-να-χαλάσει, προσπαθώ να δώ τη ζωή μέσα από τα μάτια μιας ομπρέλας.

Αυτό και αν είναι ατυχία. Το να είσαι ομπρέλα στην Ελλάδα είναι σαν να είσαι ψυγείο στον Βόρειο Πόλο. Χειρότερα όμως. Βρέχει που και που, αρκετά για να σε κάνει να νοσταλγήσεις την χαρά της βροχής. Συνήθως στέκεσαι κρεμασμένη σε μια γωνία και σκονίζεσαι. Κάθε πρωί αντικρύζεις με απελπισία μια φωτεινή ηλιαχτίδα να σκίζει το χώρο. Μια ακόμη ηλιόλουστη μέρα.

Υπάρχει όμως και το χειρότερο. Μια ανοιχτή γκρίζα μέρα. Όχι σκούρα γκρίζα, που ο ήλιος παλεύει να δηλώσει ότι υπάρχει. Σε μια σκούρα γκρίζα μέρα θα βρέξει. Μιλάμε για μια ανοιχτή γκρίζα μέρα. Τότε που εκείνος κοιτά ανήσυχος από το παράθυρο. Και μετά σε κοιτά με ερωτηματικό. Αυτό σημαίνει ότι θα στριμωχτείς σε μια τσάντα με πορτοφόλια, κλειδιά και στυλό. Και δε θα βγεις από εκεί για την υπόλοιπη μέρα.

Υπάρχει όμως κάτι που κάνει τα σύρματά σου να παγώνουν. Το βεβιασμένο ξημέρωμα μιας γκρίζας μέρας. Μιας μέρας που αρχίζει με βροχή. Μια βροχή που δε συνοδεύεται από την μελωδία των σταγόνων αλλά από το συριστικό βουητό του αέρα. Του αέρα που χτυπάει τα μέταλλα του μπαλκονιού σαν να είναι θριαμβευτικά τύμπανα. Του αέρα που πετά κάτω γλάστρες. Του αέρα που σπάει ομπρέλες. Και βγαίνεις στο δρόμο με την ελπίδα να είναι αρκετά έξυπνος εκείνος και να σε κρατάει κόντρα στον αέρα, κόντρα στον θάνατο. Και σφίγγεσαι όταν βλέπεις σε κάδους ξεψυχισμένες ομπρέλες.

Η ματαιότητα της ομπρέλας

Ένα από τα πιο γελοία θεάματα που έχει να επιδείξει το ανθρώπινο γένος είναι η ομπρέλα. Δεν έχω ιδέα ποιος διαστρεμμένος σαδιστής εφηύρε τον πιο γελοίο τρόπο ν’ αποδείξει τη ματαιότητα. Βρέχει! Ε, και; Υπήρχαν άνθρωποι – που στα μάτια μας θα φαινόταν σαν ερυθρόδερμα κοτόπουλα με κακό γούστο – που χόρευαν προσευχόμενοι να βρέξει. Είναι μια φυσική, ευεργετική διαδικασία. Ακόμη και οι δυνάμεις μου είναι ανίσχυρες μπροστά στα φυσικά φαινόμενα. Μπορώ να δω μια σταγόνα να πέφτει από ψηλά, αλλά τότε είναι ήδη αργά. Έτσι, εκτός από τον Κηφισό και την απίθανη περίπτωση να είσαι από ζάχαρη, είναι ανόητο να προσπαθείς να την αποφύγεις.
Και όμως το κάνουμε. Ανοίγουμε την ομπρέλα μας, κρυβόμαστε όπως όπως από κάτω και προσπαθούμε να ελαττώσουμε το κακό. Στην πραγματικότητα όμως για να περπατήσουμε πρέπει να βγάλουμε τα πόδια μας από το γελοίο καταφύγιό μας και να τα βρέξουμε. Επιπλέον, αν φυσάει, μοιάζουμε λίγο πιο ηλίθιοι από το Κογιότ που βγάζει την ομπρέλα του όταν πέφτει ο βράχος. Το μόνο που τελικά προστατεύεται είναι το κεφάλι. Και όμως...Η αποστολή θεωρείται επιτυχής.
Διευκρινίζω ότι ενοχλούμαι όταν βρέχει. Καταφεύγω και εγώ σ’ εκείνο το χρωματιστό αδιάβροχο πανί που κρυμμένο λαχταράει να ξεδιπλωθεί. Άλλωστε συχνά φοράω γυαλιά και η βροχή έχει άμεση επίδραση στην όρασή μου. Γιατί όσο και να με διασκεδάζει αυτή η διάστικτη όραση, είναι επικίνδυνη. Πάντως όταν βρέχει φτιάχνω την ίδια εικόνα στο μυαλό μου: εγώ και εκείνος, βρεγμένοι ως το κόκαλο, γελάμε με τα μαλλιά μας που στάζουν. Απλώνουμε τα ρούχα στο καλοριφέρ, σκουπίζουμε ο ένας τον άλλο και πίνουμε ένα ζεστό ακούγοντας την βροχή.

Παραμυθιάσματα

Για μέρες ο γενναίος ιππότης προχωρούσε μέχρι την άγρια σπηλιά του δράκου. Η αποστολή του ήταν δύσκολη αλλά δεν μπορούσε να σταματήσει. Έπρεπε να φέρει πίσω στο βασίλειο την όμορφη βασιλοπούλα, όπως του ζήτησε ο βασιλιάς. Έτσι οπλίστηκε με θάρρος και προχώρησε με αποφασιστικότητα προς τη σπηλιά. Ο τεράστιος δράκος καθόταν εκεί και έκλεινε την σπηλαιώδη είσοδο. Ρουθούνιζε θειάφι και μόλις αντιλήφθηκε τον ιππότη στηρίχτηκε στα τεράστια πόδια του και κινήθηκε προς το μέρος του.
- Ήρθες; είπε με την βαριά φωνή του ο δράκος.
- Είμαι εδώ, απάντησε ο ιππότης ατρόμητος.
- Είσαι σίγουρος γι’ αυτό που πας να κάνεις; απείλησε ο δράκος.
- Είναι το χρέος μου, του αντιγύρισε ο ιππότης με το αστραφτερό σπαθί.
- Ναι, ρε φίλε, αλλά άργησες.
- Τι λες, μωρέ; Εσύ θα βιαζόσουν;
- Καλά, ρε παιδί μου, σε καταλαβαίνω. Αλλά και’ γω έκανα μια συμφωνία. Είπαμε με τον βασιλιά θα πάρω τρία σεντούκια με χρυσό και ένα σακούλι διαμάντια για να κρατήσω την μικρή για λίγο. «Πάρτην για λίγο, βρε. Και δε θα βγεις ζημιωμένος. Ε! Τι με το αζημίωτο θα στην φόρτωνα». Έτσι μου είπε ο βασιλιάς και γι’ αυτό δέχτηκα.
- Έχεις και’ συ τα δίκια σου. Λοιπόν; Που είναι;
- Έχεις τρελαθεί τελείως; Θες να σου την δώσω χωρίς μάχη; Κοίτα, σε συμπάθησα. Αν δε θες ν’ ακούς για την υπόλοιπη ζωή σου απίστευτη γκρίνια…Πρέπει να την δουλέψουμε, να προσποιηθούμε ότι παλεύουμε και ότι με νίκησες. Θα έχεις για λίγο το κεφάλι σου ήσυχο.
- Δεν το είχα σκεφτεί καθόλου. Τι εννοείς όταν λες για το υπόλοιπο της ζωής μου;
- Τι; Δε στο είπανε;
- Εγώ σε ένα τουρνουά πήρα μέρος και απ’ ότι βλέπεις… έχασα.
- Μα θα πρέπει να την παντρευτείς. Και θα πάρεις το μισό βασίλειο.
- Να το χέσω το βασίλειο. Είπαμε να τραβολογιέμαι στην ερημιά, να ανεβαίνω βουνά με την γαμοπανοπλία, ν’ ανέχομαι την γκρίνια της στην διαδρομή. Αλλά να την φάω στη μάπα για πάντα! Για μαλάκα με περάσανε; Την κοπανάω.
- Ώπα, ρε φίλε. Κάτσε, εγώ την έφαγα στην μάπα τρία χρόνια τώρα. Σε παρακαλώ μην μ’ αφήνεις έτσι. Θα τρελαθώ.
- Και για να μην τρελαθείς εσύ θα την φορτωθώ εγώ;
- Άκου να σου πω. Ή θα την πάρεις ή θα στην δώσω με το ζόρι.
- Και πώς θα το κάνεις αυτό, ρε βαρύμαγκα;
- Ρε, κάνε την δουλειά σου μην έχουμε σύρε-ξέσυρε.
- Καλύτερα νεκρός παρά γαμπρός.
Το σπαθί του ιππότη ανέμισε στον αέρα καθώς ο δράκος έφτυνε καυτή λάβα. Η μάχη ήταν ανελέητη. Ο ιππότης πάλευε να αποφύγει να σκοτώσει τον δράκο και ο δράκος στόχευε πολύ προσεκτικά.
- Ναι, αλλά δεν θα τελειώσουμε έτσι, φώναξε ασθμαίνοντας ο ιππότης.
- Άκου να σου πω. Εγώ δεν πρόκειται να σε σκοτώσω. Είσαι με τα καλά σου; Και να μου μείνει μετά αμανάτι;
- Ε, και τι θα κάνουμε;
- Κάτι σκέφτηκα. Θα την πάρεις τώρα εσύ. Εγώ θα πάω σε μια γνωστή μου μάγισσα, την μητριά της Χιονάτης.
- Και τι θα γίνει;
- Ξέρεις τι τραβάγανε στο παλάτι με την Χιονάτη; Καπρίτσια και απαιτήσεις. Άστα, δράμα. Είδε και αποείδε ο πατέρας, βρήκε την μάγισσα που της έδωσε ένα μήλο και ταβλιάστηκε.
- Πω, κάτι είχα ακούσει. Και εκείνος ο άτυχος ο πρίγκιπας…
- Καλό παλικάρι. Και τώρα; Αλκοολικός.
- Και θα πάρεις ένα τέτοιο μήλο; Μα δεν είναι φόνος;
- Ε! Δε θα πεθάνει κιόλας. Άμα μπλέξεις και πρέπει να την ξυπνήσεις της δίνεις ένα πεταχτό φιλί και όλα καλά.
- Είσαι πολύ εντάξει, ρε δράκε; Ευχαριστώ.
- Εγώ ευχαριστώ που έκανες τον κόπο να έρθεις ως εδώ. Λοιπόν, να συνεχίσουμε την μάχη να τελειώνουμε;

Που είναι οι κακοί;

Εντάξει είπα να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι η ζωή μου δεν είναι στην αλήθεια μέρος ενός comic. Είπα να κάνω την ίδια δουλεία με τζην και All-Star.Αποφάσισα ότι θα ποδοπατούσα τους κακούς που ταλαιπωρούν τον κόσμο και θα τους έδινα ένα μάθημα. Έβαλα το καπέλο και τα μαύρα γυαλιά μου. Έβαλα και γάντια (βλέπω CSI) και βγήκα στην πόρτα. Ναι, και…; Κοίταξα αριστερά τίποτα, κοίταξα και από την άλλη, κανείς. Καλά! Δεν περνάνε από εδώ οι κακοί σήμερα, ας πάω πιο κάτω.

Ρίχνω μια ματιά στο φούρνο, σκέφτηκα ότι όλο και κάτι στραβό θα κάνει, αλλά έχουμε τον Ευαγγελάτο για αυτές τις δουλειές. Αποφάσισα να κατέβω στο κέντρο, όπου είναι μαζεμένοι όλοι οι κακοί. Στατιστικά αν το πάρεις, όλοι κάνουμε μια βόλτα από το κέντρο. Δε μπορεί, θα περάσουν και κάποιοι κακοί. Κατέβηκα στην Ομόνοια. Κοίταξα γύρω και ο μόνος εγκληματίας ήταν ο Hondos με το τεράστιο κακόγουστο «είμαι-βλάχος» κτίριο. Άμα είναι να σκοτώσουμε τους κακόγουστους, σκέφτηκα, δε θα μείνει κανείς.

Έριξα μια ματιά στα πρεζόνια που ήταν απλωμένα στην πλατεία. Ωραία. Να υλικό! Θα βρω αυτούς που τους κατάντησαν έτσι. Και ποιοι είναι αυτοί. Οι έμποροι ναρκωτικών; Οι γονείς τους; Η κοινωνία; Το πιο εύκολο ήταν να βρω τους εμπόρους ναρκωτικών (απλά, πας στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα και ρωτάς). Αλλά είμαι σούπερ ηρωίδα, δεν είμαι για τα εύκολα.

Όλο το βράδυ βολόδερνα άσκοπα. Σε πληροφορώ ότι δεν βρήκα ούτε ένα κακό. Ο πιτσιρικάς που έκλεψε τη γιαγιά θα είχε τους λόγους του. Η γιαγιά τι σκατά έκανε με 2000 ευρώ στην τσάντα; Οι πουτάνες έβγαζαν μια χαρά λεφτά (πήγα για συνέντευξη, μου είπαν να χάσω κανα κιλό και να ξυρίσω τις μασχάλες μου) και οι μαστροποί ακόμη περισσότερα. Κανά δυο που τις χτυπούσαν, τους έστειλα στο ίδιο μπαρ με τον άλλο (βλ. Φόνος). Τώρα που το σκέφτομαι θα πρέπει να πάρω ποσοστά από αυτό το μπαρ.

Σκέψου το και εσύ. Ποιος μπορεί να είναι τόσο κακός ώστε να αξίζει να υποστεί ΤΗΝ ΟΡΓΗ μου (Αχ! Πάντα ήθελα να το πω αυτό). Πραγματικά κακός, χωρίς σοβαρό λόγο. Και στους σοβαρούς λόγους βάζω τα λεφτά, αφού δεν τα έχουμε όλοι. Και αν τιμωρήσω αυτούς, τι θα γίνει; Θα βγουν άλλοι 10, ρώτα των Ηρακλή, ξέρει από αυτά.

Τα παράτησα και γύρισα σπίτι. Φαντάστηκα πως θα ήταν οι 300 Σπαρτιάτες αν τελικά οι Πέρσες δεν είχαν φανεί. Και μελαγχόλησα.

Όραμα

Άκουσα τους Faithless να λένε “You don’t need eyes to see, just vision”. Και τότε συνειδητοποίησα τι ήταν αυτό που έκανε την ζωή μου μικρή και ασήμαντη. Μπορώ να βλέπω μακριά και μέσα από στέρεα αντικείμενα, αλλά δεν είχα όραμα. Και τότε το αποφάσισα. Έπρεπε να θέσω αυτές τις δυνάμεις για να βοηθήσω τον συνάνθρωπό μου. Κοίταξα με κρυφό χαμόγελο τα τεύχη από comics με σούπερ ήρωες και κοιμήθηκα σαν πουλάκι.

Το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνω, ήταν να μου φτιάξω μια στολή. Ευτυχώς πιάνουν τα χέρια μου (να' ναι καλά η γιαγιά που μου έμαθε κέντημα) και θα την έφτιαχνα μόνη μου. Η επιλόγή όμως δεν είναι εύκολη. Για να πας σε πάρτυ, ανοίγεις το Bazaar και σου λέει τι να κάνεις και τι να μην κάνεις (κάτι σα το στρατό). Εγώ που να βρω τέτοιες συμβουλές; Στο Cosmosuperwoman; "Αν είστε μελαχρινη, προτιμήστε μια μάσκα στις αποχρώσεις του κόκκινου. Τα μαλλιά μπορούν να κοπούν καρέ που είναι in και δεν εμποδίζουν στο να πιάνετε τους κακοποιούς".

Ξεφύλλιζα τα comic μου και απελπίστηκα περισσότερο. Ή φοράνε λαχανί με πορτοκαλί, το σώβρακο πάνω από το παντελόνι ή μαύρα εφαρμοστά. Προτίμησα την δεύτερη επιλογή. Βέβαια, όλες οι υπερηρωίδες, κατα διαβολική σύμπτωση, είναι μοντέλα. Τι σκατα; Αν έχεις τηλεκίνηση, το πιο πιθανό είναι να είσαι 100 κιλά γιατί δεν κάνεις τίποτα με το σώμα σου. Εδώ πετάνε, δεν περπατάνε και το κορμί αγαλματένιο. Από αυτό το πρότυπο απέχω αλλά είπα να κάνω μια δοκιμή, αφού το μαύρο κόβει κιόλας.

Την ετοίμασα! Ήταν μια απλή μαύρη στολή, από ελαστικό ύφασμα, μέσα στο οποίο το καλοκαίρι θα λιώνω, φυσικά. Μπορεί να κάνω μια αμανικη. Έφτιαξα και μια μάσκα που μου φέρνει φαγούρα. Και τότε το συνειδητοποίησα. Τι θα γίνει αν έχω περίοδο; Η σερβιέτα θα γράφει. Ταμπόν δε χρησιμοποιώ, μου θυμίζουν τάπα. Φαντάζεσαι να κυνηγάω τον κακό και να μπει η σερβιέτα εκεί που δεν πρέπει και να σταματήσω την καταδίωξη για να την ισιώσω; Ή να ξέρουν όλοι πότε έχω περίοδο και να κάνουν τότε τα εγκλήματα, που θα είμαι πιο αδύναμη;

Απογοητεύτηκα, άφησα το όραμά μου για άλλη φορά.

Οι Άκωλοι

Κατόπιν απαιτήσεως

Μια φορά και ένα καιρό ήταν τρία αδέρφια, που ζούσαν σε ένα σπίτι στο λόφο. Όμως είχαν ένα πρόβλημα, δεν είχαν κώλο. Δεν μπορούσαν να κάτσουν καλά και πονούσαν τα κόκκαλά τους. Έτσι, μια μέρα απόφάσισαν να χωριστούν και να γυρίσουν όλο το κόσμο ψάχνοντας λύση στο πρόβλημά τους. Υποσχέθηκαν σε ένα χρόνο να επιστρέψουν στο σπίτι τους για να δουν τι είχαν καταφέρει.

Πράγματι, μετά από ένα χρόνο τα τρια αδέρφια συναντήθηκαν στο σπίτι τους. Ο μεγαλύτερος αδερφός κάθεται σε μια καρέκλα και ακούστηκε ένας μεταλλικός θόρυβος.

- Τι να σας πω; Έψαξα από εδω, έψαξα από εκεί, άλλη λύση δε βρήκα. Έγινα μεταλλουργός και μου έφτιαξα ένα χάλκινο κώλο. Σκουριάζει, βέβαια, και είναι βαρύς αλλά...τι να κάνεις;

Ο άλλος αδερφός κάθεται και αυτός σε μια καρέκλα.

- Τι να σας πω; Το έψαξα από εδώ, το έψαξα από εκεί άλλη λύση δε βρήκα. Κόβω τους κώλους των άλλων. Βέβαια, σαπίζουν και πρέπει να βρω άλλο αλλά...τι να κάνεις;

Ο μικρότερος αδερφός τους κοίταξε με απορία. Έβγαλε ένα μαξιλάρι και έκατσε.

Το θέατρο του παραλόγου

Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι πίστευαν ότι το θέατρο είναι ψυχαγωγία, είναι εκπαίδευση, είναι θεραπευτήριο. Αν έβλεπαν τις τιμές για μια καλή παράσταση σήμερα θα πρόσθεταν ότι είναι κλεψιά. Ήθελα πολύ να δω τη συγκεκριμένη παράσταση, αλλά το πορτοφόλι μου δε μπορούσε να συμβιβαστεί με την ιδέα. Και συνήθως είναι αυτή η άρνηση από το πορτοφόλι που σε κάνει να κάνεις κάτι πραγματικά ηλίθιο. Αποφάσισα, λοιπόν, κάτι πραγματικά ηλίθιο.
Κοιμήθηκα όλη την μέρα, ήπια πορτοκαλάδες και εφοδιάστηκα με γλυκά (όχι σοκολάτες, φυσικά, ακυρώνουν τις δυνάμεις μου). Και όλα αυτά γιατί; Γιατί θα έμπαινα στο θέατρο αόρατή. Το είχα αποφασίσει, το είχα σχεδιάσει. Για πρώτη φορά θα χρησιμοποιούσα την δύναμη, που είναι η καλύτερη, αλλά με εξαντλεί εύκολα. Θα έμπαινα μέσα αόρατη, θα έβρισκα μία ήσυχη γωνίτσα και μετά θα έπαιρνα την πραγματική μου μορφή και θα έβλεπα ήσυχα - ήσυχα την παράσταση. Πόσο δύσκολο μπορεί να ήταν;
Αρκετά. Μια ακριβή και πρωτοποριακή παράσταση είναι σαν μέλι για τις μύγες. Ή καλύτερα η βοσκή για τα πρόβατα. Γιατί σαν πρόβατα είχαν στηθεί μπροστά τις πόρτες ορδές καλοντυμένων Αθηναίων.
Εμπόδιο 1ο: Να μπεις χωρίς να αγγίξεις κανένα. Έκανα υπομονή και έκατσα στο τέλος της ουράς. Θα έμπαινα όταν θα είχαν μπει όλοι. Αυτό σήμαινε να κάτσω αμίλητη για αρκετή ώρα ακούγοντας για τα πιο γελοία θέματα του κόσμου. Από το καινούργιο ρίμελ μέχρι την νέα κολεξιόν του De la Renda (ο οποίος μάλλον είναι ημίθεος σε επίπεδο Ηρακλή). Και να μην μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό.
Εμπόδιο 2ο: Να βρω την ριμάδα την θέση. Έκατσα για λίγο όρθια και περίμενα. Αν ήταν τόσο πρωτοποριακή όσο υποσχόταν εντός δεκάλεπτου θα άρχιζαν οι άτακτες υποχωρήσεις. Ευτυχώς, ήταν. Ήπια μια πορτοκαλάδα στα γρήγορα, γιατί αν κάποιος έβλεπε ένα κουτάκι να πετιέται μόνο του στον αέρα η παράσταση θα ερχόταν σε δεύτερη μοίρα.
Εμπόδιο 3ο : Η θέση ήταν τρίτη από το διάδρομο. Πώς θα καθόμουν χωρίς να με καταλάβουν; Επιστράτευσα την υποβολή μου μιλώντας στο ζευγαράκι που καθόταν στις ακριανές θέσεις. «Μάζεψε τα πόδια σου, μωρή!». Τα μάζεψε ο τύπος που καθόταν δίπλα της, οπότε φαντάζομαι ότι δεν θα έκανε σεξ εκείνο το βράδυ.
Εμπόδιο 4ο: Δεν μπορούσα να εμφανιστώ έτσι απροειδοποίητα και αναγκαστικά περίμενα μέχρι το διάλλειμα μπας και πήγαιναν για τσιγάρο. Η υπομονή πάει πακέτο με τις εκφράσεις «γαϊδουρινή υπομονή» και «χάνω την υπομονή μου». Μιας και ήταν αδύνατο να υπάρχει εντός της αιθούσης τετράποδο γαϊδούρι, γιατί από δίποδα να φαν και οι κότες (αλήθεια τρώνε τόσο οι κότες;), ίσχυσε η δεύτερη εναλλακτική.
Αποτέλεσμα: Είτε επειδή λιποθύμησα είτε επειδή η παράσταση ήταν πολύ πρωτοποριακή, με την κακή έννοια, με ξύπνησε η κοπέλα και η μωρή από δίπλα όταν πια είχε τελειώσει.
Συμπέρασμα: Αν είστε αόρατοι μην πάτε θέατρο! Καθίστε σε μια γωνία και τσιμπήστε κωλαράκια. Έχει πιο ενδιαφέρον, μωρή!

Villain

Συνήθως αυτόν τον τύπο τον συναντάς μετά από ένα διήμερο ιρανικού πειραματικού κινηματογράφου στο πιο κοντινό μπαρ. Μετά από μια τέτοια δοκιμασία, χρειάζεσαι επειγόντως ένα ποτό. Εκείνος θα είναι εκεί και θα κρατάει περισπούδαστα ένα ποτήρι ουίσκυ. Θα μιλάει με βραχνή φωνή, δε θα φωνάζει αλλά θα μιλάει αρκετά δυνατά ώστε να ακούγεται σε όλους. Περιληπτικά θα επαναλαμβάνει ότι έχει φάει τη ζωή με το κουτάλι.

Εδώ θέλω να κάνω μια παρένθεση. Δεν καταλαβαίνω από που βγήκε αυτή η μεταφορά. Το να τρως κάτι με κουτάλι σημαίνει ότι αυτό το κάτι είναι πιθανότατα σούπα. Το να υπονοείς ότι η ζωή είναι σούπα δεν είναι καλό πράγμα γιατί η σούπα παραπέμπει σε κρυολόγημα, κόψιμο, νοσοκoμείο ή Αγγλία. Πάντα είχα την εντύπωση ότι η ζωή τρωγεται με μαχαιροπίρουνα. Είναι μια ζουμερή μπριζόλα που την καρφώνεις γερά με το πιρούνι ενώ ταυτόχρονα κόβεις με το μαχαίρι το κομμάτι που θες.

Πάντως εκείνος θα την έχει φάει με το κουτάλι. Και αυτό το κουτάλι θα έχει πάει στα πιο απίθανα μέρη του κόσμου: Γη του Πυρός, Γουαδελούπη, Πράσινο Ακρωτήρι. Εκεί θα έχει συναντήσει σοφούς και σαμάνους, οι οποίοι θα τον έχουν εμποτίσει με τη σοφία της ζωής.

Πέτυχα και εγώ έναν τέτοιο τύπο. Άκουγα την βραχνή φωνή του - πρέπει να μιλάει πάνω από 5 ώρες την ημέρα - και εντυπωσιαζόμουν. Μπορούσα άλλωστε να είμαι σίγουρη ότι δεν λέει μαλακίες αφου τον άκουγα καθαρά. Είναι και η μοναδική χρησιμότητα αυτή της δύναμης: δεν ακούω όταν ο άλλος λέει μαλακίες άρα ξέρω πότε δεν λέει. Τον παρακολούθησα και έπιασα κουβέντα μαζί του. Μου διηγήθηκε την ζωή του και όλα τα απίθανα που του έχουν συμβεί στα πέρατα του κόσμού. Και μπήκα σε σκέψεις για τη δική μου ζωή.

Άρχισα να αναρωτιέμαι αν έχω κάνει τις σωστές επιλογές. Μήπως είχα εγκλωβίσει τον εαυτό μου σε μια άχρηστη βλακεία; Έπρεπε να τα παρατήσω όλα και να ταξιδέψω αποκτώντας σοφία; Πέρασα μέρες μέσα σε βαθιά κατάθλιψη κατηγορώντας τον εαυτό μου για την δειλία του. Είχα απελπιστεί αφού δε θα έφτανα ποτέ στην συνειδητοποίηση του τι είναι σημαντικό στη ζωή. Και έκλαψα για την άχαρη ζωή μου.

Μετά από καιρό, μετά από ένα φεστιβάλ θιβετιανού ντοκιμανταίρ για τα λάμα, πήγα στο κοντινό μπαρ. Εκείνος ήταν εκεί, μιλούσε με την βραχνή φωνή του. Η καρδιά μου σφίχτηκε από απελπισία. Τον πλησίασα και αρχίσαμε να μιλάμε. Στο τέλος συνειδητοποίησα έντρομη ότι κάποιοι μπορεί να έχουν ανοσία στη δύναμή μου.

Δεν μου πήρε ώρα να καταλάβω ότι ο άνθρωπος αυτός έλεγε μαλακίες. Ήταν από μεσοαστή οικογένεια, βολεμένος στο Ψυχικό, δημόσιος υπάλληλος με μέσο και μόνος. Δεν είχε οικογένεια αλλά αόριστους φίλους. Ίσως γι' αυτό μόνη του χαρά ήταν το ποτό.

Από τότε είμαι προσεκτική. Οι μαλάκες είναι μια ύπουλη φυλή που μπορούν να ξεγέλάσουν τις δυνάμεις μου. Έχουν την ικανότητα να κρύβονται και να καμουφλάρονται σε σοβαρούς ανθρώπους με βαθυστόχαστες απόψεις. Μαλάκες υπάρχουν παντού! Φυλαχτείτε!

Φόνος

Δε το πιστεύεις το ξέρω. Σου φαίνομαι τόσο αστεία και χαριτωμένη. Μοιάζω αβοήθητη και χαμένη, σχεδόν παγιδευμένη σε ένα σώμα που δεν ελέγχω. Γελάς με τα μικρά μου παθήματα και κοροϊδεύεις τις ατυχίες μου. Είσαι σίγουρος ότι δεν υπάρχω. Και όμως, είμαι ικανή για φόνο. Πώς το ξέρω;
Πριν λίγο καιρό, κάποιοι μετακόμισαν στο διπλανό διαμέρισμα. Κοίταξα και είδα ένα ζευγάρι και τους παρακολούθησα για λίγο. Μετά την πρώτη περιέργεια, τους ξέχασα.
Μετά από μερικά βράδια, όμως, ξύπνησα από φωνές και κραυγές. Ένας άγριος καυγάς είχε ξεσπάσει από δίπλα. Μάλλον όχι καυγάς αφού άκουγα μόνο εκείνον να φωνάζει και να την βρίζει με το χειρότερο τρόπο. Δεν θέλησα να κοιτάξω μέσα από τον τοίχο για να δω τι γίνεται. Και μετά ένας πνιχτός ήχος και ένα μουγκρητό. Ησυχία! Το επόμενο πρωί την είδα. Τα χείλη της ήταν πρησμένα και το μάτι της ήταν μελανιασμένο. Δαγκώθηκε και προσπάθησε να κρυφτεί.
Έκανα αυτό που κάνουν όλοι. Τίποτα. Ένα βράδυ ξέσπασε ένας ίδιος καυγάς. Τον άκουγα να την χτυπά και να την βρίζει χυδαία. Ήμουν έτοιμη να κλείσω τ’ αυτιά και ν’ αλλάξω δωμάτιο όταν την άκουσα να του φωνάζει «Σταμάτα! Αίμα! Το παιδί μου!». Κοίταξα μέσα από τον τοίχο και την είδα να είναι διπλωμένη στα δύο, μελανιασμένη από τις γροθιές να του δείχνει το ματωμένο της χέρι. Από την διαχειρίστρια έμαθα ότι ήταν έγκυος και είχε αποβάλει.
Τον εγκατέλειψε και δεν την είδε ξανά κανείς.
Αυτή την φορά ήμουν αποφασισμένη να φτάσω στα άκρα. Ένιωθα υπεύθυνη για ό,τι είχε συμβεί και που δεν είχα εμποδίσει. Δεν θα το επέτρεπα ξανά.
Εκείνο το βράδυ ήταν μόνος, το ήξερα καλά. Τον παρακολουθούσα μέσα από τον τοίχο να αλλάζει, να τρώει, να χέζει. Σαν να μην συνέβαινε τίποτα, σαν να μην είχε κανένα βάρος στη συνείδησή του. Βγήκα από το διαμέρισμα και χτύπησα την πόρτα του.
Μου άνοιξε με το βρώμικο σώβρακο και το σκισμένο φανελάκι. Με κοίταξε με ένα ύφος σαν να πάτησε σκατά. Αλλά δεν είχε καμιά ελπίδα απέναντι στη δύναμη της υποβολής μου. Του είπα να μου ανοίξει και εκείνος πειθήνια μου άνοιξε. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Έβγαλα το πιστόλι και τον έβαλα να το πάρει. Εκείνος το κράτησε και με κοιτούσε με ένα άδειο βλέμμα.
Είχα σκεφτεί τόσες φορές αυτό που πήγαινα να κάνω. Το είχα φανταστεί ξανά και ξανά με λεπτομέρεια, ώστε όταν θα ερχόταν η ώρα να μην δίσταζα καθόλου. Παρόλαυτά δίσταζα, δεν ήταν λίγο αυτό που ετοιμαζόμουν να κάνω. Δεν ήξερα αν θα μπορούσα να ζήσω με αυτό το βάρος. Όμως σκλήρυνα το βλέμμα και έδωσα με απόλυτη αυτοσυγκέντρωση την εντολή.
Το είχα φανταστεί και όταν το σχεδίαζα έμοιαζε απλό. Όμως τελικά δεν ήταν. Τον έβαλα να βγάλει όλα του τα ρούχα και μετά να σκύψει και να βάλει το όπλο στον κώλο του.
Τώρα αυτό είναι άλλο να το σχεδιάζεις και άλλο να το υλοποιείς. Το διαμέτρημα του όπλου που είχα υποβάλει τον πωλητή στο οπλουργείο να μου δώσει, ήταν μεγάλο. Πριν του ασκήσω την υποβολή δεν μπορούσα να τον ρωτήσω.
- Και να σας πω, ποιο από όλα αυτά πιστεύετε ότι χωράει σε κωλοτρυπίδα;
Έτσι έμεινα να παρακολουθώ με απελπισία έναν γυμνό άνδρα στο διαμέρισμα ο οποίος ίδρωνε να χώσει ένα πιστόλι στο κώλο του με το χέρι στην σκανδάλη. Κάθε ατμόσφαιρά νουάρ χάθηκε και έτσι δεν κατάφερα να γίνω δολοφόνος.
Όσο για τον τύπο, τον έβαλα να πάει ολόγυμνος σε γνωστό gay μπαρ.

Στο ντιβάνι

Αποφάσισα να κάνω ψυχανάλυση. Και το άργησα εδώ που τα λέμε. Εμ, βέβαια. Αναπτύσσω υπερανθρώπινες δυνάμεις, ζω κάθε μέρα βλέποντας μακρυά και μέσα από τοίχους, ενώ ταυτόχρονα δεν μπορώ να ακούσω μαλακίες. Τον χρειάζομαι επειγόντως τον ψυχαναλυτή μου. Από την άλλη, τους φοβάμαι. Πας εκεί, ξαπλώνεις ήσυχα – ήσυχα στον ωραίο και αναπαυτικό καναπέ και σου κάνει ένας τύπος αθώες ερωτήσεις. Και μετά από λίγο σου βγάζει το πόρισμα. Και έχουν πάντα δίκιο, έτσι μου είπανε:
- Και πότε αποφάσισες να σκοτώσεις την αδερφή σου;
- Μα, γιατρέ. Δε θέλω να σκοτώσω την αδερφή μου.
- Είπες «γάλα» και «μαϊντανός». Είναι σαφές ότι θες να σκοτώσεις την αδερφή σου.
- Γιατρέ, με ρωτήσατε τι αγόρασα χτες στο super-market.
- Και γιατί είπατε ότι αγοράσατε «γάλα» και «μαϊντανό»;
- Μα, αφού εσείς…Ω! Καλά, έχετε δίκιο. Θέλω να την σκοτώσω την άτιμη.
Επειδή φοβόμουν ότι μπορεί και να αποκαλυφθεί το μυστικό μου, μελέτησα. Και μετά από προσεκτική έρευνα αποφάσισα να μην πάω. Θα εξηγήσω αμέσως γιατί.
Ο Φρόιντ είχε έναν ασθενή, τον δικαστή Σρέμπερ, ο οποίος σε ηλικία 53 ετών τα’ παιξε – είμαι σίγουρη ότι υπάρχει ένα επιστημονικός όρος γι’ αυτό αλλά δεν τον ανακαλώ. Αρχικά πίστευε ότι τον βασανίζουν και τον ταλαιπωρούν. Πίστευε βαθιά μέσα του ότι ο γιατρός του, τον μαχαίρωνε και του έβαζε στο σώμα αιχμηρά αντικείμενα. Όταν βαρέθηκε αυτό το μοτίβο, άλλαξε παράνοια. Υποστήριζε ότι θα έσωζε τον κόσμο και θα χάριζε την ευδαιμονία στους ανθρώπους. Για να γίνει όμως αυτό, έπρεπε από άνδρας να γίνει γυναίκα. Έτσι θα μπορούσε να μείνει έγκυος από τις θεϊκές ακτίνες και θα κυοφορούσε την νέα φυλή. Το συμπέρασμα του Φρόιντ; Ότι είναι ερωτευμένος με τον γιατρό του.
Αν πάω, λοιπόν, εγώ και πω όσα μου συμβαίνουν, δεν πρόκειται να βρω λύση. Το πολύ-πολύ να βγω λεσβία. Άντε ότι θέλω να σκοτώσω την αδερφή μου –που σημειώτεον δεν έχω.

Μόνο ο Χριστός σώζει.

Δεν είναι τυχαίος ο τίτλος. Είμαι γύρω στα 16. Έχω πάει με την παρέα μου στου Μάκη - Κληματαριά ή Klimataria για τους τουρίστες - στην Πλάκα. Το κρασί έρεε άφθονο, ακόμη και για τα μέτρα μου - δεν πίνω, είμαι ξενέρωτη κυριολεκτικά. Είχα πιει τόσο ώστε μπορούσα απο πρώτο χέρι να διαβεβαιώσω τον Γαλιλαίο "Ναι, γυρίζει". Απελπισμένη προσπαθώ στις Στήλες του Ολυμπίου Διός -πώς βρέθηκα εκεί μην ρωτάς - να βρω ταξί. Κάτι κόκκινο ξεχωρίζει κάπου στον κόσμο που στροβιλίζεται γύρω μου. Μου τραβά την προσοχή και διασχίζω με πραγματικό κίνδυνο της ζωής μου τον δρόμο. Don' t try this at home,. Το να διασχίζεις στουπί την Αμαλίας Σάββατο βράδυ είναι μια πρόκληση στην γνωστή ρήση "Αν δεν είναι η ώρα σου...", με οδηγούς πιο μεθυσμένους από εσένα που παλεύουν να αποδείξουν ότι δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαίους ημών προγόνους.

Τα καταφέρνω και αλώβητη στην απέναντι πλευρα για να διαβάσω την φωτεινή επιγραφή στην οποία τρέχουν κόκκινα γράμματα. Ξέρεις αυτές που χάζευες παιδί αγωνιώντας να προλάβεις να διαβάσεις "Φωτογραφίες ταυτότητες σε 1΄ λεπτό Αθήνα 22:34 24C" προσπαθώντας να συνδέσεις μεταφυσικά όλες αυτές τις πληροφορίες. Θέλω να πάρω ένα τέτοιο και να γράφω "Τι κοιτάς, ρε;" ή "Πωλείται ελαφρώς μεταχειρισμένη βούρτσα". Το μήνυμα που με έσυρε στην άλλη άκρη της Ιθάκης μου δεν έγραφε την ώρα, αλλά "Μόνο ο Χριστός σώζει". Πράγματι, βρήκα αμέσως ταξί.

Γιατί το θυμήθηκα αυτό όλο; Γι' αυτό.

Τι είναι αυτό; Το απαύγασμα της βυζαντινής μεγαλοπρέπειας. Κατεβάζεις ένα wallpaper στο κινητό σου να σε φυλάει - αν έλεγε ότι φυλάει το κινητό σου θα είχε μεγαλύτερη επιτυχία. Οι τιμές είναι ίδιες, πράγμα βολικό. Καλο deal είναι η Παναγία η Γλυκοφιλούσα γιατί παίρνεις δύο στην τιμή του ενός. Εδώ που τα λέμε όμως οι όσιοι δεν μπορεί να χρεώνονται το ίδιο με τους αγίους. Άραγε έχουν και ringtones; "Στο top 5 Η ζωή εν τάφω και Το τροπάριο της Κασσιανής (Tiesto mix)".

Κοίτα, επειδη σε ξέρω καλά και εσύ τώρα γελάς, σκέψου το λίγο. Για 1.43 συμφέρει. Βάζεις wallpaper τον Άγιο Πέτρο ή τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο - να στηρίξουμε τους μετανάστες. Αν θες να είσαι trendy βάζεις τον πιο μοντέρνο όσιο Παϊσιο. Καλού κακού, ποτέ δεν ξέρεις. Εδώ σου λέει "Μόνο ο Χριστός σώζει" και βρίσκεις ταξί Σάββατο βράδυ.

Είχα δουλειές...

...και γι' αυτό δεν έχω γράψει τόσο καιρό. Πρέπει να ομολογήσω ότι αυτό το καιρό είχα μια πολύ σπουδαία δουλεία. Ο κόσμος κινδύνευε από την μανία ενός παρανοϊκού επιστήμονα. Η ανθρωπότητα με είχε ανάγκη και εγώ δεν δίστασα να βάλω ακόμα και την ίδια μου τη ζωή σε κίνδυνο. Παρακολούθησα το εργαστήριο με την υπερφυσική μου όραση, κατάλαβα όλα τα μυστικά. Μετά γλύστρησα αόρατη μέσα στο χώρο και παρατήρησα από κοντά τις ενέργειες του επιστήμονα. Και όταν έκρινα ότι η στιγμή ήταν κατάλληλη, επηρέασα με την δύναμη της υποβολής μου τον παρανοϊκό επιστήμονα και απέτρεψα τα καταστροφικά σχέδιά του.

Στην πραγματικότητα - εδώ συνήθως μπαίνει η λέξη "θλιβερή" - είχα δουλειές. Αλλά δουλειές του σπιτιού. Είχα να πλύνω, να καθαρίσω, να ξέσκονίσω, να τρίψω, να γυαλίσω, να σκύψω στα πατώματα και να τα κάνω ν' αστράφτουν. Που θες να βρω χρόνο για τέχνη, λοιπόν; Διαπίστωσα όμως ότι η τέχνη είναι για δύο κατηγορίες ανθρώπων: τους πλούσιους και τους μποέμ - και τους βρωμιάρηδες αλλά τείνουμε να τους μπερδεύουμε με τους τελευταίους. Και εξηγούμαι.

Ο πλούσιος έχει την παραδουλεύτρα, την δούλα, την οικονόμο, η οποία του καθαρίζει και φροντίζει το γραφείο που γράφει να είναι πάντα καθαρό και το τσάι να σερβίρεται στις 5.

Γιατί φαντάσου τώρα πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν ο Σοφοκλής έλεγε "Έρως ανίκατε ... Τι να γράψω τώρα; Ωχου άστο για αργότερα, έχω να τινάξω τα χαλιά". Τι θα ήταν το ανθρώπινο πνέυμα αν ο Σαίξπηρ απορούσε "Να ζει κανείς ή να μη ... Αουτς! Τρυπήθηκα. Μαρτύριο το μαντάρισμα".

Από την άλλη ο μποέμ, δεν αγχώνεται με την βρώμα και αντιμετωπίζει με ψυχραιμία την σαλμονέλα. Συχνά γράφει και σχεδιάζει στην σκόνη. Άλλωστε στο σπίτι δεν είναι ποτέ μόνος αφού διάφορα ζωύφια κάνουν πάρτυ στο σπίτι. Έτσι, την επόμενη φορά που θα ακούσεις για τον δείνα μποέμ τύπο που πέθανε από ναρκωτικά, θα ξέρεις την αλήθεια.

Ασανσεράτο

Άκουγα τον καινούργιο δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Παρεπιπτόντως να τον πάρεις, είναι πιο πανηγυρτζίδικος. Είμαι σίγουρη ότι δε θα γίνει μεγάλη επιτυχία στην Proxima του Κένταυρου όπως "Η Βροχή από κάτω" αλλά εμένα (που είμαι γήινη) μου αρέσει. Τέλοσπάντων, έπιασα τον στίχο "σαν την αμηχανία στους ανελκυστήρες". Σας προκαλώ, φίλοι αναγνώστες (και τους πέντε σας), σκεφτείτε τη σοφία του στίχου. Βέβαια εγώ μένω σε πολυκατοικία χωρίς ασανσέρ. Εκεί υπάρχει αμηχανία όταν ανεβαίνεις και συναντάς κάποιον και προσπαθείς να μην δείχνεις τόσο λαχανιασμένος, πετώντας ένα ξεψυχισμένο "Γειά σας". Όμως δεν είναι το ίδιο όπως όταν βρίσκεσαι σ' έναν τόσο περιορισμένο χώρο και για ελάχιστα λεπτά είσαι μαζί με κάποιον.

Αμίμητα κοινότυπες συζητήσεις διαμείβονται σ' ένα ασανσέρ:

Αν γνωρίζεις τον συνεπιβάτη σου

1.

-Καλημέρα.

-Καλημέρα.

(παύση-άφιξη στον όροφο)

-Καλημέρα.

-Καλημέρα.

2.

-Καλημέρα.

-Καλημέρα. Η μαμά καλά;

-Καλά.

-Μπράβο (στη μαμά που είναι καλά υποθέτω).

(παύση-άφιξη στον όροφο)

-Χαιρετίσματα στη μαμά.

-Ευχαριστώ.

Κάτι τέτοιες στιγμές η κουτσομπόλα της γειτονιάς φαντάζει όαση.

3.

-Καλημέρα.

-Ε! Καλημέρα τώρα. Εσύ γύρισες χτες στις 3.36. Πώς και νωρίς ξύπνημα; Ήσουν χτέςμε το αγόρι που έχω δει να σε αφήνει με την μηχανή (αριθμός πινακίδων ΙΕΚ 15679)...

(χωρίς παύση-άφιξη στον όροφο)

-...και η Κούλα στον 3ο δεν τον άφησε να...

Αν ο συνεπιβάτης είναι άγνωστος

1. Μη αυτόματο ασανσέρ

-Σε ποιόν όροφο πάτε;

-Στον 4ο.

-Εγώ στον 2ο. Θα κατέβω πριν από εσάς.

2. Αυτόματο ασανσέρ

-...

-...

Καταλήγουμε, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι η τεχνολογία σκοτώνει την επικοινωνία.

Εμένα το πιο αξιόλογο που μου έχει συμβεί είναι όταν είχα μπει σε ένα αυτόματο ασανσέρ και μου κάνει ο τύπος

-Εγώ πάω στον 3ο.

Και' γω σκέφτηκα "Στ' αρχίδια μου". Αυτός έπιασε τ' αρχίδια του, αλλά τότε δεν ήξερα για την δύναμη υποβολής μου και τον πλάκωσα στο ξύλο. Αν διαβάζει, ζητώ συγγνώμη!