Τρίτη, Φεβρουαρίου 27, 2007

Villain

Συνήθως αυτόν τον τύπο τον συναντάς μετά από ένα διήμερο ιρανικού πειραματικού κινηματογράφου στο πιο κοντινό μπαρ. Μετά από μια τέτοια δοκιμασία, χρειάζεσαι επειγόντως ένα ποτό. Εκείνος θα είναι εκεί και θα κρατάει περισπούδαστα ένα ποτήρι ουίσκυ. Θα μιλάει με βραχνή φωνή, δε θα φωνάζει αλλά θα μιλάει αρκετά δυνατά ώστε να ακούγεται σε όλους. Περιληπτικά θα επαναλαμβάνει ότι έχει φάει τη ζωή με το κουτάλι.
Εδώ θέλω να κάνω μια παρένθεση. Δεν καταλαβαίνω από που βγήκε αυτή η μεταφορά. Το να τρως κάτι με κουτάλι σημαίνει ότι αυτό το κάτι είναι πιθανότατα σούπα. Το να υπονοείς ότι η ζωή είναι σούπα δεν είναι καλό πράγμα γιατί η σούπα παραπέμπει σε κρυολόγημα, κόψιμο, νοσοκoμείο ή Αγγλία. Πάντα είχα την εντύπωση ότι η ζωή τρωγεται με μαχαιροπίρουνα. Είναι μια ζουμερή μπριζόλα που την καρφώνεις γερά με το πιρούνι ενώ ταυτόχρονα κόβεις με το μαχαίρι το κομμάτι που θες.
Πάντως εκείνος θα την έχει φάει με το κουτάλι. Και αυτό το κουτάλι θα έχει πάει στα πιο απίθανα μέρη του κόσμου: Γη του Πυρός, Γουαδελούπη, Πράσινο Ακρωτήρι. Εκεί θα έχει συναντήσει σοφούς και σαμάνους, οι οποίοι θα τον έχουν εμποτίσει με τη σοφία της ζωής.
Πέτυχα και εγώ έναν τέτοιο τύπο. Άκουγα την βραχνή φωνή του - πρέπει να μιλάει πάνω από 5 ώρες την ημέρα - και εντυπωσιαζόμουν. Μπορούσα άλλωστε να είμαι σίγουρη ότι δεν λέει μαλακίες αφου τον άκουγα καθαρά. Είναι και η μοναδική χρησιμότητα αυτή της δύναμης: δεν ακούω όταν ο άλλος λέει μαλακίες άρα ξέρω πότε δεν λέει. Τον παρακολούθησα και έπιασα κουβέντα μαζί του. Μου διηγήθηκε την ζωή του και όλα τα απίθανα που του έχουν συμβεί στα πέρατα του κόσμού. Και μπήκα σε σκέψεις για τη δική μου ζωή.
Άρχισα να αναρωτιέμαι αν έχω κάνει τις σωστές επιλογές. Μήπως είχα εγκλωβίσει τον εαυτό μου σε μια άχρηστη βλακεία; Έπρεπε να τα παρατήσω όλα και να ταξιδέψω αποκτώντας σοφία; Πέρασα μέρες μέσα σε βαθιά κατάθλιψη κατηγορώντας τον εαυτό μου για την δειλία του. Είχα απελπιστεί αφού δε θα έφτανα ποτέ στην συνειδητοποίηση του τι είναι σημαντικό στη ζωή. Και έκλαψα για την άχαρη ζωή μου.
Μετά από καιρό, μετά από ένα φεστιβάλ θιβετιανού ντοκιμανταίρ για τα λάμα, πήγα στο κοντινό μπαρ. Εκείνος ήταν εκεί, μιλούσε με την βραχνή φωνή του. Η καρδιά μου σφίχτηκε από απελπισία. Τον πλησίασα και αρχίσαμε να μιλάμε. Στο τέλος συνειδητοποίησα έντρομη ότι κάποιοι μπορεί να έχουν ανοσία στη δύναμή μου.
Δεν μου πήρε ώρα να καταλάβω ότι ο άνθρωπος αυτός έλεγε μαλακίες. Ήταν από μεσοαστή οικογένεια, βολεμένος στο Ψυχικό, δημόσιος υπάλληλος με μέσο και μόνος. Δεν είχε οικογένεια αλλά αόριστους φίλους. Ίσως γι' αυτό μόνη του χαρά ήταν το ποτό.
Από τότε είμαι προσεκτική. Οι μαλάκες είναι μια ύπουλη φυλή που μπορούν να ξεγέλάσουν τις δυνάμεις μου. Έχουν την ικανότητα να κρύβονται και να καμουφλάρονται σε σοβαρούς ανθρώπους με βαθυστόχαστες απόψεις. Μαλάκες υπάρχουν παντού! Φυλαχτείτε!

1 σχόλιο:

F είπε...

Λες αυτή τη φορά να μ' αφήσει να σου αφήσω ένα κομεντάκι;;;

Να είσαι καλά και να προσέχεις τώρα που δεν έχεις πλεον -το συγκεκριμένο- σεμινάριο.

Καλά γραψίματα...