Οι δυνάμεις μου έχουν αρχίσει να γίνονται πολύ χρήσιμες στην νυχτερινή μου έξοδο. Και χρησιμοποιώ όχι τυχαία τον ενικό, καθώς πρόκειται για σπάνιο φαινόμενο. Θα φταίνε τα παραμύθια στα οποία τα φρικιαστικά πράγματα συνέβαιναν νύχτα. Βέβαια τα πιο ειδεχθή εγκλήματα λάβαιναν χώρα στο φως της μέρας. Ας πούμε την καταβρόχθισε ο λύκος μέρα μεσημέρι, και λίγο αργότερα τον ξεκοίλιασε δημόσια ο κυνηγός. Τώρα που το σκέφτομαι χρειάζεται άπλετο φως για να κάνεις σωστή δουλειά. Ενώ τη νύχτα δε βλέπεις και κάνεις τσαπατσουλιές, μια στο κεφάλι και έξω από την πόρτα. Το περίφημο ρητό «της νύχτας τα καμώματα, τα βλέπει η νύχτα και γελά» θα το έβγαλε κανένας απογοητευμένος κακοποιός.
Anyway, που θα έλεγαν και οι αρχαίοι υμών πρόγονοι, εγώ δε βγαίνω πολύ. Και όταν λέω βγαίνω εννοώ αυτά τα στενάχωρα μπαράκια-σαρδελοποιεία ή τα τεράστια club. Κοινό χαρακτηριστικό είναι ότι η σχέση έντασης μουσικής και κεφιού είναι αντιστρόφως ανάλογη. Εγώ ελέγχω το χώρο μέσα από τους τοίχους και όπου δω κάποιο πολυπόθητο κενό οδηγώ τους φίλους μου εκεί σαν άλλος Μωυσής. Εδώ τελειώνει και η συμβολή μου. Τι να κάνουν και οι καημένες οι δυνάμεις μου για τις ανθρώπινες σχέσεις που περνάνε κρίση;
