...και γι' αυτό δεν έχω γράψει τόσο καιρό. Πρέπει να ομολογήσω ότι αυτό το καιρό είχα μια πολύ σπουδαία δουλεία. Ο κόσμος κινδύνευε από την μανία ενός παρανοϊκού επιστήμονα. Η ανθρωπότητα με είχε ανάγκη και εγώ δεν δίστασα να βάλω ακόμα και την ίδια μου τη ζωή σε κίνδυνο. Παρακολούθησα το εργαστήριο με την υπερφυσική μου όραση, κατάλαβα όλα τα μυστικά. Μετά γλύστρησα αόρατη μέσα στο χώρο και παρατήρησα από κοντά τις ενέργειες του επιστήμονα. Και όταν έκρινα ότι η στιγμή ήταν κατάλληλη, επηρέασα με την δύναμη της υποβολής μου τον παρανοϊκό επιστήμονα και απέτρεψα τα καταστροφικά σχέδιά του.
Στην πραγματικότητα - εδώ συνήθως μπαίνει η λέξη "θλιβερή" - είχα δουλειές. Αλλά δουλειές του σπιτιού. Είχα να πλύνω, να καθαρίσω, να ξέσκονίσω, να τρίψω, να γυαλίσω, να σκύψω στα πατώματα και να τα κάνω ν' αστράφτουν. Που θες να βρω χρόνο για τέχνη, λοιπόν; Διαπίστωσα όμως ότι η τέχνη είναι για δύο κατηγορίες ανθρώπων: τους πλούσιους και τους μποέμ - και τους βρωμιάρηδες αλλά τείνουμε να τους μπερδεύουμε με τους τελευταίους. Και εξηγούμαι.
Ο πλούσιος έχει την παραδουλεύτρα, την δούλα, την οικονόμο, η οποία του καθαρίζει και φροντίζει το γραφείο που γράφει να είναι πάντα καθαρό και το τσάι να σερβίρεται στις 5.
Γιατί φαντάσου τώρα πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν ο Σοφοκλής έλεγε "Έρως ανίκατε ... Τι να γράψω τώρα; Ωχου άστο για αργότερα, έχω να τινάξω τα χαλιά". Τι θα ήταν το ανθρώπινο πνέυμα αν ο Σαίξπηρ απορούσε "Να ζει κανείς ή να μη ... Αουτς! Τρυπήθηκα. Μαρτύριο το μαντάρισμα".
Από την άλλη ο μποέμ, δεν αγχώνεται με την βρώμα και αντιμετωπίζει με ψυχραιμία την σαλμονέλα. Συχνά γράφει και σχεδιάζει στην σκόνη. Άλλωστε στο σπίτι δεν είναι ποτέ μόνος αφού διάφορα ζωύφια κάνουν πάρτυ στο σπίτι. Έτσι, την επόμενη φορά που θα ακούσεις για τον δείνα μποέμ τύπο που πέθανε από ναρκωτικά, θα ξέρεις την αλήθεια.
