Διάγνωση γιατρού

Θα αναρωτιέσαι τι συνέβη και ωρύομαι, τρόπος του λέγειν, για αυτό που μου συνέβη. Δεν μπορεί να είναι τόσο σοβαρό και μία κοπέλα με τα δικά μου προσόντα (διαστάσεις επιφυλάσσομαι ν' αποκαλύψω) θα έπρεπε να είναι πιο ψύχραιμη. Αυτό δε σκέφτεσαι; Ε! όχι λοιπόν δεν είναι τόσο απλό. Και εξηγούμαι.
Υπάρχει μία λέξη που κυριαρχεί ανάμεσα στις κοντά 6.000.000 λέξεις της ελληνικής. Και κυριαρχεί με το σπαθί της, κύριε. Έχει μια τέτοια δύναμη που μπορεί να αναφερθεί σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας. Η έννοια που εκπροσωπεί είναι πολυσύνθετη και συχνά αόριστη, καταφέρνει εντούτοις να υπερνικήσει αυτό το εμπόδιο και καθιστά σαφές το κάθε συγκείμενο. Δε θα σε κουράσω άλλο, αγαπητέ αναγνώστη. Η λέξη αυτή είναι.........η μαλακία (και τα παράγωγά της).
Ναι, ξέρω πως αυτή η ανακοίνωση ίσως αντιμετωπιστεί μα δυσπιστία. Θα στηρίξω το επιχείρημά μου με ένα ελάχιστο δείγμα.
Η λέξη Μαλακία είναι εύχρηστη σαν:

-Ρήμα:
"Καλά, ρε, μαλακίζεσαι τόση ώρα;"
-Επίρρημα:
"Φέρθηκε μαλακισμένα".
-Ουσιαστικό: ο μαλάκας
"Άσε, ρε, για μαλάκες ψάχνεις;"
-Ουσιαστικό: η μαλακία
"Μα τι μαλακίες κάνεις;"
-Ουσιαστικο ως επίθετο:
"Μαλακία ταινία!"
-Μετοχή:
"Έλα δω, ρε μαλακισμένο".

Επίσης η λέξη Μαλακία συναντάται σε πολλές ανθρώπινες δραστηριότητες:
-Μαγειρική:
"Μαλακία φαγητό"
-Πολιτική:
"Βγαίνει ο κάθε ένας και λέει τη μαλακία του".
-Αθλητικά:
"Αν δεν έκανε μαλακίες, θα το είχαμε πάρει το ματσάκι".
-Σχέσεις
"Το παλικάρι είναι τελείως μαλάκας".
-Πολιτισμός:
"Φταίνε αυτοί οι μαλάκες στην τηλεόραση".

Όπως φαντάζεστε θα μπορούσα να μακρυγορήσω εκθέτοντας πλείστα όσα παραδείγματα τα οποία και θα απόδείκνυαν την ισχύ που έχει αποκτήσει στην καθημερινότητά μας αυτή η λέξη. Και όχι τυχαία, φυσικά. Άλλωστε τα περισσότερα από αυτά που μας περιβάλλουν μπορούν να χαρακτηριστούν ώς μαλακίες. Θα μου πείτε που έρχεται και δένει το δίκό μου πρόβλημα. Θα εξηγηθώ αμέσως και με σαφήνεια.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΜΑΛΑΚΙΕΣ!
Αυτό δε το εννοώ με την έννοια της αγανάκτησης. Απλά όταν κάποιος π.χ. μιλάει για τον καιρό τον ακούω κανονικά. Όταν αρχίσει τα πολιτικά, τα αθλητικά με απόψεις που θα υπέπιπταν στο χαρακτηρισμό μαλακισμένες, τότε βλέπω το στόμα του να ανοιγοκλείνει αλλά δεν τον ακούω. Όπως καταλαβαίνεις γύρω μου πολλοί ανοιγοκλείνουν τα στόματά τους.

Επίσκεψη στο γιατρό

Εντάξει το να βλέπω μακρυά το ελέγχω, το να βλέπω μέσα από πράγματα αρχίζω να το μαθαίνω (και να πάψω πλέον να βλέπω ζαρωμένες πούτσες και πεσμένα βυζιά) και όσο για τον έλεγχο της βούλησης έπαψα να κάνω τον Τζεντάι. Αλλά αυτό το τελευταίο δεν θα το αντέξω...

Στην αρχή νόμιζα ότι έχω κάποιο πρόβλημα. Τι να πω; Πανικοβλήθηκα. Η καθημερινότητά μου είχε μεταβληθεί σε εφιάλτη. Ήμουν ανίσχυρη. Έκατσα λοιπόν ήσυχα στον προθάλαμο του ιατρείου ρίχνοντας κλεφτές ματιές από τον τοίχο μέσα στο ιατρείο. Ξέρω ότι είναι το χειρότερό σου. Έχω την αίσθηση ότι όλοι οι μεγάλοι μετρ του τρόμου (μια ορολογία που θα ήθελα πολύ ν' αναλύσω) κάθονται χαιρέκακα σε προθαλάμους ιατρείων. Όχι νοσοκομείων, υπάρχει μια μαζικοποίηση που παραπέμπει σε πόλεμο. Μιλάμε για χωλ ιατρείου, όπου κάθεσαι ιδρώνοντας και σηκώνεσαι όταν ακούγεται από το βάθος το δυσοίωνο "Ο επόμενος". Και ο προαναφερθείς μετρ αποτυπώνει με μανία την έκφραση σου όταν μπαίνεις. Αυτή την γεμάτη άγχος και αγωνία που προσπαθεί μάταια να κρυφτεί πίσω από την ενδεδειγμένη ευγένεια.

Με αυτήν την έκφραση σε μια παραλλαγή της: του πανικού, μπήκα στο ιατρείο. Εξήγησα στο γιατρό τα συμπτώματα.

- Και πότε άρχισαν τα προβλήματα;

-Βασικά στην τηλεόραση. Εκεί που έβλεπα, κάποια στιγμή κόπηκε ο ήχος. Λέω, εντάξει, έκατσα πάνω στο τηλεκοντρόλ. Όμως απλά δεν άκουγα. Μετά ήταν λίγο μυστήριο. Κάποια τα άκουγα καποια όχι.

- Μονο στην τηλεόραση συνέβη αυτό;

- Όχι δυστυχώς. Μου συμβαίνει όλο και πιο συχνά τελευταία. Είτε μιλάω με φίλους είτε στο δρόμο ακούω άλλους.

- Μα, καλά μόνο την ανθρώπινη ομιλία δεν λαμβάνετε;

-Ναι.

Και αφού ο γιατρός σήκωσε τα χέρια ψηλά (θα έπρεπε να τα είχα σηκώσει εγώ αφου με λήστεψε) έφυγα. Τότε ήμουν πανικόβλητη με την ιδέα ότι κάτι δεν πάει καλά με την υγεία μου. Τώρα που ξέρω την αλήθεια, θα προτιμούσα άραγε να ήταν έτσι;

Διαφιμώσεις (μέρος 2ο)

Με δεδομένη την απροθυμία μου να χρησιμοποιώ τις δυνάμεις μου για ίδιον κέρδος ή για να σώσω τον κόσμο, θα πρέπει να θεωρηθεί ιστορική η απόφαση που πήρα. Αποφάσισα λοιπόν να χρησιμοποιήσω την δύναμη υποβολής μου.
Με τον ληγμένο προ μηνων λογαριασμό μου στο χέρι λοιπόν κατευθύνθηκα στα ταμεία της υπηρεσίας, αποφασισμένη να μην πληρώσω τέλη επανασύνδεσης και τα τοιαύτα. Πήρα τις βαθιές μου ανάσες, στήλωσα σταθερά το βλέμμα πάνω στον ταμία επαναλάμβανοντας την φράση "Δεν χρειάζονται τέλη! Δεν χρειάζονται τέλη". Με απαλές κινήσεις κινήθηκα προς το ταμείο ιδρώνοντας ήδη από την υπερπροσπάθεια να διατηρήσω την αυτοσυγκέντρωσή μου. Ήμουν τόσο κοντά. Ήμουν.
Την πλέον ακατάλληλη στιγμή πετάχτηκε μια γιαγιά από το πουθενά και με ευλυγισία της κλάσης Κομανέτσι και μου έφαγε την σειρά. Η πολυπόθητη αυτοσυγκέντρωση πήγε περίπατο και η επωδός κατάντησε κάπως έτσι: "Δεν χρειάζονται ... ουπς... σκατά ... τέλη!". Έτσι ήμουν η μοναδική που δεν εξεπλάγην όταν ο ταμίας κατέβασε τα βρακιά του και έχεσε δημοσίως.
Α! Τα τέλη τα πλήρωσα.