Με δεδομένη την απροθυμία μου να χρησιμοποιώ τις δυνάμεις μου για ίδιον κέρδος ή για να σώσω τον κόσμο, θα πρέπει να θεωρηθεί ιστορική η απόφαση που πήρα. Αποφάσισα λοιπόν να χρησιμοποιήσω την δύναμη υποβολής μου.
Με τον ληγμένο προ μηνων λογαριασμό μου στο χέρι λοιπόν κατευθύνθηκα στα ταμεία της υπηρεσίας, αποφασισμένη να μην πληρώσω τέλη επανασύνδεσης και τα τοιαύτα. Πήρα τις βαθιές μου ανάσες, στήλωσα σταθερά το βλέμμα πάνω στον ταμία επαναλάμβανοντας την φράση "Δεν χρειάζονται τέλη! Δεν χρειάζονται τέλη". Με απαλές κινήσεις κινήθηκα προς το ταμείο ιδρώνοντας ήδη από την υπερπροσπάθεια να διατηρήσω την αυτοσυγκέντρωσή μου. Ήμουν τόσο κοντά. Ήμουν.
Την πλέον ακατάλληλη στιγμή πετάχτηκε μια γιαγιά από το πουθενά και με ευλυγισία της κλάσης Κομανέτσι και μου έφαγε την σειρά. Η πολυπόθητη αυτοσυγκέντρωση πήγε περίπατο και η επωδός κατάντησε κάπως έτσι: "Δεν χρειάζονται ... ουπς... σκατά ... τέλη!". Έτσι ήμουν η μοναδική που δεν εξεπλάγην όταν ο ταμίας κατέβασε τα βρακιά του και έχεσε δημοσίως.
Α! Τα τέλη τα πλήρωσα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου