Ονείρων το ανάγνωσμα

«Μερικοί έχουν στη ζωή τους ένα μεγάλο όνειρο και δεν το εκπληρώνουν. Άλλοι δεν έχουν στη ζωή τους κανένα όνειρο και δε το εκπληρώνουν επίσης» (Φ.Πεσσόα σαν Μπ. Σοάρες, μεγάλη ιστορία)
Ε; Σου αρέσουν αυτά τα τσιτάτα το ξέρω. Σε όλους αρέσουν, είναι σαν τη σοκολάτα του πνεύματος. Το γλυκαίνει, το παχαίνει και δημιουργεί τερηδόνα. Ή κάτι τέτοιο, δεν τα πάω καλά με τις μεταφορές.
Βασικά, διαφωνώ και με τον Πεσσόα και με τον Σοάρες. Καλά, την πρώτη κατηγορία την ξέρουμε όλοι. Πολλοί ανήκουν στην ένωση «Μεγάλοι Ονειροπόλοι» με πρόεδρο τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ. Και τους δεύτερους τους ξέρουμε, τους βλέπουμε στον καθρέπτη το πρωί.
Εγώ θα θέσω εδώ θέμα μεγέθους (γιατί όλα εκεί καταλήγουν τελικά). Τι είναι μεγάλο όνειρο; Όχι, να το ξεκαθαρίσουμε γιατί ξέρω εκατομμύρια ανθρώπους που έχουν μικρά μικρά όνειρα και τα πραγματοποιούν σε πείσμα κάθε τσιτάτου.
Παράδειγμα 1: Ξανθιά, χαριτωμένη κοκετούλα ονειρεύεται να την ποθεί και ο τελευταίος μπίχλας (αυτό πως γράφεται, δε το έχει το word;). Και κάθε μέρα ζει και βιώνει το όνειρό της απλά φορώντας ένα μίνι!
Παράδειγμα 2: Στρογγυλός διοπτροφόρος φύτουλας στο σχολείο ονειρεύεται να γαμήσει με την αξία του. Και το κατορθώνει με το Cayenne του.
Παράδειγμα 3: Μαμά με ρόλεϋ και παντόφλες έχει κηρύξει πόλεμο στη σκόνη. Με τη βοήθεια του Swiffer νικά κάθε μέρα.

Soft porn

Λατρεύω τις μαλακές τσόντες (soft porn). Έχουν αναγκαστικά υπόθεση το οποίο από μόνο του είναι εφιαλτικό. Γιατί η υπόθεση προϋποθέτει σκηνοθεσία και πάνω από όλα ηθοποιούς. Οι οποίοι δεν έχω καταλάβει πως επιλέγονται. Οι άνδρες ας πούμε την έχουν μικρή; Οι κοπέλες δε το ξυρίζουν;
Μια αγαπημένη μου σειρά είναι αυτή με τους εξωγήινους, που έρχονται να μας γνωρίσουν καλύτερα. Και για να τους βοηθήσει απαγάγουν μια που ειδικεύεται στο sex. Το έχουν πιάσει το νόημα οι εξωγήινοι, οι οποίοι παρεμπιπτόντως μοιάζουν εκπληκτικά με ανθρώπους αν εξαιρέσεις το αλουμινόχαρτο με το οποίο είναι τυλιγμένοι (η χαρά του κανίβαλου). Οι παρθένοι εξωγήινοι εντρυφούν στη σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των ειδών μας και μαθαίνουν να τις συσφίγγουν μεταξύ τους (στο Part 2 θα έχουν πεθάνει όλοι από σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα).
Το μόνο εξωπραγματικό και ιδιαίτερα εξοργιστικό είναι αυτό καθαυτό το sex. ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΥΤΑ. Δηλαδή μιλάμε για την παραβίαση κάθε κανόνα φυσικής και γεωμετρίας. Όχι, φίλε σκηνοθέτα. Άμα η άλλη είναι καθισμένη στα μπούτια του άλλου, δεν μπαίνει ό, τι είναι να μπει, εκτός αν μιλάμε για μάνικα. Άντε, για τους εξωγήινους να το καταλάβω, οι υπόλοιποι; Και τη μανία είναι αυτή με το γλυκανάλατο τρίψιμο; Και την όχι και τόσο πετυχημένη διακριτικότητα να μην φανούν όσα δεν πρέπει. Σαν ελληνικές σειρές με σταρλετίτσες που δε θέλουν να δείξουν στήθος και προσπαθούν να κυλιστούν χαριτωμένα στο κρεβάτι.
Δεν μπορούμε να παραπληροφορούμε έτσι τον κόσμο. Δημιουργούμε ανασφάλειες και εύλογες απορίες στους θεατές που δεν συνάδουν με το κοινωνικό λειτούργημα της τσόντας. "Μα αγάπη μου, σου λέω το είδα. Κοτζάμ εξωγήινος το έβαζε έτσι, θα τα καταφέρω!". Να σου η εξάρθρωση!

Απορία

Άκουγα στις ειδήσεις ότι στην Τουρκική Βουλή κάποιοι βουλευτές δέχτηκαν απειλητικά μηνύματα στο κινητό τους. Και σκέφτηκα ότι ακούμε για απειλητικές επιστολές, για απειλητικά τηλεφωνήματα, τώρα απειλητικά SMS. Για απειλητικά τηλεγραφήματα δεν έχει γίνει ποτέ. Και καλώς.

"Θα σε σκοτώσω ΣΤΟΠ Δε προκειται να μου γλυτώσεις ΣΤΟΠ"

- Κοστίζει 5 ευρώ, κύριε.

- 5; Κόψε το "πρόκειται" και βάλε "Δε θα μου γλυτώσεις"

His Dark Materials

Λατρεύω τα βιβλία! Διαβάζω από πολύ μικρή, διαβάζω πολύ. Και κρατώ σαν πετράδια τα βιβλία που με κάνουν φανατική τους. Η Τριλογία του Κόσμου (His Dark Materials) του Πούλμαν είναι από αυτά. Τρία βιβλία που δε κατάφερα να αφήσω. Έμεινα άγρυπνη και ανήσυχη όταν ελλείψει χρημάτων δε μπορούσα να πάρω το τελευταίο. Και κόντεψα να τρελαθώ από τη χαρά μου όταν οι φίλοι μου, μου το έφεραν δώρο.

Απίστευτη πλοκή, δυνατοί χαρακτήρες και ένα βαθύτερο μοναδικό επίπεδο. Ένα από τα στοιχεία που αγάπησα στα βιβλία (εκτός από τον Γιόρεκ για τους μυημένους) είναι τα δαιμόνια. Κάθε άνθρωπος έχει ένα πλάσμα το οποίο συμβολίζει την ψυχή του, τον ίδιο. Μέχρι την εφηβεία αλλάζει μορφές (πάντα ζώα) ανάλογα με τις διαθέσεις του ανθρώπου. Μετά σταθεροποιείται σε μια μορφή, αντιπροσωπευτική για κάθε ένα.

Η πρώτη ταινία βγαίνει τον Δεκέμβριο, από την New Line που έφτιαξε την Τριλογία του Άρχοντα των Δακτυλιδιών. Το trailer ανάλογο των προσδοκιών. Σ' ένα παιχνιδάκι κάνεις ένα test και σου βγάζουν το δικό σου δαιμόνιο. Το δικό μου;

Μέχρις Δακρύων

Ένα από τα πράγματα στη ζωή που ποτέ δε με παύουν να με εκπλήσσουν είναι η αγνή βλακεία. Πετάγεται από εκεί που δε το περιμένεις (πολλές φορές από το ίδιο σου το στόμα)! Ακόμα και αν έχεις φάει χρόνια προσπαθώντας να βάλεις σε κατάλογο κάθε βλακώδη συμπεριφορά, ο κατάλογός σου θα μένει ελλιπής.
Δε θα σας κρατήσω άλλο σε αγωνία! Έχοντας γυρίσει αργά από έξω, ανοίγω το ΣΚΑΪ για να δω λιοντάρια να κυνηγάνε αντιλόπες ή μύγες να ξύνουν τις κεραίες τους. Φευ! Είχε ένα άλλο, εξίσου ενδιαφέρον ντοκιμανταίρ, το οποίο μάλλον προσπαθούσε να αποδείξει ότι όντως προερχόμαστε από πιθήκους αλλά θέλουμε πολύ ακόμα για να φτάσουμε την ευφυΐα τους.
Ήταν οι αγώνες No Limits (στη βλακεία), σε γενικές γραμμές Muay Thai μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων. To Muay Thai είναι αυτή η λεπτή πολεμική τέχνη, ναι, ναι, μια επίδειξη υψηλής τεχνικής για το πώς να σπάσεις τη μούρη του αντιπάλου σου με κλωτσιές και αγκωνιές. Διψώντας για αίμα (μα τι έκφραση και αυτή αλά Κόμης Δράκουλας) έκατσα να το δω. Ο εκφωνητής, με λαμέ ασημί ρούχα (έπρεπε να το είχα υποψιαστεί), ανακοινώνει το επόμενο ζευγάρι. Πρώτος ο Τούρκος, ένα κακόμοιρο παιδάκι που ακολουθούσε μια γκόμενα με ψηλά τακούνια. Έκατσε ήσυχα-ήσυχα στη γωνίτσα του, έφαγε και το κραξιματάκι του από το φιλοθεάμον κοινό. Και τότε ανακοινώθηκε ο ΈΛΛΗΝ:
STAM the SHOWMAN! Σταμάτη το λέγανε το παλικαράκι αλλά εντάξει, κάτι οι κλωτσιές, κάτι οι αγκωνιές, πολύ θέλει να γίνεις Stam; Λοιπόν, μιλάμε για φώτα, καπνούς, Carmina Burana, ο εκφωνητής να έχει πάθει ντελίριο και να κατεβάζει όλες τις νίκες του Stam (3 νίκες, 0 ήττες στην αυλή του σχολείιιιιιιιουουουου!). Και ναι, εμφανίζεται ο Stam ως νέος Λεωνίδας (που είναι και επίκαιρό) με ασπίδα, δόρυ, πορφύρα, περικεφαλαία (ήταν στην τιμή από τα εποχικά). Γονατίζει, υπόκρουση από τους 300 (κάποιος να του πει ότι ήταν με τους Πέρσες, όχι με τους Τούρκους, ας έβαζε φουστανέλα), και μετά τα βγάζει όλα και μένει με το σορτσάκι με τους μαιάνδρους. Α! Κέρδισε. Και τότε ακούστηκε το άσμα:

"Δε πα' να' σαι απ' την Τουρκία ή από την Ταϊβάν

Το ονομά του είναι Stam the Showman

θα σε βγάλει knock out, man"

http://www.youtube.com/watch?v=bxgcBpxKKP0&mode=related&search=

Starfish

Είμαι στο λεωφορείο. Και ναι όπως έχετε καταλάβει κυκλοφορώ με ΜΜΜ. Θα μπορούσα να πουλήσω παραμύθι ότι έχω οικολογική συνείδηση αλλά η αλήθεια κρύβεται σε αυτό που ΔΕΝ έχω ήτοι αμάξι. Είμαι λοιπόν στο λεωφορείο και ακούω μουσική (άλλωστε στο λεωφορείο έχεις άπλετο χρόνο να κάνεις τα πάντα) και ακούω το Starfish των Anthony and the Johnsons. Και σκέφτηκα ότι το να είσαι αστερίας είναι πολύ καλό. Καταρχήν είναι ένα πετυχημένο όνομα. Έπειτα ό,τι και να σου κόψουν, ξαναβγαίνει.
Τώρα εγώ δεν είμαι αγοράκι για να ανησυχώ για την ακεραιότητα του πολύτιμου θησαυρού. Έτσι σκέφτηκα ότι κανένας δε θα μπορούσε πια να μου κόψει τον αέρα ή τον τσαμπουκά. Επίσης κανένα συνταρακτικό γεγονός δε θα μου έκοβε ποτέ τα πόδια. Και ποτέ καμία απογοήτευση δε θα ήταν ικανή για να κοπούν τα φτερά μου. Αλλά το πιο σπουδαίο είναι ότι δε θα μπορούσε κανείς να μου κόψει το ρεύμα, το τηλέφωνο και το νερό.
Έπειτα σκέφτηκα λογικά (όλες οι γυναίκες σκέφτονται λογικά πολύ αργότερα) και συνειδητοποίησα ότι δεν είναι και το καλύτερο. Δε θα μπορούσα να κόψω δρόμο ή να κόψω κίνηση. Ο πραγματικός τρόμος είναι όμως ότι δε θα μπορούσε ποτέ να κόψω τις μαλακίες. Μήπως είμαι αστερίας;

http://www.youtube.com/watch?v=TbCIQ-SKhKE

Γέλασα

Όσοι έχετε ελληνικό blogspot πλεον, δεν ξέρω αν παρατηρήσατε την εξήγηση στο ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ. Γράφει "Ειδοποιείστε το Blogger για το απαραδεκτο περιεχόμενο σε αυτή τη σελίδα". Μιλάμε για το άκρον άωτον της αυτογνωσίας. Μπαίνω στον πειρασμό να τους γράψω. "Όσα έχω γράψει είναι απαράδεκτα. Παρακαλώ όπως ειδοποιείτε τους χρήστες με καλό γούστο και αισθητική".

H Αγέλη

Και αν νομίζεις ότι θα αναφερθώ σε λύκους κάνεις πολύ καλά. Μεταφορικά φυσικά γιατί πραγματικό λύκο δεν έχω δει στη ζωή μου.

[Άσχετο: Φαντάσου τη δυσκολία της μαμάς της Κοκκινοσκουφίτσας σήμερα:

-Πήγαινε αυτά στη γιαγιά σου και πρόσεχε τους λύκους.

-Τους ποιους;
-Τους λύ… είναι σαν σκυλιά
-Και γιατί δε μου έλεγες να προσέχω τα σκυλιά;
-Ναι, δεν είναι ακριβώς σκυλιά, είναι άγρια…
-Άγρια ζώα; Εδώ γύρω, ρε μαμά; Γέρασες μου φαίνεται και τα έχεις χάσει.
-Κοίτα! Άμα δεις στο δρόμο κανένα μεγάλο γκρι σκύλο…χέστηκα]
Μια ζωή οι άνθρωποι αρέσκονται στο να συναγελάζονται. Δεν αποτελώ εξαίρεση, αν και διαφέρω παααρα πολύ από τους γύρω μου. Πήγα λοιπόν σε έναν συναγελασμό χθες. Λατρεύω αυτά τα μέρη γιατί η μουσική είναι δυνατά και για εμένα που κουφαίνομαι με τις μαλακίες είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να κάνω πως δεν ακούω. Ευτυχώς άκουγα πεντακάθαρα την παρέα μου.
Και τότε άρχισα να επιτηρώ την αγέλη μου. Κλεισμένοι σε μια αποθήκη-trendy-τόπος κουλτούρας, μυρίζαμε τα πισινά μας να χαρούμε. Αυτό με τις αποθήκες δε το κατάλαβα. Πριν ήταν σκονισμένοι χώροι με υπαλλήλους που δεν ήξεραν να διαβάζουν. Πως έγιναν χώροι κουλτούρας; Με πέντε φώτα, υποθέτω. Κάτω από αυτά τα φώτα άρχισα να ιδρώνω και να αγχώνομαι. Είμαι έτσι; Τώρα ρωτάς τι είναι το έτσι λες και δεν ξέρεις. Το έτσι ενός χώρου «κουλτουρέ», πίτα στο σοφιστικέ, τα μυστήρια χτενίσματα και ρούχα. Στους δήθεν κάτι, ψώνια και ατάλαντες απελπισμένες νοικοκυρές. Είχε και κάτι χαριτωμένα κοριτσάκια αλλά εγώ δεν είμαι χαριτωμένη.
Άμα συναντήσω κανένα μεγάλο γκρι σκύλο…πολύ θα χαρώ.