H Αγέλη

Και αν νομίζεις ότι θα αναφερθώ σε λύκους κάνεις πολύ καλά. Μεταφορικά φυσικά γιατί πραγματικό λύκο δεν έχω δει στη ζωή μου.

[Άσχετο: Φαντάσου τη δυσκολία της μαμάς της Κοκκινοσκουφίτσας σήμερα:

-Πήγαινε αυτά στη γιαγιά σου και πρόσεχε τους λύκους.

-Τους ποιους;
-Τους λύ… είναι σαν σκυλιά
-Και γιατί δε μου έλεγες να προσέχω τα σκυλιά;
-Ναι, δεν είναι ακριβώς σκυλιά, είναι άγρια…
-Άγρια ζώα; Εδώ γύρω, ρε μαμά; Γέρασες μου φαίνεται και τα έχεις χάσει.
-Κοίτα! Άμα δεις στο δρόμο κανένα μεγάλο γκρι σκύλο…χέστηκα]
Μια ζωή οι άνθρωποι αρέσκονται στο να συναγελάζονται. Δεν αποτελώ εξαίρεση, αν και διαφέρω παααρα πολύ από τους γύρω μου. Πήγα λοιπόν σε έναν συναγελασμό χθες. Λατρεύω αυτά τα μέρη γιατί η μουσική είναι δυνατά και για εμένα που κουφαίνομαι με τις μαλακίες είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να κάνω πως δεν ακούω. Ευτυχώς άκουγα πεντακάθαρα την παρέα μου.
Και τότε άρχισα να επιτηρώ την αγέλη μου. Κλεισμένοι σε μια αποθήκη-trendy-τόπος κουλτούρας, μυρίζαμε τα πισινά μας να χαρούμε. Αυτό με τις αποθήκες δε το κατάλαβα. Πριν ήταν σκονισμένοι χώροι με υπαλλήλους που δεν ήξεραν να διαβάζουν. Πως έγιναν χώροι κουλτούρας; Με πέντε φώτα, υποθέτω. Κάτω από αυτά τα φώτα άρχισα να ιδρώνω και να αγχώνομαι. Είμαι έτσι; Τώρα ρωτάς τι είναι το έτσι λες και δεν ξέρεις. Το έτσι ενός χώρου «κουλτουρέ», πίτα στο σοφιστικέ, τα μυστήρια χτενίσματα και ρούχα. Στους δήθεν κάτι, ψώνια και ατάλαντες απελπισμένες νοικοκυρές. Είχε και κάτι χαριτωμένα κοριτσάκια αλλά εγώ δεν είμαι χαριτωμένη.
Άμα συναντήσω κανένα μεγάλο γκρι σκύλο…πολύ θα χαρώ.