Επίσκεψη στο γιατρό

Εντάξει το να βλέπω μακρυά το ελέγχω, το να βλέπω μέσα από πράγματα αρχίζω να το μαθαίνω (και να πάψω πλέον να βλέπω ζαρωμένες πούτσες και πεσμένα βυζιά) και όσο για τον έλεγχο της βούλησης έπαψα να κάνω τον Τζεντάι. Αλλά αυτό το τελευταίο δεν θα το αντέξω...

Στην αρχή νόμιζα ότι έχω κάποιο πρόβλημα. Τι να πω; Πανικοβλήθηκα. Η καθημερινότητά μου είχε μεταβληθεί σε εφιάλτη. Ήμουν ανίσχυρη. Έκατσα λοιπόν ήσυχα στον προθάλαμο του ιατρείου ρίχνοντας κλεφτές ματιές από τον τοίχο μέσα στο ιατρείο. Ξέρω ότι είναι το χειρότερό σου. Έχω την αίσθηση ότι όλοι οι μεγάλοι μετρ του τρόμου (μια ορολογία που θα ήθελα πολύ ν' αναλύσω) κάθονται χαιρέκακα σε προθαλάμους ιατρείων. Όχι νοσοκομείων, υπάρχει μια μαζικοποίηση που παραπέμπει σε πόλεμο. Μιλάμε για χωλ ιατρείου, όπου κάθεσαι ιδρώνοντας και σηκώνεσαι όταν ακούγεται από το βάθος το δυσοίωνο "Ο επόμενος". Και ο προαναφερθείς μετρ αποτυπώνει με μανία την έκφραση σου όταν μπαίνεις. Αυτή την γεμάτη άγχος και αγωνία που προσπαθεί μάταια να κρυφτεί πίσω από την ενδεδειγμένη ευγένεια.

Με αυτήν την έκφραση σε μια παραλλαγή της: του πανικού, μπήκα στο ιατρείο. Εξήγησα στο γιατρό τα συμπτώματα.

- Και πότε άρχισαν τα προβλήματα;

-Βασικά στην τηλεόραση. Εκεί που έβλεπα, κάποια στιγμή κόπηκε ο ήχος. Λέω, εντάξει, έκατσα πάνω στο τηλεκοντρόλ. Όμως απλά δεν άκουγα. Μετά ήταν λίγο μυστήριο. Κάποια τα άκουγα καποια όχι.

- Μονο στην τηλεόραση συνέβη αυτό;

- Όχι δυστυχώς. Μου συμβαίνει όλο και πιο συχνά τελευταία. Είτε μιλάω με φίλους είτε στο δρόμο ακούω άλλους.

- Μα, καλά μόνο την ανθρώπινη ομιλία δεν λαμβάνετε;

-Ναι.

Και αφού ο γιατρός σήκωσε τα χέρια ψηλά (θα έπρεπε να τα είχα σηκώσει εγώ αφου με λήστεψε) έφυγα. Τότε ήμουν πανικόβλητη με την ιδέα ότι κάτι δεν πάει καλά με την υγεία μου. Τώρα που ξέρω την αλήθεια, θα προτιμούσα άραγε να ήταν έτσι;