Η Ομπρέλα

- Δεν αντέχω πια, είπε ένα πρωί η ομπρέλα απογοητευμένη. Στέκομαι όλη μέρα εδώ, άσκοπα και μαραζώνω. Αφού δε βρέχει σε αυτή τη χώρα, γιατί με αγοράσανε; Αισθάνομαι άχρηστη.
- Με δουλεύεις, είπε ο πυροσβεστήρας από τη γωνία. Ξέρεις πόσο καιρό κάθομαι εδώ; Και ούτε μια σπίθα.
- Ναι, αλλά αυτός είναι ο σκοπός της ζωής σου. Αν πιάσει φωτιά θα πεθάνεις.
- Μα, τι θάνατος! Έχεις δει ποτέ πυροσβεστήρα σε δράση; Μεγαλείο. Άσπρος αφρός, πανίσχυρος, ανίκητος. Και μετά στα χείλη όλων: «Πήρα τον πυροσβεστήρα και…», «Ευτυχώς είχα πυροσβεστήρα». Ααχ! Αυτό είναι.
- Μα η φωτιά είναι επικίνδυνη.
- Να τα πεις στον Προμηθέα αυτά. Άλλωστε, δεν πρόκειται ποτέ να πιάσει ούτε μια μικρή φωτίτσα.
- Πσσστ! ακούστηκε μια φωνούλα.
- Ποιος είναι; ρώτησε η ομπρέλα.
- Εδώ, στο συρτάρι. Τα σπίρτα είμαι. Σας ακούω που παραπονιέστε. Δείτε και εμένα. Δεν καπνίζουν και με έχουν εδώ μέσα, κλειδωμένο. Και ξέρετε τι φλογίτσες κάνω εγώ; Με μια μυρωδιά φώσφορου. Μέχρι και ο Άντερσεν μας αναφέρει.
- Δε μου λες, είπε ο πυροσβεστήρας. Κάνουμε μια συμφωνία;

- Αμέ!
- Κάνε φλόγα, να πιάσει καμιά φωτιά.
- Τι λες εκεί; Θα καεί το σπίτι, είπε η ομπρέλα.
- Δεν είναι κακή ιδέα. Θα τους δείξω εγώ που με ξεχάσανε εδώ μέσα, είπε το κουτί με τα σπίρτα.

Και έτσι έγινε. Τα σπίρτα άναψαν μια μικρούλα φωτιά, που έφαγε το συρτάρι και έγινε πιο μεγάλη φωτιά. Οι άνθρωποι τινάχτηκαν πανικόβλητοι και άρπαξαν τον πυροσβεστήρα. Φσστ, μία… τίποτα. Φσστ, δύο τιποτα. Δε δούλευε. Οι άνθρωποι παγιδεύτηκαν μέσα. Ευτυχώς ήρθε η πυροσβεστική και άρχισε να ρίχνει τόνους νερό. Ήταν σαν να έβρεχε. Τότε οι άνθρωποι πήραν την ομπρέλα για να προστατευτούν και βγήκαν έξω.