Film Noir (pt 3)

Είναι καταμεσήμερο και ο ήλιος είναι ντάλα. Και καλά να είσαι σε νησάκι, που περιμένεις να καψαλιστείς για να μπεις στη θάλασσα. Άμα είσαι σε ένα στενάκι στη Κυψέλη, δεν έχει καθόλου πλάκα. Έτρωγα το τρίτο παγωτό στη σειρά στη καφετερία που καθόμουν. Έκανα πως διάβαζα ένα βιβλίο αλλά στην πραγματικότητα προσπαθούσα να μην παίρνω τα μάτια μου από ένα διαμέρισμα στο επάνω στενό.
Επί τρεις μέρες έκανα περίπου την ίδια δουλειά με διάφορες παραλλαγές. Παρακολουθούσα την μαμά του αρχιμαφιόζου. Ήταν μια θλιβερή γιαγιά, κοντή και χοντρούλα, με μασέλα και άσπρα μαλλιά. Κάθε μέρα ακολουθούσε ένα αυστηρό, στρατιωτικό σχεδόν πρόγραμμα το οποίο περιλάμβανε καθάρισμα, δίπλωμα, ξεδίπλωμα και ξαναδίπλωμα πετσετών, τηλεόραση, τηλεόραση, χάπια, ύπνος.
Όταν πίστεψα ότι είχα δει αρκετές φορές τη μασέλα να μπαίνει στο κλασσικό ποτηράκι δίπλα από το κρεβάτι, πήγα να δω τον μαφιόζο. Στο μπαρ η κατάσταση ήταν ίδια, καπνός, όπλα, ναρκωτικά. Η εξοικείωση με έκανε να ανατριχιάσω. Ο αστείος τύπος με τον απόλυτα σοβαρό γορίλλα του ήταν εκεί και μιλούσε με κάποιον. Μου έκανε νόημα να πλησιάσω και να κάτσω. Του είπα όσα είχα δει.
- Δεν είδες τίποτα ύποπτο;
Κοίταξα με νόημα γύρω μου για να δείξω ότι η λέξη «ύποπτο» χρειαζόταν διασαφήνιση στο συγκεκριμένο περιβάλλον.
- Ένα βάζο, είπε εκείνος έντονα. Είδες ένα βάζο; Ένα γυάλινο βάζο;
Τα μάτια του γυάλιζαν, ιδρώτας έτρεχε από το μέτωπό του. Προσπαθούσα να μην σκέφτομαι σε τι βρωμοδουλειές είχε μπλέξει την άμοιρη γριούλα και σκέφτηκα αν είχα δει κάτι τέτοιο.
- Ναι, είπα. Είδα ένα βάζο στο τελευταίο ράφι πάνω από την κουζίνα.
- Την κωλόγρια, και μου έλεγε ότι δεν έχει άλλο γλυκό σταφύλι.

Από τότε κατάλαβα ότι δεν είναι της μοίρας μου γραφτό να κάνω κάτι συγκλονιστικό στη ζωή μου. Σκατά!