Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 10, 2007

Film Noir (pt 2)

Είχα ήδη αρχίσει να κοιτάω μέσα από τους τοίχους για μία εναλλακτική έξοδο κινδύνου, κάτι σαν τον Λούκυ Λούκ που βάζει την Ντόλυ έξω από το παράθυρο. Υπήρχαν πολλά πίσω δωμάτια, όλα κατειλημμένα, ναρκωτικά, πορνεία, χαρτοπαιξία, όχι απαραίτητα το καθένα ξεχωριστά. Από τα πίσω τραπέζια, στα οποία στις ταινίες συνήθως γίνονται οι φασαρίες, κάποιος μου κουνούσε το χέρι. Ξεχνώντας για λίγο το φόβο μου, κρατήθηκα για να μην γελάσω.
Ήταν ένα φαλακρό ανθρωπάκι, με άσπρο πουκάμισο, σορτσάκι και σανδάλια. Ήταν χοντρός και καθώς κουνούσε το χέρι του κουδούνιζαν τα χρυσά του βραχιόλια. Παρόλη την γελοία εμφάνιση, εξακολουθούσα να κρατιέμαι και δε γέλαγα. Πρώτον γιατί ένας τριχωτός θηριώδης τύπος, δραπέτης από πειράματα του Δαρβίνου, στεκόταν πίσω του και έπειτα γιατί το κοντόχοντρο γελοίο ανθρωπάκι με κοίταζε διαπεραστικά. Προχώρησα προς το τραπέζι και έκατσα στην καρέκλα που το χέρι-κουδουνίστρα μου έδειχνε.
- Καλησπέρα Βασιλεία. Χαίρομαι που κατάφερες να έρθεις.
- Ήταν λίγο δύσκολο να αρνηθώ. Θα σας πείραζε να με ενημερώσετε για το πώς …
- Σε παρακολουθώ πάρα πολύ καιρό. Την υποψία την είχα από ένα βράδυ στο κέντρο. Έκανα μια …συναλλαγή στο αμάξι μου. Παρόλο που τα τζάμια ήταν φιμέ, εσύ κοίταξες μέσα. Από την αντίδρασή σου κατάλαβα ότι είδες. Από τότε έβαλα κάποιους να γίνουν η σκιά σου. Μετά έκανα και κάποια τεστ.
- Τεστ; ρώτησα ιδρώνοντας ήδη.
- Ναι, ας πούμε κάποιος άνθρωπός μου μπήκε στο ίδιο λεωφορείο με εσένα και στην τσάντα του είχε ένα τεράστιο δονητή. Είδες, τον κοίταξες έκπληκτη και μόλις που κρατήθηκες να μη γελάσεις.
- Κατάλαβα. Και τι ακριβώς θέλετε;
- Θέλω να αγοράσω τις υπηρεσίες σου. Πρόσεξε είπα αγοράσω. Δε σε απειλώ. Θα πληρωθείς καλά.
- Θα ήταν τολμηρό να ρωτήσω περι τίνος πρόκειται, προτού απαντήσω στην ομολογουμένως ευγενική προσφορά σας;
- Φυσικά! Θα με βοηθήσεις να καταστρέψω το χειρότερο εχθρό μου.
Για μια αδιάφορη και βαρετή ύπαρξη σαν εμένα αυτό ήταν το όριο. Καλά το καταγώγιο, καλά να πίνω ουίσκι (τι σκατά είναι αυτό με τους μαφιόζους και το ουίσκι;) το οποίο μου σερβίρει ένας γορίλας με τατουάζ μια αγχόνη. Ε, όχι αυτό πήγαινε πολύ. Πήρα μια βαθιά ανάσα, αποχαιρέτησα το μάταιο αυτό κόσμο και ετοιμάστηκα να αρνηθώ.
- Ξέρετε…παρόλη την καλή μου διάθεση δε θα μπορέσω…
- Δε τελείωσα! φώναξε και όλο το μαγαζί πάγωσε μαζί με το σκατό μου στην κάλτσα. Πρόκειται για την μητέρα μου.
Εξακολουθεί να συνεχίζεται.....

Δεν υπάρχουν σχόλια: