Film noir (pt 1)

Ναι, ξέρω ότι έχω πολύ καιρό να γράψω για κάτι συνταρακτικό που μου συνέβη. Κάτι που να έχει σχέση με τις δυνάμεις μου. Η αλήθεια είναι ότι τελευταία δεν έκανα τίποτε άλλο από το να κάθομαι στον κώλο μου. Εκτός από μια μοναδική μέρα.
Έκανα αυτό που κάνω κάθε μέρα. δηλαδή να ζω σαν όλους εσάς παρόλο που θα μπορούσα να κάνω κάτι πιο συγκλονιστικό (και για όσους νομίζουν ότι βγαίνοντας, γαμώντας, βρίζοντας κάνουν κάτι συγκλονιστικό ας το ξανασκεφτούν). Όσοι διαβάζετε συχνά το ιστολόγιό μου θα έχετε καταλάβει ότι οι υπερδυνάμεις μου, μου δημιουργούν περισσότερα προβλήματα. Μην παρεξηγηθούμε. Είμαι ευχαριστημένη από τη ζωή μου, περνάω καλά, απλά το να βλέπεις μέσα από αντικείμενα και πολύ μακρυά αλλά πολύ περισσότερο να μπορείς να ελέγχεις τη βούληση των άλλων, σε κάνει να σκέφτεσαι τη ζωή διαφορετικά.
Εκείνη την μέρα όμως χτύπησε το τηλέφωνο. Και από την άλλη μεριά της γραμμής ήταν ένας άγνωστος. Σκέφτηκα ότι ήταν πωλητής και άρχισα να βαριέμαι.
- Καλημέρα, Βασιλεία, είπε. Πως περνάς; Βλέπεις τη ζωή των άλλων μέσα από τους τοίχους τους;
Δε μου έπεσε το ακουστικό από το χέρι ούτε σωριάστηκα σε καμιά πολυθρόνα αλλά έμεινα να κοιτάω σα χαζή την κουζίνα της από κάτω μου. Κάποιος ήξερε για’ μένα! Και ήρθε αυτό το συναίσθημα. Φόβος και ενθουσιασμός μαζί. Συνέχιζα να κοιτάω την ιεροτελεστία των σνίτσελ της από κάτω.
- Λοιπόν, θα σε δω από κοντά στις 11 στο ****.
Το βράδυ μπήκα στο μπαρ ψάχνοντας ήδη στο χώρο το πρόσωπο που με είχε καλέσει εκεί. Είχα ήδη μετανιώσει για την απόφασή μου να πάω. Το μπαρ ήταν σε μια από τις πιο κακόφημες μεριές της πόλης. Ακόμη και έτσι να μην ήταν όμως, αρκούσε να ρίξει κανείς μια ματιά στους θαμώνες. Βαριές φιγούρες, τατουάζ και άγρια βλέμματα παντού. Κουρασμένες, εντυπωσιακές γυναίκες γελούσαν ή έστεκαν ήσυχες δίπλα σε άντρες που δεν έκαναν καμία προσπάθεια να κρύψουν τα όπλα τους. Κοίταξα γύρω και είδα μαχαίρια και πιστόλια ζωσμένα σε κάθε ζώνη. Ήμουν στο Φαρ Ουέστ και περίμενα να μπει ο Λούκυ Λουκ.

Συνεχίζεται.....