Όταν πήγα στη Σητεία...

... έπαθα συχνοουρία! Αυτό τραγουδάμε κάθε φορά που η μοίρα, ή και μια μαζοχιστική τάση, μας οδηγεί εκεί. Είναι το μέρος όπου πέρασα όλες τις καλοκαιρινές διακοπές όλων των παιδικών μου χρόνων. Βαρετό μέρος μα την αλήθεια. Αλλά ταυτόχρονα έχει μια δική του μαγεία. Μην παρεξηγηθώ, βέβαια, είναι ότι μπορείς να μισήσεις σε μια επαρχιώτικη πόλη. Γαρνίρεις με νεοπλουτισμο, κόμπλεξ και απαίσια τσιμεντένια κτίρια. Στο τέλος βάζεις για κερασάκι ένα παλιό βενετσιάνικο κάστρο, που παλεύει για αξιοπρέπεια, και έχεις την γενική εικόνα.
Εδώ ανακάλυψα ότι οι υπερδυνάμεις μπορούν να αχρηστευτούν από την απέραντη ανία. Δεν μπορώ να βρώ τίποτε χρήσιμο για αυτές. Άντε, να βγω στο μπαλκόνι και να χαζέψω θάλασσα, να είμαι στην παραλία και να παρακολουθώ από μακρυά τα ψάρια. Ε, και; Αν μπορούσα να πετάξω τουλάχιστον... Να σου πω δεν έχω δοκιμάσει γιατί έχω υψοφοβία και δεν φαντάζομαι να έχει πολύ πλάκα να τα καταφέρω. Ιδιαίτερα αν υπολογίσει κανείς ότι μπορεί να λιποθυμήσω. Τελοσπάντων .... Μπορείς εσύ, αγαπημένε αναγνώστη, να με βοηθήσεις; Τι στο καλό με ωφελεί να έχω αυτές τις δυνάμεις αν δεν μου εξασφαλίζουν κάποια άνεση και ενδιαφέρον στη Σητεία;