Μέσα Μαζικής Μεταφοράς

Σήμερα θα σου διηγηθώ τις περιπέτειές μου στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Το δράμα είναι ότι στην πραγματικότητα δεν έχω βρει καμία από τις δυνάμεις μου να είναι ουσιαστικά χρήσιμες σε αυτό τον τομέα. Πράγμα που αποδεικνύει περίτρανα ότι το να κινείσαι με Μ.Μ.Μ. απαιτεί μια υπεράνθρωπη προσπάθεια. Είναι μια πραγματική αρένα ή ακόμα και ένα πεδίο μάχης. Μπορείς εύκολα να ξεχωρίσεις τον παλαίμαχο του χώρου από την άνεση με την οποία κινείται και από την ευχέρειά του να διεκδικεί την θέση. Αυτή δε καθαυτή η διεκδίκηση αποτελεί χάρμα ειδέσθαι. Οι νεότεροι του είδους χρησιμοποιούν τον ενθουσιασμό και την ευελιξία αλλά δυστυχώς ηττώνται οικτρά από τα χρόνια εξάσκησης. Αν και τελικά αυτό που πιστεύω τους εξασφαλίζει την πολυπόθητη θέση είναι το δολοφονικό ένστικτο. Δεν διστάζουν σε τίποτα και είναι πρόθυμοι να σπρώξουν, να παραγκωνίσουν ή και να βάλουν τρικλοποδιά.
Και σε ρωτάω ευθέως: ποια δύναμη μπορώ να αντιτάξω ώστε να εξασφαλίσω μια αξιοπρεπή, έστω, θέση στο λεωφορείο. Πώς να υπερνικήσω αυτή την ασίγαστη δίψα για το ύψιστο αγαθό, για αυτή την νίκη των νικών; Μπορώ τουλάχιστον να βλέπω αρκετά μακριά άρα ξέρω πολύ πριν ποιο λεωφορείο έρχεται. Δεν βλέπω ακριβώς τη χρησιμότητα αυτού, αλλά βλέπω στη στάση αρκετούς να αγχώνονται για αυτό το ίδιο πράγμα. Ενδεικτικό του άγχους, βασικά. Γιατί εγώ σου λέω ότι το είδες, τι έγινε, τι θα αλλάξει; Πάντως όταν τους παρακολουθώ να τεντώνουν λαιμούς και να σκιάζουν τα μάτια τότε αισθάνομαι ότι κατέκτησα μια νίκη. Και ας καταλήγω πάντα στριμωγμένη. Κάποτε όμως θα μάθω να σπρώχνω και να κρατάω τα μάτια μου στο στόχο. Και τότε θα κάτσω και εγώ σε μια θέση λεωφορείου.