Όταν πήγα στη Σητεία...

... έπαθα συχνοουρία! Αυτό τραγουδάμε κάθε φορά που η μοίρα, ή και μια μαζοχιστική τάση, μας οδηγεί εκεί. Είναι το μέρος όπου πέρασα όλες τις καλοκαιρινές διακοπές όλων των παιδικών μου χρόνων. Βαρετό μέρος μα την αλήθεια. Αλλά ταυτόχρονα έχει μια δική του μαγεία. Μην παρεξηγηθώ, βέβαια, είναι ότι μπορείς να μισήσεις σε μια επαρχιώτικη πόλη. Γαρνίρεις με νεοπλουτισμο, κόμπλεξ και απαίσια τσιμεντένια κτίρια. Στο τέλος βάζεις για κερασάκι ένα παλιό βενετσιάνικο κάστρο, που παλεύει για αξιοπρέπεια, και έχεις την γενική εικόνα.
Εδώ ανακάλυψα ότι οι υπερδυνάμεις μπορούν να αχρηστευτούν από την απέραντη ανία. Δεν μπορώ να βρώ τίποτε χρήσιμο για αυτές. Άντε, να βγω στο μπαλκόνι και να χαζέψω θάλασσα, να είμαι στην παραλία και να παρακολουθώ από μακρυά τα ψάρια. Ε, και; Αν μπορούσα να πετάξω τουλάχιστον... Να σου πω δεν έχω δοκιμάσει γιατί έχω υψοφοβία και δεν φαντάζομαι να έχει πολύ πλάκα να τα καταφέρω. Ιδιαίτερα αν υπολογίσει κανείς ότι μπορεί να λιποθυμήσω. Τελοσπάντων .... Μπορείς εσύ, αγαπημένε αναγνώστη, να με βοηθήσεις; Τι στο καλό με ωφελεί να έχω αυτές τις δυνάμεις αν δεν μου εξασφαλίζουν κάποια άνεση και ενδιαφέρον στη Σητεία;

Σοκολατομανία!!!

Κάθε υπερήρωας έχει και τις αδυναμίες του. οι δικές μου δυνάμεις εξασθενούν όταν τρώω σοκολάτα (μην μουτρώνεις, με την τύχη που έχω θα έπρεπε να ήταν το σεξ το πρόβλημα). Έχω υπαρξει λοιπόν επί σειρά ετών σοκολατομανής. Μια απαίσια εμπειρία!

Ξεκίνησα από τα ελαφρα, ξέρεις πως γίνονται αυτά. Ένας φίλος έτρωγε σοκολάτα υγείας, μου έδωσε ένα κομμάτι. Από τότε, φιλαράκο, το έχασα. Σύντομα έπεσα στην γάλακτος και πριν το καταλάβω καν έτρωγα μια σοκολάτα αμυγδάλου το πρωι και το βράδυ. Όταν ένα βράδυ σηκώθηκα και σχεδόν ημίγυμνη βγήκα στους δρόμους ψάχνοντας έστω και Lacta κατάλαβα ότι έπρεπε κάτι να κάνω.

Το έκοψα μαχαίρι και έτσι σώθηκα. Είμαι καθαρή εδώ και χρόνια. Πάω Ακόμα στις συναντήσεις των Α.Σ. (Ανώνυμων Σοκολατομανών) και σε λίγο θα μπορώ να ζήσω και πάλι φυσιολογικά. Βρήκα όμως αυτό το ενδιαφέρον τεστάκι. Δοκίμασέ το!

You are Milk Chocolate

A total dreamer, you spend most of your time with your head in the clouds. You often think of the future, and you are always working toward your ideal life. Also nostelgic, you rarely forget a meaningful moment... even those from long ago.

What Kind of Chocolate Are You?

Μέσα Μαζικής Μεταφοράς

Σήμερα θα σου διηγηθώ τις περιπέτειές μου στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Το δράμα είναι ότι στην πραγματικότητα δεν έχω βρει καμία από τις δυνάμεις μου να είναι ουσιαστικά χρήσιμες σε αυτό τον τομέα. Πράγμα που αποδεικνύει περίτρανα ότι το να κινείσαι με Μ.Μ.Μ. απαιτεί μια υπεράνθρωπη προσπάθεια. Είναι μια πραγματική αρένα ή ακόμα και ένα πεδίο μάχης. Μπορείς εύκολα να ξεχωρίσεις τον παλαίμαχο του χώρου από την άνεση με την οποία κινείται και από την ευχέρειά του να διεκδικεί την θέση. Αυτή δε καθαυτή η διεκδίκηση αποτελεί χάρμα ειδέσθαι. Οι νεότεροι του είδους χρησιμοποιούν τον ενθουσιασμό και την ευελιξία αλλά δυστυχώς ηττώνται οικτρά από τα χρόνια εξάσκησης. Αν και τελικά αυτό που πιστεύω τους εξασφαλίζει την πολυπόθητη θέση είναι το δολοφονικό ένστικτο. Δεν διστάζουν σε τίποτα και είναι πρόθυμοι να σπρώξουν, να παραγκωνίσουν ή και να βάλουν τρικλοποδιά.
Και σε ρωτάω ευθέως: ποια δύναμη μπορώ να αντιτάξω ώστε να εξασφαλίσω μια αξιοπρεπή, έστω, θέση στο λεωφορείο. Πώς να υπερνικήσω αυτή την ασίγαστη δίψα για το ύψιστο αγαθό, για αυτή την νίκη των νικών; Μπορώ τουλάχιστον να βλέπω αρκετά μακριά άρα ξέρω πολύ πριν ποιο λεωφορείο έρχεται. Δεν βλέπω ακριβώς τη χρησιμότητα αυτού, αλλά βλέπω στη στάση αρκετούς να αγχώνονται για αυτό το ίδιο πράγμα. Ενδεικτικό του άγχους, βασικά. Γιατί εγώ σου λέω ότι το είδες, τι έγινε, τι θα αλλάξει; Πάντως όταν τους παρακολουθώ να τεντώνουν λαιμούς και να σκιάζουν τα μάτια τότε αισθάνομαι ότι κατέκτησα μια νίκη. Και ας καταλήγω πάντα στριμωγμένη. Κάποτε όμως θα μάθω να σπρώχνω και να κρατάω τα μάτια μου στο στόχο. Και τότε θα κάτσω και εγώ σε μια θέση λεωφορείου.

Αρχή εξομολόγησης

Έχω υπερδυνάμεις! Θα μου πεις ότι και εσύ έχεις γρίπη αλλά δεν το κάνεις θέμα. Φαντάζομαι ότι τη διαφορά την βλέπεις όμως. Και αν αρχίζεις ήδη να με φαντάζεσαι με δερμάτινα και να πολεμάω το έγκλημα, ξέχασε το . Ζω μια κοινή, έως κοινότυπη, ζωή όπως φαντάζομαι και εσύ. Δε λέω ότι για να εξυπηρετήσω κάποιες μικροανάγκες μου δεν χρησιμοποιώ τις δυνάμεις μου, αλλά δεν έχω πάρει ακόμα καμιά δράση σχετικά.
Αν με έβλεπες στο δρόμο ? και λέω αν γιατί μπορώ να γίνω αόρατη αλλά με κουράζει ? θα έβλεπες μια κοπέλα νεαρή να κρατά πιθανότατα κάποιο βιβλίο και να τρέχει από το ένα μάθημα στο άλλο. Πιθανότατα να έχουμε συναντηθεί στο μετρό, μπορεί για να περάσω την ώρα μου να χάζευα το περιεχόμενο της τσάντας σου και να χαμογέλασα όταν είδα το πορνό που κρύβεις. Ή ίσως στην ουρά για το σούπερ μάρκετ να είχες προσέξει την γιαγιά που μου πήρε με το έτσι θέλω τη σειρά και να απόρησες που δεν της είπα τίποτα. Να, βλέπεις είχε καρκίνο, μπορούσα να το δω καθαρά. Όχι βέβαια ότι δε μουρμούρισα κάτι σε υπερηχητική συχνότητα.
Μπορώ να σε δω να διαβάζεις τα λίγα που έχω γράψει ως τώρα και να μετράς τις ικανότητές μου. Ναι, μπορώ να γίνω αόρατη, ναι, μπορώ να βλέπω μέσα από συμπαγή αντικείμενα και ναι, μπορώ να εκπέμψω υπερηχητικά κύματα ? αν και αυτό το τελευταίο δε μου έχει χρησιμέψει ακόμα. Η λίστα δεν είναι πλήρης φυσικά ακόμα και για’ μενα την ίδια. Και γιατί δεν τις χρησιμοποιώ ρωτάς αφελέστατα; Γιατί δεν έχει πλάκα να είσαι διαφορετικός, γιατί φοβάμαι. Αλλά τώρα το αποφάσισα. Θα δημοσιοποιήσω την καθημερινότητά μου ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι όλοι θα καταλάβουν ποια είμαι και τι μπορώ να κάνω.