Αν δε ξέρεις πως είναι να έχουν πάρει φωτιά τα μπατζάκια σου δεν έχεις παρά να βγεις στο μπαλκόνι σου. Όπου και να είσαι, βγες στο μπαλκόνι και κοίτα ψηλά. Αμέσως θα νιώσεις κάτι να σε καίει εκεί κάτω και καίγοντας θα αρχίσει να ανεβαίνει προς τα πάνω. Και όταν φτάσει στο λαιμό η φωτιά θα σε κατακάψει και οι καπνοί θα κάνουν τα μάτια σου να κλαίνε.
Όσες φορές ένιωσες οργή ή απελπισία που δεν βρίσκεις θέση να παρκάρεις, που κάποιος σου έφαγε την ουρά στην τράπεζα μοιάζουν πια ένα τίποτα. Τώρα καίγεσαι αβοήθητος, κοιτάς ψηλά τον ήλιο που πια δε φαίνεται, στάχτη πέφτει πάνω σου. Αυτό είναι οργή! Και όταν πια θα έχεις καεί ολότελα θα νιώσεις την απελπισία.
4 σχόλια:
πολλές φορές φτάνουμε σε ένα σημείο που τα μέχρι σήμερα άλυτα προβλήματά μας , φαντάζουνε ασήμαντες λεπτομέρειες μπροστα στα σοβαρά. Και τα σοβαρά είναι αυτά που διαδραματίζονται φέτος το καλοκαίρι.
Ο άνθρωπος μπορεί εύκολα να καταστρέψει, ό,τι με δυσκολία και αργά χτίζει. Μπορεί να κάψει τον κόσμο, αφού πρώτα κάψει την ψυχή του. Κι εμείς λίγοι να τους κοιτάμε να καίγονται αβοήθητοι, ερμεα κι αυτοί της μοίρας κι εμείς της τηλεόρασης
Δεν πειράζει... ας καούν τα πάντα. Στο κάτω κάτω η φύση μας έχει χεσμένους! Θα βρει τον τρόπο να ξαναφτιαχτεί από μόνη της πολύ καλύτερα από οποιαδήποτε "αναδάσωση" - αναδάσωση που τρέχει ο κάθε ένας να βοηθήσει, χωρίς να ξέρει, χωρίς να μπορεί να φυτέψει σωστά ένα δέντρο.
Στο τέλος εμείς δεν θα είμαστε εδώ και η φύση θα είναι μια χαρά.
Τα συναισθήματα είναι τόσα και διαφορετικά.
@κώστας
Και όχι μόνο φέτος το καλοκαίρι. Είναι αειθαλές το φαινόμενο.
@Βασίλης
Δε πιστεύω στη μοίρα. Δεν είμαστε πιόνια της μοίρας.
@rosenred
Σε αυτό που λες έχεις απόλυτο δίκιο. Δες τους δινόσαυρους...εξαφανίστηκαν και τώρα ένα άλλο είδος κατοικεί. Αν καταφέρουμε να επιζήσουμε θα είναι θαύμα. Η φύση δεν πεθαίνει ποτέ.
Δημοσίευση σχολίου