Στεκόταν για χρόνια εκεί. Από τότε που θυμόταν τον εαυτό του βρισκόταν ακίνητος σε εκείνη την μοναχική γωνία χωρίς να μπορεί να μετακινηθεί από το σημείο που ζούσε. Το όνομά του ήταν Δήμος, Δήμος Ζωγράφου. Ήταν μεταλλικός και είχε ένα πράσινο πλαστικό καπάκι.
Κάθε μέρα άνθρωποι περνούσαν και τον ταΐζανε με τα σκουπίδια τους. Κατάπινε αχόρταγα μεγάλες και μικρές πολύχρωμες σακούλες. Για αρκετό καιρό του φαινόταν σαν καραμέλες με γέμιση.
Η υπέροχη ζωή του, όμως, γινόταν εφιάλτης όταν έπεφτε η νύχτα. Οι δρόμοι άδειαζαν και τότε άκουγε από μακριά τον ήχο που έκανε τα μεταλλικά του μέρη να τρέμουν. Ήταν ένας τρομαχτικός κρότος καθώς πλησίαζε προς την μεριά του. Ήξερε ότι κάπου, σε κάποιο άλλο στενό κάποιος άλλος κάδος υποφέρει. Και τότε έβλεπε τα φώτα να στρίβουν και σφιγγόταν. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Από την τεράστια σκουπιδιάρα κατέβαιναν άνδρες με σκοτεινά πρόσωπα. Τον τράβαγαν και τον έβαζαν στον ανυψωτή. Το μηχάνημα σηκωνόταν και τον ταρακουνούσε με δύναμη για να αδειάσει όσα είχε φάει όλη τη μέρα.
Αυτό το καθημερινό μαρτύριο τον έκανε πιο σκληρό. Οι γρατζουνιές από το βασανισμό φαινόταν πάνω του. Δεν τον καθάριζε ποτέ κανένας και συνεχώς βρωμούσε. Όλα αυτά τον εκνεύριζαν πάρα πολύ και τον έκαναν δύστροπο. Και ήρθε μια μέρα που οι σακούλες δε του έμοιαζαν πια καραμέλες και βαρέθηκε να τις τρώει. Ήθελε να αλλάξει την καθημερινή του τροφή. Και βρήκε τι ήθελε να φάει.
Κοντά στο κάδο υπήρχε ένα σχολείο. Και κάθε μέρα περνούσαν από μπροστά του μικρά παιδάκια που φώναζαν και γελούσαν. Και εκείνος ζήλευε πολύ. Τα ζήλευε που ήταν τόσο χαριτωμένα και ανέμελα. Και που το βράδυ κανείς δεν ερχόταν να τα ταρακουνήσει μέχρι να βγάλουν όσα έφαγαν. Και αποφάσισε ότι από εδώ και πέρα δε θα έτρωγε τίποτε άλλο παρά μόνο παιδάκια.
Ήξερε ότι πολλά παιδάκια ξεκινούσαν πολύ νωρίς για το σχολείο. Συνήθως φορούσαν χοντρά γυαλιά και κουβαλούσαν περισσότερα βιβλία απ’ όσα τα άλλα παιδιά. Ένα από αυτά τα παιδιά πέρασε μια μέρα πολύ κοντά από τον κάδο μας. Και ο κάδος μας δεν έχασε την ευκαιρία. Χραπ! Τον άρπαξε και τον έκανε μια χαψιά. Επιτέλους! Αυτό ήταν ένα καλό γεύμα. Αποφάσισε από τότε να τρώει ένα παιδάκι κάθε μέρα.
Κάθε μέρα άνθρωποι περνούσαν και τον ταΐζανε με τα σκουπίδια τους. Κατάπινε αχόρταγα μεγάλες και μικρές πολύχρωμες σακούλες. Για αρκετό καιρό του φαινόταν σαν καραμέλες με γέμιση.
Η υπέροχη ζωή του, όμως, γινόταν εφιάλτης όταν έπεφτε η νύχτα. Οι δρόμοι άδειαζαν και τότε άκουγε από μακριά τον ήχο που έκανε τα μεταλλικά του μέρη να τρέμουν. Ήταν ένας τρομαχτικός κρότος καθώς πλησίαζε προς την μεριά του. Ήξερε ότι κάπου, σε κάποιο άλλο στενό κάποιος άλλος κάδος υποφέρει. Και τότε έβλεπε τα φώτα να στρίβουν και σφιγγόταν. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Από την τεράστια σκουπιδιάρα κατέβαιναν άνδρες με σκοτεινά πρόσωπα. Τον τράβαγαν και τον έβαζαν στον ανυψωτή. Το μηχάνημα σηκωνόταν και τον ταρακουνούσε με δύναμη για να αδειάσει όσα είχε φάει όλη τη μέρα.
Αυτό το καθημερινό μαρτύριο τον έκανε πιο σκληρό. Οι γρατζουνιές από το βασανισμό φαινόταν πάνω του. Δεν τον καθάριζε ποτέ κανένας και συνεχώς βρωμούσε. Όλα αυτά τον εκνεύριζαν πάρα πολύ και τον έκαναν δύστροπο. Και ήρθε μια μέρα που οι σακούλες δε του έμοιαζαν πια καραμέλες και βαρέθηκε να τις τρώει. Ήθελε να αλλάξει την καθημερινή του τροφή. Και βρήκε τι ήθελε να φάει.
Κοντά στο κάδο υπήρχε ένα σχολείο. Και κάθε μέρα περνούσαν από μπροστά του μικρά παιδάκια που φώναζαν και γελούσαν. Και εκείνος ζήλευε πολύ. Τα ζήλευε που ήταν τόσο χαριτωμένα και ανέμελα. Και που το βράδυ κανείς δεν ερχόταν να τα ταρακουνήσει μέχρι να βγάλουν όσα έφαγαν. Και αποφάσισε ότι από εδώ και πέρα δε θα έτρωγε τίποτε άλλο παρά μόνο παιδάκια.
Ήξερε ότι πολλά παιδάκια ξεκινούσαν πολύ νωρίς για το σχολείο. Συνήθως φορούσαν χοντρά γυαλιά και κουβαλούσαν περισσότερα βιβλία απ’ όσα τα άλλα παιδιά. Ένα από αυτά τα παιδιά πέρασε μια μέρα πολύ κοντά από τον κάδο μας. Και ο κάδος μας δεν έχασε την ευκαιρία. Χραπ! Τον άρπαξε και τον έκανε μια χαψιά. Επιτέλους! Αυτό ήταν ένα καλό γεύμα. Αποφάσισε από τότε να τρώει ένα παιδάκι κάθε μέρα.
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ: Βρείτε το τέλος της ιστορίας και κερδίστε ένα μαγευτικό κάδο για τα σκουπίδια σας.
8 σχόλια:
βασιλείααααα......γλουπ!!!!!!!!!
τα πήγανε στο Γραμματικό και τα πετάξανε στο σέσι και ξέχασαν τα βιβλία και τα γράμματα και γίνανε ψαράκια κι όλη μέρα κολυμπάνε κι όταν βαρεθούν πανε και τρώνε στου κώστα τηνταβέρνα
και είναι ευτυχισμένα.
ας ειν΄καλά ου κάδους που έζησε καλά κι εμείς καλύτερα.
σαβρομάνια που βαριέται να κάμει λογκιν
μπουένας νότσες
Το παιδάκι ήταν ανάλατο και το έφτυσε.
Αποφάσισε να φάει τον κωλό-μπάτσο που άραζε δίπλα κι έγραφε τα ταλαίπωρα παπιά που δε φορούσαν κράνος.
Σαν καλόμαθε στα σύκα, κατάπιε το δήμαρχο που πήγε να κάνει τον δήθεν καλό, στον άδειο κάδο δίπλα του.
Μιας κι η δόξα διαφαινόταν στο πολύ βάθος του τούνελ, ζήτησε μετάθεση στη γωνία του υπουργείου περιβάλλοντος που μάγκωσε τον υπουργό απ' το πόδι, αλλά κατάφερε να του αποσπάσει μόνο το σκαρπίνι και τη βρωμερή του κάλτσα.
Αηδιασμένος απ' τη μεταφορική και κυριολεκτική μπόχα, το πήρε απόφαση ν' αυτοπυρποληθεί δίνοντας το παράδειγμα της αυτοθυσίας, μα ακόμη και στην κηδεία του, όλοι λέγαν: "Κοίτα ένα μαλάκα, που νόμιζε πως η πορεία του στη ζωή τον έκανε σοφό".
Nα σας πω, τώρα που το ξαναδιαβάζω μάλλον καλός είναι ο κάδος μας. Όχι μόνο υποφέρει κάθε βράδυ, γκόμενα δεν μπορεί να βγάλει γιατί ο νοστιμούλης κάδος ανακύκλωσης από δίπλα τον σνομπάρει γιατί δεν έχει λέει οικολογική συνείδηση. Είναι και στο έλεος των αναρχικών που το έχουν απάνω απάνω να του βάζουν φωτιά.
Ο κάδος μας, όμως δεν άργησε να καταλάβει την ματαιότητα του μικρού του βίτσιου και εγχειρήματος. Το ίδιο βράδυ οι σκουπιδιαραίοι έτριψαν τα νυσταγμένα μάτια τους, αντικρίζοντας το βρωμερό παιδάκι να πέφτει από μέσα του. «Ευτυχώς που χάλασε και η πρέσα σήμερα…» σκέφτηκε ο πιο πονόψυχος από αυτούς. Κάλεσαν τους γιατρούς και ήρθαν ακάλεστα τα κανάλια.
«Δεν το βάζω κάτω!!» είπε ο Δήμος και κατάπιε άλλο ένα την επόμενη μέρα. Πάλι γιατροί-πάλι κανάλια. Και τρίτο, την Τρίτη. Πάλι γιατροί- πάλι κανάλια. Τέταρτο την Τετάρτη, πάλι γιατροί (το θέμα είχε ξεφουσκώσει για τα κανάλια, μόνο το Gtv ήρθε ).
Το πήραν χαμπάρι και οι γειτόνοι και κάθε φορά που κάποιος ήταν άρρωστος πέταγαν ένα παιδάκι μέσα και στη στιγμή έφτανε ο γιατρός (το Gtv ήρθε άλλες τρεις φορές, και μετά σταμάτησε). Λένε μάλιστα ότι, κάποια φορά, ένα μικρό εβραιόπουλο γεννήθηκε εκεί, κάτω από το φως της λάμπας του δρόμου ενώ οι γάτες και οι σκύλοι την γειτονιάς κοίταζαν απορημένοι το κατανυκτικό θέαμα. Περιττό να πούμε ότι δέχθηκε «βασιλική» περιποίηση στο μαιευτήριο που το μετέφεραν άμεσα-προσφορά του υπουργού κ.Ηρλωδη.
Με όλα αυτά ο Δήμος έγινε ήρωας κι ας αναγούλιαζε φοβερά κάθε φορά που ένα μικρό έμπαινε και έβγαινε από μέσα του. Και πάντα κρατούσε το στόμα του καθαρό, μην τυχών έρθουν ξαφνικές επισκέψεις.
Επίλογος
Πολλά χρόνια έζησε έτσι ο Δήμος , πάντα εκεί, στη μοναχική γωνία. Έσωσε εκατοντάδες κόσμο και έμαθε να μην πολυταλαιπωρεί τα παιδιά –μόνο ένα μπήκε και άργησε πολύ ξαναβγεί ,ο μικρός Αλέξης. Μόνο όταν είχαν φύγει όλοι και τον είχαν αφήσει ήσυχο, γλίστρησε αθόρυβα και πέταξε μακριά, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία..
Αφού έχει φάει 2-3 παιδάκια, ένα σατανικό παιδάκι αρχίζει να καταλαβαίνει τι γίνεται, συνωμοτεί με τον κάδο για να σώσει το τομάρι του, και υπόσχεται ότι θα προμηθεύει ένα φρέσκο λαχταριστό παιδάκι κάθε μέρα στον κάδο….
Αφού και τα πιο ανυποψίαστα παιδάκια αρχίζουν να καταλαβαίνουν τι γίνεται, συνωμοτούν όλα μαζί να ταΐσουν τους γονείς τους στον κάδο…
Και ο κάδος αφήνει τα παιδάκια ήσυχα. Και μια μέρα τρώει και τους υπάλληλους του Δήμου, και μετά δεν υπάρχει κανένας να τον αδειάσει… βρωμάει όλη η γειτονιά, γεμίζουν αρρώστιες, πεθαίνουν όλοι, και ο κάδος αυτοκτονεί!
Την άλλη μέρα, φέρνουν έναν άλλο κάδο…
Όλο έτρωγε και έτρωγε και έτρωγε μέχρι που ονόμασαν τον κάδο μας Ηρώδη! Όχι;
TIPS FOR PARIS!
(άσχετο αλλά αφού δεν έχω το mail σου, κάπου έπρεπε να σου γράψω)
Λοιπόν, εννοείται ότι δεν πρέπει να χάσεις όλα τα τουριστικά, Tour Eiffel, Place de la Concorde, Louvre, Trocadero (το καλύτερο σημείο για photo με τον Πύργο του Αϊφελ..).
Μου αρέσει επίσης πολύ το μνημείο Les Invalides, η Notre Dame (φοβερή gothic αίσθηση ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ), βόλτες στο Σηκουάνα, L'Opera, Madelene (πλατεία).
Συμβουλη: Πας στο πολυκατάστημα Fauchon (τύπου Harrod's) στην πλατεία Madelene. Δίνεις 30 ευρω για ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ γλυκά. Μετά πας σε ένα παγκάκι στην πλατεία και τα τρως επί τόπου σαν άστεγος μέσα από το κουτί! ΦΟΒΕΡΟ! Σπας και τα νεύρα σε όλους τους περαστικούς που "σπαταλάς" έτσι ιερόσυλα το θυσαυρό του Fauchon... χε χε χε...
ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ επίσης Μονμάρτη, αλλά κάτσε για καφέ σε κανένα πιο απόμερο καφέ, σε στενάκια γιατί θα σου τη σπάσουν οι τουρίστες. Επίσης στη Μονμάρτη πας και στη Sacre Coeur. Η πιο όμορφη θέα στο Παρίσι! βγάζεις απίστευτες φωτό, και στο κατέβασμα κάνεις και ένα carousel (2€).
ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ τρως 2 μέρες στο Λούβρο, καφέ στη περιοχή του Μαρέ (δημαρχείο) και στο cafe deux maggots.
ΒΡΑΔΥ: Τρελό και άγριο clubbing γύρω από το Champs Elysee, και στη Βαστίλη...
Πιο κουλτουρο μπαράκια Quartier Latin. Αξίζει για βόλτα ούτως ή αλλως...
Α! Μuse D' Orsay ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!
Gare de Lyon για απιστευτο φαγητό και μοναδική ατμόσφαιρα στο εστιατόριο Train Bleu (από άλλη εποχή, και με έναν ΦΟΒΕΡΟ γάτο sto smoking room.. ΠΑΡΕ ΨΗΤΟ ΣΟΛΩΜΟ! ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟΣ!)
Θα μπορούσα να γράφω για πάντα... αν κάτι σου έχει τραβήξει την προσοχή πες μου να εμβαθύνω γιατί δε θέλω και να σε κουράσω... πολλά φιλιά! Να περάσεις SUPER!
@Δημητράκι
Κούκλε, χαίρομαι πολύ που σε διαβάζω. ΠΟΛΥ ΦΑΝΤΑΣΙΑ. Γουστάρω που κινητοποίησα την σκέψη σας και συμμετέχουμε όλοι σε αυτό το φοβερά αψυχολόγητο ζήτημα.
@passionaria
Βασικά όλα μαζί θα ήταν πιο λογικό είναι να ταΐσουν το δάσκαλο στο κάδο και μετά όποιον τους ενοχλεί. Serial Killers τα πιτσιρίκια. Μέχρι που ο κάδος βαρέθηκε έφαγε αυτά; Δεν είναι κακό.
Έχω αρχίσει να τον λυπάμαι τον κάδο. Συνέχεια τον ταΐζουμε πράγματα και δεν λέμε ότι αν κάποιος τον καθάριζε ίσως έφτιαχνε η διάθεσή του. Τόσο εγωιστές πια;
Δημοσίευση σχολίου