Παραμυθιάσματα

Για μέρες ο γενναίος ιππότης προχωρούσε μέχρι την άγρια σπηλιά του δράκου. Η αποστολή του ήταν δύσκολη αλλά δεν μπορούσε να σταματήσει. Έπρεπε να φέρει πίσω στο βασίλειο την όμορφη βασιλοπούλα, όπως του ζήτησε ο βασιλιάς. Έτσι οπλίστηκε με θάρρος και προχώρησε με αποφασιστικότητα προς τη σπηλιά. Ο τεράστιος δράκος καθόταν εκεί και έκλεινε την σπηλαιώδη είσοδο. Ρουθούνιζε θειάφι και μόλις αντιλήφθηκε τον ιππότη στηρίχτηκε στα τεράστια πόδια του και κινήθηκε προς το μέρος του.
- Ήρθες; είπε με την βαριά φωνή του ο δράκος.
- Είμαι εδώ, απάντησε ο ιππότης ατρόμητος.
- Είσαι σίγουρος γι’ αυτό που πας να κάνεις; απείλησε ο δράκος.
- Είναι το χρέος μου, του αντιγύρισε ο ιππότης με το αστραφτερό σπαθί.
- Ναι, ρε φίλε, αλλά άργησες.
- Τι λες, μωρέ; Εσύ θα βιαζόσουν;
- Καλά, ρε παιδί μου, σε καταλαβαίνω. Αλλά και’ γω έκανα μια συμφωνία. Είπαμε με τον βασιλιά θα πάρω τρία σεντούκια με χρυσό και ένα σακούλι διαμάντια για να κρατήσω την μικρή για λίγο. «Πάρτην για λίγο, βρε. Και δε θα βγεις ζημιωμένος. Ε! Τι με το αζημίωτο θα στην φόρτωνα». Έτσι μου είπε ο βασιλιάς και γι’ αυτό δέχτηκα.
- Έχεις και’ συ τα δίκια σου. Λοιπόν; Που είναι;
- Έχεις τρελαθεί τελείως; Θες να σου την δώσω χωρίς μάχη; Κοίτα, σε συμπάθησα. Αν δε θες ν’ ακούς για την υπόλοιπη ζωή σου απίστευτη γκρίνια…Πρέπει να την δουλέψουμε, να προσποιηθούμε ότι παλεύουμε και ότι με νίκησες. Θα έχεις για λίγο το κεφάλι σου ήσυχο.
- Δεν το είχα σκεφτεί καθόλου. Τι εννοείς όταν λες για το υπόλοιπο της ζωής μου;
- Τι; Δε στο είπανε;
- Εγώ σε ένα τουρνουά πήρα μέρος και απ’ ότι βλέπεις… έχασα.
- Μα θα πρέπει να την παντρευτείς. Και θα πάρεις το μισό βασίλειο.
- Να το χέσω το βασίλειο. Είπαμε να τραβολογιέμαι στην ερημιά, να ανεβαίνω βουνά με την γαμοπανοπλία, ν’ ανέχομαι την γκρίνια της στην διαδρομή. Αλλά να την φάω στη μάπα για πάντα! Για μαλάκα με περάσανε; Την κοπανάω.
- Ώπα, ρε φίλε. Κάτσε, εγώ την έφαγα στην μάπα τρία χρόνια τώρα. Σε παρακαλώ μην μ’ αφήνεις έτσι. Θα τρελαθώ.
- Και για να μην τρελαθείς εσύ θα την φορτωθώ εγώ;
- Άκου να σου πω. Ή θα την πάρεις ή θα στην δώσω με το ζόρι.
- Και πώς θα το κάνεις αυτό, ρε βαρύμαγκα;
- Ρε, κάνε την δουλειά σου μην έχουμε σύρε-ξέσυρε.
- Καλύτερα νεκρός παρά γαμπρός.
Το σπαθί του ιππότη ανέμισε στον αέρα καθώς ο δράκος έφτυνε καυτή λάβα. Η μάχη ήταν ανελέητη. Ο ιππότης πάλευε να αποφύγει να σκοτώσει τον δράκο και ο δράκος στόχευε πολύ προσεκτικά.
- Ναι, αλλά δεν θα τελειώσουμε έτσι, φώναξε ασθμαίνοντας ο ιππότης.
- Άκου να σου πω. Εγώ δεν πρόκειται να σε σκοτώσω. Είσαι με τα καλά σου; Και να μου μείνει μετά αμανάτι;
- Ε, και τι θα κάνουμε;
- Κάτι σκέφτηκα. Θα την πάρεις τώρα εσύ. Εγώ θα πάω σε μια γνωστή μου μάγισσα, την μητριά της Χιονάτης.
- Και τι θα γίνει;
- Ξέρεις τι τραβάγανε στο παλάτι με την Χιονάτη; Καπρίτσια και απαιτήσεις. Άστα, δράμα. Είδε και αποείδε ο πατέρας, βρήκε την μάγισσα που της έδωσε ένα μήλο και ταβλιάστηκε.
- Πω, κάτι είχα ακούσει. Και εκείνος ο άτυχος ο πρίγκιπας…
- Καλό παλικάρι. Και τώρα; Αλκοολικός.
- Και θα πάρεις ένα τέτοιο μήλο; Μα δεν είναι φόνος;
- Ε! Δε θα πεθάνει κιόλας. Άμα μπλέξεις και πρέπει να την ξυπνήσεις της δίνεις ένα πεταχτό φιλί και όλα καλά.
- Είσαι πολύ εντάξει, ρε δράκε; Ευχαριστώ.
- Εγώ ευχαριστώ που έκανες τον κόπο να έρθεις ως εδώ. Λοιπόν, να συνεχίσουμε την μάχη να τελειώνουμε;

Που είναι οι κακοί;

Εντάξει είπα να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι η ζωή μου δεν είναι στην αλήθεια μέρος ενός comic. Είπα να κάνω την ίδια δουλεία με τζην και All-Star.Αποφάσισα ότι θα ποδοπατούσα τους κακούς που ταλαιπωρούν τον κόσμο και θα τους έδινα ένα μάθημα. Έβαλα το καπέλο και τα μαύρα γυαλιά μου. Έβαλα και γάντια (βλέπω CSI) και βγήκα στην πόρτα. Ναι, και…; Κοίταξα αριστερά τίποτα, κοίταξα και από την άλλη, κανείς. Καλά! Δεν περνάνε από εδώ οι κακοί σήμερα, ας πάω πιο κάτω.

Ρίχνω μια ματιά στο φούρνο, σκέφτηκα ότι όλο και κάτι στραβό θα κάνει, αλλά έχουμε τον Ευαγγελάτο για αυτές τις δουλειές. Αποφάσισα να κατέβω στο κέντρο, όπου είναι μαζεμένοι όλοι οι κακοί. Στατιστικά αν το πάρεις, όλοι κάνουμε μια βόλτα από το κέντρο. Δε μπορεί, θα περάσουν και κάποιοι κακοί. Κατέβηκα στην Ομόνοια. Κοίταξα γύρω και ο μόνος εγκληματίας ήταν ο Hondos με το τεράστιο κακόγουστο «είμαι-βλάχος» κτίριο. Άμα είναι να σκοτώσουμε τους κακόγουστους, σκέφτηκα, δε θα μείνει κανείς.

Έριξα μια ματιά στα πρεζόνια που ήταν απλωμένα στην πλατεία. Ωραία. Να υλικό! Θα βρω αυτούς που τους κατάντησαν έτσι. Και ποιοι είναι αυτοί. Οι έμποροι ναρκωτικών; Οι γονείς τους; Η κοινωνία; Το πιο εύκολο ήταν να βρω τους εμπόρους ναρκωτικών (απλά, πας στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα και ρωτάς). Αλλά είμαι σούπερ ηρωίδα, δεν είμαι για τα εύκολα.

Όλο το βράδυ βολόδερνα άσκοπα. Σε πληροφορώ ότι δεν βρήκα ούτε ένα κακό. Ο πιτσιρικάς που έκλεψε τη γιαγιά θα είχε τους λόγους του. Η γιαγιά τι σκατά έκανε με 2000 ευρώ στην τσάντα; Οι πουτάνες έβγαζαν μια χαρά λεφτά (πήγα για συνέντευξη, μου είπαν να χάσω κανα κιλό και να ξυρίσω τις μασχάλες μου) και οι μαστροποί ακόμη περισσότερα. Κανά δυο που τις χτυπούσαν, τους έστειλα στο ίδιο μπαρ με τον άλλο (βλ. Φόνος). Τώρα που το σκέφτομαι θα πρέπει να πάρω ποσοστά από αυτό το μπαρ.

Σκέψου το και εσύ. Ποιος μπορεί να είναι τόσο κακός ώστε να αξίζει να υποστεί ΤΗΝ ΟΡΓΗ μου (Αχ! Πάντα ήθελα να το πω αυτό). Πραγματικά κακός, χωρίς σοβαρό λόγο. Και στους σοβαρούς λόγους βάζω τα λεφτά, αφού δεν τα έχουμε όλοι. Και αν τιμωρήσω αυτούς, τι θα γίνει; Θα βγουν άλλοι 10, ρώτα των Ηρακλή, ξέρει από αυτά.

Τα παράτησα και γύρισα σπίτι. Φαντάστηκα πως θα ήταν οι 300 Σπαρτιάτες αν τελικά οι Πέρσες δεν είχαν φανεί. Και μελαγχόλησα.

Όραμα

Άκουσα τους Faithless να λένε “You don’t need eyes to see, just vision”. Και τότε συνειδητοποίησα τι ήταν αυτό που έκανε την ζωή μου μικρή και ασήμαντη. Μπορώ να βλέπω μακριά και μέσα από στέρεα αντικείμενα, αλλά δεν είχα όραμα. Και τότε το αποφάσισα. Έπρεπε να θέσω αυτές τις δυνάμεις για να βοηθήσω τον συνάνθρωπό μου. Κοίταξα με κρυφό χαμόγελο τα τεύχη από comics με σούπερ ήρωες και κοιμήθηκα σαν πουλάκι.

Το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνω, ήταν να μου φτιάξω μια στολή. Ευτυχώς πιάνουν τα χέρια μου (να' ναι καλά η γιαγιά που μου έμαθε κέντημα) και θα την έφτιαχνα μόνη μου. Η επιλόγή όμως δεν είναι εύκολη. Για να πας σε πάρτυ, ανοίγεις το Bazaar και σου λέει τι να κάνεις και τι να μην κάνεις (κάτι σα το στρατό). Εγώ που να βρω τέτοιες συμβουλές; Στο Cosmosuperwoman; "Αν είστε μελαχρινη, προτιμήστε μια μάσκα στις αποχρώσεις του κόκκινου. Τα μαλλιά μπορούν να κοπούν καρέ που είναι in και δεν εμποδίζουν στο να πιάνετε τους κακοποιούς".

Ξεφύλλιζα τα comic μου και απελπίστηκα περισσότερο. Ή φοράνε λαχανί με πορτοκαλί, το σώβρακο πάνω από το παντελόνι ή μαύρα εφαρμοστά. Προτίμησα την δεύτερη επιλογή. Βέβαια, όλες οι υπερηρωίδες, κατα διαβολική σύμπτωση, είναι μοντέλα. Τι σκατα; Αν έχεις τηλεκίνηση, το πιο πιθανό είναι να είσαι 100 κιλά γιατί δεν κάνεις τίποτα με το σώμα σου. Εδώ πετάνε, δεν περπατάνε και το κορμί αγαλματένιο. Από αυτό το πρότυπο απέχω αλλά είπα να κάνω μια δοκιμή, αφού το μαύρο κόβει κιόλας.

Την ετοίμασα! Ήταν μια απλή μαύρη στολή, από ελαστικό ύφασμα, μέσα στο οποίο το καλοκαίρι θα λιώνω, φυσικά. Μπορεί να κάνω μια αμανικη. Έφτιαξα και μια μάσκα που μου φέρνει φαγούρα. Και τότε το συνειδητοποίησα. Τι θα γίνει αν έχω περίοδο; Η σερβιέτα θα γράφει. Ταμπόν δε χρησιμοποιώ, μου θυμίζουν τάπα. Φαντάζεσαι να κυνηγάω τον κακό και να μπει η σερβιέτα εκεί που δεν πρέπει και να σταματήσω την καταδίωξη για να την ισιώσω; Ή να ξέρουν όλοι πότε έχω περίοδο και να κάνουν τότε τα εγκλήματα, που θα είμαι πιο αδύναμη;

Απογοητεύτηκα, άφησα το όραμά μου για άλλη φορά.

Οι Άκωλοι

Κατόπιν απαιτήσεως

Μια φορά και ένα καιρό ήταν τρία αδέρφια, που ζούσαν σε ένα σπίτι στο λόφο. Όμως είχαν ένα πρόβλημα, δεν είχαν κώλο. Δεν μπορούσαν να κάτσουν καλά και πονούσαν τα κόκκαλά τους. Έτσι, μια μέρα απόφάσισαν να χωριστούν και να γυρίσουν όλο το κόσμο ψάχνοντας λύση στο πρόβλημά τους. Υποσχέθηκαν σε ένα χρόνο να επιστρέψουν στο σπίτι τους για να δουν τι είχαν καταφέρει.

Πράγματι, μετά από ένα χρόνο τα τρια αδέρφια συναντήθηκαν στο σπίτι τους. Ο μεγαλύτερος αδερφός κάθεται σε μια καρέκλα και ακούστηκε ένας μεταλλικός θόρυβος.

- Τι να σας πω; Έψαξα από εδω, έψαξα από εκεί, άλλη λύση δε βρήκα. Έγινα μεταλλουργός και μου έφτιαξα ένα χάλκινο κώλο. Σκουριάζει, βέβαια, και είναι βαρύς αλλά...τι να κάνεις;

Ο άλλος αδερφός κάθεται και αυτός σε μια καρέκλα.

- Τι να σας πω; Το έψαξα από εδώ, το έψαξα από εκεί άλλη λύση δε βρήκα. Κόβω τους κώλους των άλλων. Βέβαια, σαπίζουν και πρέπει να βρω άλλο αλλά...τι να κάνεις;

Ο μικρότερος αδερφός τους κοίταξε με απορία. Έβγαλε ένα μαξιλάρι και έκατσε.

Το θέατρο του παραλόγου

Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι πίστευαν ότι το θέατρο είναι ψυχαγωγία, είναι εκπαίδευση, είναι θεραπευτήριο. Αν έβλεπαν τις τιμές για μια καλή παράσταση σήμερα θα πρόσθεταν ότι είναι κλεψιά. Ήθελα πολύ να δω τη συγκεκριμένη παράσταση, αλλά το πορτοφόλι μου δε μπορούσε να συμβιβαστεί με την ιδέα. Και συνήθως είναι αυτή η άρνηση από το πορτοφόλι που σε κάνει να κάνεις κάτι πραγματικά ηλίθιο. Αποφάσισα, λοιπόν, κάτι πραγματικά ηλίθιο.
Κοιμήθηκα όλη την μέρα, ήπια πορτοκαλάδες και εφοδιάστηκα με γλυκά (όχι σοκολάτες, φυσικά, ακυρώνουν τις δυνάμεις μου). Και όλα αυτά γιατί; Γιατί θα έμπαινα στο θέατρο αόρατή. Το είχα αποφασίσει, το είχα σχεδιάσει. Για πρώτη φορά θα χρησιμοποιούσα την δύναμη, που είναι η καλύτερη, αλλά με εξαντλεί εύκολα. Θα έμπαινα μέσα αόρατη, θα έβρισκα μία ήσυχη γωνίτσα και μετά θα έπαιρνα την πραγματική μου μορφή και θα έβλεπα ήσυχα - ήσυχα την παράσταση. Πόσο δύσκολο μπορεί να ήταν;
Αρκετά. Μια ακριβή και πρωτοποριακή παράσταση είναι σαν μέλι για τις μύγες. Ή καλύτερα η βοσκή για τα πρόβατα. Γιατί σαν πρόβατα είχαν στηθεί μπροστά τις πόρτες ορδές καλοντυμένων Αθηναίων.
Εμπόδιο 1ο: Να μπεις χωρίς να αγγίξεις κανένα. Έκανα υπομονή και έκατσα στο τέλος της ουράς. Θα έμπαινα όταν θα είχαν μπει όλοι. Αυτό σήμαινε να κάτσω αμίλητη για αρκετή ώρα ακούγοντας για τα πιο γελοία θέματα του κόσμου. Από το καινούργιο ρίμελ μέχρι την νέα κολεξιόν του De la Renda (ο οποίος μάλλον είναι ημίθεος σε επίπεδο Ηρακλή). Και να μην μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό.
Εμπόδιο 2ο: Να βρω την ριμάδα την θέση. Έκατσα για λίγο όρθια και περίμενα. Αν ήταν τόσο πρωτοποριακή όσο υποσχόταν εντός δεκάλεπτου θα άρχιζαν οι άτακτες υποχωρήσεις. Ευτυχώς, ήταν. Ήπια μια πορτοκαλάδα στα γρήγορα, γιατί αν κάποιος έβλεπε ένα κουτάκι να πετιέται μόνο του στον αέρα η παράσταση θα ερχόταν σε δεύτερη μοίρα.
Εμπόδιο 3ο : Η θέση ήταν τρίτη από το διάδρομο. Πώς θα καθόμουν χωρίς να με καταλάβουν; Επιστράτευσα την υποβολή μου μιλώντας στο ζευγαράκι που καθόταν στις ακριανές θέσεις. «Μάζεψε τα πόδια σου, μωρή!». Τα μάζεψε ο τύπος που καθόταν δίπλα της, οπότε φαντάζομαι ότι δεν θα έκανε σεξ εκείνο το βράδυ.
Εμπόδιο 4ο: Δεν μπορούσα να εμφανιστώ έτσι απροειδοποίητα και αναγκαστικά περίμενα μέχρι το διάλλειμα μπας και πήγαιναν για τσιγάρο. Η υπομονή πάει πακέτο με τις εκφράσεις «γαϊδουρινή υπομονή» και «χάνω την υπομονή μου». Μιας και ήταν αδύνατο να υπάρχει εντός της αιθούσης τετράποδο γαϊδούρι, γιατί από δίποδα να φαν και οι κότες (αλήθεια τρώνε τόσο οι κότες;), ίσχυσε η δεύτερη εναλλακτική.
Αποτέλεσμα: Είτε επειδή λιποθύμησα είτε επειδή η παράσταση ήταν πολύ πρωτοποριακή, με την κακή έννοια, με ξύπνησε η κοπέλα και η μωρή από δίπλα όταν πια είχε τελειώσει.
Συμπέρασμα: Αν είστε αόρατοι μην πάτε θέατρο! Καθίστε σε μια γωνία και τσιμπήστε κωλαράκια. Έχει πιο ενδιαφέρον, μωρή!