Villain

Συνήθως αυτόν τον τύπο τον συναντάς μετά από ένα διήμερο ιρανικού πειραματικού κινηματογράφου στο πιο κοντινό μπαρ. Μετά από μια τέτοια δοκιμασία, χρειάζεσαι επειγόντως ένα ποτό. Εκείνος θα είναι εκεί και θα κρατάει περισπούδαστα ένα ποτήρι ουίσκυ. Θα μιλάει με βραχνή φωνή, δε θα φωνάζει αλλά θα μιλάει αρκετά δυνατά ώστε να ακούγεται σε όλους. Περιληπτικά θα επαναλαμβάνει ότι έχει φάει τη ζωή με το κουτάλι.

Εδώ θέλω να κάνω μια παρένθεση. Δεν καταλαβαίνω από που βγήκε αυτή η μεταφορά. Το να τρως κάτι με κουτάλι σημαίνει ότι αυτό το κάτι είναι πιθανότατα σούπα. Το να υπονοείς ότι η ζωή είναι σούπα δεν είναι καλό πράγμα γιατί η σούπα παραπέμπει σε κρυολόγημα, κόψιμο, νοσοκoμείο ή Αγγλία. Πάντα είχα την εντύπωση ότι η ζωή τρωγεται με μαχαιροπίρουνα. Είναι μια ζουμερή μπριζόλα που την καρφώνεις γερά με το πιρούνι ενώ ταυτόχρονα κόβεις με το μαχαίρι το κομμάτι που θες.

Πάντως εκείνος θα την έχει φάει με το κουτάλι. Και αυτό το κουτάλι θα έχει πάει στα πιο απίθανα μέρη του κόσμου: Γη του Πυρός, Γουαδελούπη, Πράσινο Ακρωτήρι. Εκεί θα έχει συναντήσει σοφούς και σαμάνους, οι οποίοι θα τον έχουν εμποτίσει με τη σοφία της ζωής.

Πέτυχα και εγώ έναν τέτοιο τύπο. Άκουγα την βραχνή φωνή του - πρέπει να μιλάει πάνω από 5 ώρες την ημέρα - και εντυπωσιαζόμουν. Μπορούσα άλλωστε να είμαι σίγουρη ότι δεν λέει μαλακίες αφου τον άκουγα καθαρά. Είναι και η μοναδική χρησιμότητα αυτή της δύναμης: δεν ακούω όταν ο άλλος λέει μαλακίες άρα ξέρω πότε δεν λέει. Τον παρακολούθησα και έπιασα κουβέντα μαζί του. Μου διηγήθηκε την ζωή του και όλα τα απίθανα που του έχουν συμβεί στα πέρατα του κόσμού. Και μπήκα σε σκέψεις για τη δική μου ζωή.

Άρχισα να αναρωτιέμαι αν έχω κάνει τις σωστές επιλογές. Μήπως είχα εγκλωβίσει τον εαυτό μου σε μια άχρηστη βλακεία; Έπρεπε να τα παρατήσω όλα και να ταξιδέψω αποκτώντας σοφία; Πέρασα μέρες μέσα σε βαθιά κατάθλιψη κατηγορώντας τον εαυτό μου για την δειλία του. Είχα απελπιστεί αφού δε θα έφτανα ποτέ στην συνειδητοποίηση του τι είναι σημαντικό στη ζωή. Και έκλαψα για την άχαρη ζωή μου.

Μετά από καιρό, μετά από ένα φεστιβάλ θιβετιανού ντοκιμανταίρ για τα λάμα, πήγα στο κοντινό μπαρ. Εκείνος ήταν εκεί, μιλούσε με την βραχνή φωνή του. Η καρδιά μου σφίχτηκε από απελπισία. Τον πλησίασα και αρχίσαμε να μιλάμε. Στο τέλος συνειδητοποίησα έντρομη ότι κάποιοι μπορεί να έχουν ανοσία στη δύναμή μου.

Δεν μου πήρε ώρα να καταλάβω ότι ο άνθρωπος αυτός έλεγε μαλακίες. Ήταν από μεσοαστή οικογένεια, βολεμένος στο Ψυχικό, δημόσιος υπάλληλος με μέσο και μόνος. Δεν είχε οικογένεια αλλά αόριστους φίλους. Ίσως γι' αυτό μόνη του χαρά ήταν το ποτό.

Από τότε είμαι προσεκτική. Οι μαλάκες είναι μια ύπουλη φυλή που μπορούν να ξεγέλάσουν τις δυνάμεις μου. Έχουν την ικανότητα να κρύβονται και να καμουφλάρονται σε σοβαρούς ανθρώπους με βαθυστόχαστες απόψεις. Μαλάκες υπάρχουν παντού! Φυλαχτείτε!

Φόνος

Δε το πιστεύεις το ξέρω. Σου φαίνομαι τόσο αστεία και χαριτωμένη. Μοιάζω αβοήθητη και χαμένη, σχεδόν παγιδευμένη σε ένα σώμα που δεν ελέγχω. Γελάς με τα μικρά μου παθήματα και κοροϊδεύεις τις ατυχίες μου. Είσαι σίγουρος ότι δεν υπάρχω. Και όμως, είμαι ικανή για φόνο. Πώς το ξέρω;
Πριν λίγο καιρό, κάποιοι μετακόμισαν στο διπλανό διαμέρισμα. Κοίταξα και είδα ένα ζευγάρι και τους παρακολούθησα για λίγο. Μετά την πρώτη περιέργεια, τους ξέχασα.
Μετά από μερικά βράδια, όμως, ξύπνησα από φωνές και κραυγές. Ένας άγριος καυγάς είχε ξεσπάσει από δίπλα. Μάλλον όχι καυγάς αφού άκουγα μόνο εκείνον να φωνάζει και να την βρίζει με το χειρότερο τρόπο. Δεν θέλησα να κοιτάξω μέσα από τον τοίχο για να δω τι γίνεται. Και μετά ένας πνιχτός ήχος και ένα μουγκρητό. Ησυχία! Το επόμενο πρωί την είδα. Τα χείλη της ήταν πρησμένα και το μάτι της ήταν μελανιασμένο. Δαγκώθηκε και προσπάθησε να κρυφτεί.
Έκανα αυτό που κάνουν όλοι. Τίποτα. Ένα βράδυ ξέσπασε ένας ίδιος καυγάς. Τον άκουγα να την χτυπά και να την βρίζει χυδαία. Ήμουν έτοιμη να κλείσω τ’ αυτιά και ν’ αλλάξω δωμάτιο όταν την άκουσα να του φωνάζει «Σταμάτα! Αίμα! Το παιδί μου!». Κοίταξα μέσα από τον τοίχο και την είδα να είναι διπλωμένη στα δύο, μελανιασμένη από τις γροθιές να του δείχνει το ματωμένο της χέρι. Από την διαχειρίστρια έμαθα ότι ήταν έγκυος και είχε αποβάλει.
Τον εγκατέλειψε και δεν την είδε ξανά κανείς.
Αυτή την φορά ήμουν αποφασισμένη να φτάσω στα άκρα. Ένιωθα υπεύθυνη για ό,τι είχε συμβεί και που δεν είχα εμποδίσει. Δεν θα το επέτρεπα ξανά.
Εκείνο το βράδυ ήταν μόνος, το ήξερα καλά. Τον παρακολουθούσα μέσα από τον τοίχο να αλλάζει, να τρώει, να χέζει. Σαν να μην συνέβαινε τίποτα, σαν να μην είχε κανένα βάρος στη συνείδησή του. Βγήκα από το διαμέρισμα και χτύπησα την πόρτα του.
Μου άνοιξε με το βρώμικο σώβρακο και το σκισμένο φανελάκι. Με κοίταξε με ένα ύφος σαν να πάτησε σκατά. Αλλά δεν είχε καμιά ελπίδα απέναντι στη δύναμη της υποβολής μου. Του είπα να μου ανοίξει και εκείνος πειθήνια μου άνοιξε. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Έβγαλα το πιστόλι και τον έβαλα να το πάρει. Εκείνος το κράτησε και με κοιτούσε με ένα άδειο βλέμμα.
Είχα σκεφτεί τόσες φορές αυτό που πήγαινα να κάνω. Το είχα φανταστεί ξανά και ξανά με λεπτομέρεια, ώστε όταν θα ερχόταν η ώρα να μην δίσταζα καθόλου. Παρόλαυτά δίσταζα, δεν ήταν λίγο αυτό που ετοιμαζόμουν να κάνω. Δεν ήξερα αν θα μπορούσα να ζήσω με αυτό το βάρος. Όμως σκλήρυνα το βλέμμα και έδωσα με απόλυτη αυτοσυγκέντρωση την εντολή.
Το είχα φανταστεί και όταν το σχεδίαζα έμοιαζε απλό. Όμως τελικά δεν ήταν. Τον έβαλα να βγάλει όλα του τα ρούχα και μετά να σκύψει και να βάλει το όπλο στον κώλο του.
Τώρα αυτό είναι άλλο να το σχεδιάζεις και άλλο να το υλοποιείς. Το διαμέτρημα του όπλου που είχα υποβάλει τον πωλητή στο οπλουργείο να μου δώσει, ήταν μεγάλο. Πριν του ασκήσω την υποβολή δεν μπορούσα να τον ρωτήσω.
- Και να σας πω, ποιο από όλα αυτά πιστεύετε ότι χωράει σε κωλοτρυπίδα;
Έτσι έμεινα να παρακολουθώ με απελπισία έναν γυμνό άνδρα στο διαμέρισμα ο οποίος ίδρωνε να χώσει ένα πιστόλι στο κώλο του με το χέρι στην σκανδάλη. Κάθε ατμόσφαιρά νουάρ χάθηκε και έτσι δεν κατάφερα να γίνω δολοφόνος.
Όσο για τον τύπο, τον έβαλα να πάει ολόγυμνος σε γνωστό gay μπαρ.

Στο ντιβάνι

Αποφάσισα να κάνω ψυχανάλυση. Και το άργησα εδώ που τα λέμε. Εμ, βέβαια. Αναπτύσσω υπερανθρώπινες δυνάμεις, ζω κάθε μέρα βλέποντας μακρυά και μέσα από τοίχους, ενώ ταυτόχρονα δεν μπορώ να ακούσω μαλακίες. Τον χρειάζομαι επειγόντως τον ψυχαναλυτή μου. Από την άλλη, τους φοβάμαι. Πας εκεί, ξαπλώνεις ήσυχα – ήσυχα στον ωραίο και αναπαυτικό καναπέ και σου κάνει ένας τύπος αθώες ερωτήσεις. Και μετά από λίγο σου βγάζει το πόρισμα. Και έχουν πάντα δίκιο, έτσι μου είπανε:
- Και πότε αποφάσισες να σκοτώσεις την αδερφή σου;
- Μα, γιατρέ. Δε θέλω να σκοτώσω την αδερφή μου.
- Είπες «γάλα» και «μαϊντανός». Είναι σαφές ότι θες να σκοτώσεις την αδερφή σου.
- Γιατρέ, με ρωτήσατε τι αγόρασα χτες στο super-market.
- Και γιατί είπατε ότι αγοράσατε «γάλα» και «μαϊντανό»;
- Μα, αφού εσείς…Ω! Καλά, έχετε δίκιο. Θέλω να την σκοτώσω την άτιμη.
Επειδή φοβόμουν ότι μπορεί και να αποκαλυφθεί το μυστικό μου, μελέτησα. Και μετά από προσεκτική έρευνα αποφάσισα να μην πάω. Θα εξηγήσω αμέσως γιατί.
Ο Φρόιντ είχε έναν ασθενή, τον δικαστή Σρέμπερ, ο οποίος σε ηλικία 53 ετών τα’ παιξε – είμαι σίγουρη ότι υπάρχει ένα επιστημονικός όρος γι’ αυτό αλλά δεν τον ανακαλώ. Αρχικά πίστευε ότι τον βασανίζουν και τον ταλαιπωρούν. Πίστευε βαθιά μέσα του ότι ο γιατρός του, τον μαχαίρωνε και του έβαζε στο σώμα αιχμηρά αντικείμενα. Όταν βαρέθηκε αυτό το μοτίβο, άλλαξε παράνοια. Υποστήριζε ότι θα έσωζε τον κόσμο και θα χάριζε την ευδαιμονία στους ανθρώπους. Για να γίνει όμως αυτό, έπρεπε από άνδρας να γίνει γυναίκα. Έτσι θα μπορούσε να μείνει έγκυος από τις θεϊκές ακτίνες και θα κυοφορούσε την νέα φυλή. Το συμπέρασμα του Φρόιντ; Ότι είναι ερωτευμένος με τον γιατρό του.
Αν πάω, λοιπόν, εγώ και πω όσα μου συμβαίνουν, δεν πρόκειται να βρω λύση. Το πολύ-πολύ να βγω λεσβία. Άντε ότι θέλω να σκοτώσω την αδερφή μου –που σημειώτεον δεν έχω.

Μόνο ο Χριστός σώζει.

Δεν είναι τυχαίος ο τίτλος. Είμαι γύρω στα 16. Έχω πάει με την παρέα μου στου Μάκη - Κληματαριά ή Klimataria για τους τουρίστες - στην Πλάκα. Το κρασί έρεε άφθονο, ακόμη και για τα μέτρα μου - δεν πίνω, είμαι ξενέρωτη κυριολεκτικά. Είχα πιει τόσο ώστε μπορούσα απο πρώτο χέρι να διαβεβαιώσω τον Γαλιλαίο "Ναι, γυρίζει". Απελπισμένη προσπαθώ στις Στήλες του Ολυμπίου Διός -πώς βρέθηκα εκεί μην ρωτάς - να βρω ταξί. Κάτι κόκκινο ξεχωρίζει κάπου στον κόσμο που στροβιλίζεται γύρω μου. Μου τραβά την προσοχή και διασχίζω με πραγματικό κίνδυνο της ζωής μου τον δρόμο. Don' t try this at home,. Το να διασχίζεις στουπί την Αμαλίας Σάββατο βράδυ είναι μια πρόκληση στην γνωστή ρήση "Αν δεν είναι η ώρα σου...", με οδηγούς πιο μεθυσμένους από εσένα που παλεύουν να αποδείξουν ότι δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαίους ημών προγόνους.

Τα καταφέρνω και αλώβητη στην απέναντι πλευρα για να διαβάσω την φωτεινή επιγραφή στην οποία τρέχουν κόκκινα γράμματα. Ξέρεις αυτές που χάζευες παιδί αγωνιώντας να προλάβεις να διαβάσεις "Φωτογραφίες ταυτότητες σε 1΄ λεπτό Αθήνα 22:34 24C" προσπαθώντας να συνδέσεις μεταφυσικά όλες αυτές τις πληροφορίες. Θέλω να πάρω ένα τέτοιο και να γράφω "Τι κοιτάς, ρε;" ή "Πωλείται ελαφρώς μεταχειρισμένη βούρτσα". Το μήνυμα που με έσυρε στην άλλη άκρη της Ιθάκης μου δεν έγραφε την ώρα, αλλά "Μόνο ο Χριστός σώζει". Πράγματι, βρήκα αμέσως ταξί.

Γιατί το θυμήθηκα αυτό όλο; Γι' αυτό.

Τι είναι αυτό; Το απαύγασμα της βυζαντινής μεγαλοπρέπειας. Κατεβάζεις ένα wallpaper στο κινητό σου να σε φυλάει - αν έλεγε ότι φυλάει το κινητό σου θα είχε μεγαλύτερη επιτυχία. Οι τιμές είναι ίδιες, πράγμα βολικό. Καλο deal είναι η Παναγία η Γλυκοφιλούσα γιατί παίρνεις δύο στην τιμή του ενός. Εδώ που τα λέμε όμως οι όσιοι δεν μπορεί να χρεώνονται το ίδιο με τους αγίους. Άραγε έχουν και ringtones; "Στο top 5 Η ζωή εν τάφω και Το τροπάριο της Κασσιανής (Tiesto mix)".

Κοίτα, επειδη σε ξέρω καλά και εσύ τώρα γελάς, σκέψου το λίγο. Για 1.43 συμφέρει. Βάζεις wallpaper τον Άγιο Πέτρο ή τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο - να στηρίξουμε τους μετανάστες. Αν θες να είσαι trendy βάζεις τον πιο μοντέρνο όσιο Παϊσιο. Καλού κακού, ποτέ δεν ξέρεις. Εδώ σου λέει "Μόνο ο Χριστός σώζει" και βρίσκεις ταξί Σάββατο βράδυ.