Kellogs

Από ντοκιμαντέρ στο Σκάι:
«Οι άνθρωποι πίστευαν ότι οι πλούσιες σε λίπη τροφές, όπως αυγά με μπέικον, αύξαναν τη λίμπιντο. Έτσι, ο dr Kellog αποφάσισε να φτιάξει μια τροφή που θα κατευνάσει τα ήθη: τις νιφάδες σιταριού»

Μην γελάς, δεν είναι για γέλια. Για σκέψου λίγο τις τρομαχτικές προεκτάσεις του θέματος (βάζω το τρομαχτικές για να προσδώσω δημοσιογραφικό κύρος). Κατ’ αρχήν ας εντοπίσουμε το οξύμωρο. Σε παρακαλάνε-αναγκάζουν ν’ αντικαταστήσεις δύο γεύματα με Kellogs. Βλέπεις την κοπέλα που ήταν πριν χοντρή - τι χοντρή, μια χαρά αδύνατη ήταν, γι’ αυτό κρύβεται πίσω από καρέκλες και τέτοια - ν’ αδυνατίζει. Αποφασίζεις και λες: «Ας τρώω όλη μέρα νιφάδες σιταριού, μπας και σταυρώσω γκόμενο(είναι τώρα έκφραση αυτή;)». Μία στις 8.000.000 γυναίκες τα καταφέρνουν, να χάσουν κιλά δηλαδή, γιατί η σταύρωση δεν είναι εγγυημένη, εδώ οι εβραίοι και ζοριστήκανε…ξεφεύγω από το θέμα…Οι υπόλοιπες 7.999.999 τρώνε ένα κουτί δημητριακά τη μέρα και μάλιστα αυτά με σοκολάτα. Τελικά, όχι μόνο δεν αδυνατίζουν αλλά και αν σταυρώσουν γκόμενο – με Ιούδα ή χωρίς – εκείνος να τις λέει ξενέρωτες!

Γενικά αν είχα όρεξη και λεφτά θα έκανα έναν αγώνα στις διαφημιστικές. Τελευταία έχω βάλει στο μάτι την AXE. Εντελώς παραπλανητικές διαφημίσεις.

- Κύριε πρόεδρε, ολόκληρο μπουκάλι έβαλα στον καλόγερο αλλά η γκόμενά μου ατάραχη. Εντάξει, είπα να αδειάσω άλλο ένα στο δασύτριχο στήθος μου. Πέρα από το ότι μου είπε ότι βρωμάω, έβγαλα και σπυράκια.

Μας έχουν βάλει στο μάτι. Είναι οι κυνηγοί και είμαστε το θήραμα, target group μας λένε. Και εδώ δε μιλάμε για τον Elmer Fudd από το Bugs Bunny, να τρώμε καρότο και να κάνουμε χαβαλέ.

Την έβαψα

Έβαψα το σπίτι μου (όχι μόνη αλλά με εκείνον, θα βρω τα λόγια να σου πω μια μέρα για εκείνον*)! Είναι η πρώτη φορά που κάνω κάτι τέτοιο. Μου φαινόταν απλό, βούρτσες και χρώμα. Γελάστηκα! Ο εφιάλτης άρχισε με την επιλογή. Άπειρες αποχρώσεις, δυσνόητοι κωδικοί με αριθμούς και γράμματα, παραπλανητικά ονόματα στα χρώματα. Πιο εύκολα μπαίνεις στα μυστικά αρχεία της CIA παρά να βρεις αυτό το τέλειο λαδί.
Η αναζήτηση του τέλειου χρώματος της ελιάς (δε νομίζω να υπάρχει η γενική «του λαδιού») έγινε για μένα το Άγιο Δισκοπότηρο. Ξεφύλλισα όλα τα χρωματολόγια, μπήκα σε όλες τις ιστοσελίδες ψάχνοντας αυτό το απαλό χρώμα του φύλλου της ελιάς που θα μου θύμιζε κάμπο το καλοκαίρι στη Κρήτη, που τα τζιτζίκια τραγουδούν (έχω τις ενστάσεις ως προς αυτό, αλλά έτσι λέει ο Πλάτωνας) με το αεράκι να χαϊδεύει τα φύλλα κάνοντάς τον κάμπο να μοιάζει με μια υπέροχη ασημοπράσινη θάλασσα. Τώρα, αν βγάλεις τον κάμπο, το ασημοπράσινο, το αεράκι (και τα τζιτζίκια ευτυχώς) το πέτυχα!

* Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δε θα τα βρω αυτά τα λόγια. Δεν υπάρχει τίποτα που να περιγράφει αυτό που νιώθω όταν με κοιτάει. Όλα θα είναι λίγα.