Ο Επικίνδυνος Βοσκός

Είμαι τρομοκρατημένη. Ζω στην πόλη όλη μου τη ζωή. Πάντα η επαρχία και ιδιαίτερα η φύση ήταν για μένα ένα βασίλειο που επιβουλευόταν την υγεία μου, με τα χιλιάδες μικρά ζωύφια και τα ενοχλητικά φυτά. Και όλο αυτό το οξυγόνο... Φρίκη. Παρολαυτά θεωρούσα ότι ήταν ένα ασφαλές μέρος με μοναδική απειλή εξωπραγματικές μέλισσες, που συχνά έπαιρναν στο μυαλό μου οργουελικές διαστάσεις (δεν μιλάω για το πόσο χοντρός ήταν φυσικά). Όμως όσο η φύση ήταν μια συνεχής μάχη για επιβίωση, οι ανθρωποι φάνταζαν καλοκάγαθοι. Ξέρεις, φαφούτες γιαγιάδες που σε φιλεύουν καλούδια, φαφούτιδες γέροι που σου λένε ιστορίες σε άγνωστες γλώσσες. Το χειρότερο που μπορούσες να φανταστείς είναι ότι η οδοντιατρική είναι μια επιστήμη τόσο άγνωστη όσο και η οδοντόβουρτσα.
Όμως τώρα τα πάντα άλλαξαν. Έπαψα να γελάω με τις απίθανες ιστορίες του Στίβεν Κινγκ, όπου όλα τα κακά συμβαινουν σε αμερικανικές κωμοπόλεις. Ούτε και ο Λαβκραφτ μου φαίνεται και τόσο αστείος (καλά όχι ότι γέλασα ποτέ με το "Πλάσμα στο κατώφλι"). Η επαρχία είναι μια επικίνδυνη περιοχή που κάνει τα Zara στις εκπτώσεις να μοιάζουν με βόλτα στο πάρκο. Εκεί, ημίτρελοι (το ήξερα ότι τόσο οξυγόνο δεν κάνει καλό) βοσκοί σκοτώνουν αθώους κυνηγούς. Πώς μπορούν οι δυνάμεις μου να αντιμετωπίσουν αυτήν την απειλή; Αν γίνω αόρατη θα με μυρίσουν τα τσοπανόσκυλα. Και δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω την υποβολή μου γιατί δεν μιλάω την άγνωστη -να τολμήσω να πω εξωγήινη- γλώσσα τους. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να μη ξεχάσω το μοναδικό πράγμα που μπορεί να μου σώσει τη ζωή: "ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΤΗΣΩ ΠΟΤΕ ΤΟ ΤΡΙΦΥΛΛΙ".