Κοιτάζω τον laptop μου, τον σύντροφο σε σπουδές, παιχνίδι, σε όλες τις δύσκολες ώρες. Και με πιάνει θλίψη. Έχουμε περάσει πολλά μαζι και έχουμε μοιραστεί εμπειρίες και αγωνίες. Και όμως, μετά από λίγο καιρό δε θα είναι παρά ξεπερασμένος. Θα έχει χαθεί ο πρώτος ενθουσιασμός και η μαγεία από τη σχέση μας και δεν θα τον περιποιούμαι πια με την ίδια προθυμία. Δε θα καλύπτει πλέον τις ανάγκες μου και θα φαντάζει στα μάτια μου αργός και άχρηστος. Το αναπόφευκτο θα συμβεί και σιγά σιγά θα αρχίσω να ψάχνω για άλλον. Στην αρχή θα βγαίνω μόνη μου στα μαγαζιά απλά για να κοιτάξω. Και κάποια μέρα θα βρώ έναν νέο, όμορφο και ικανό να με ικανοποιήσει και θα τον φέρω σπίτι. Αυτός θα πρέπει να φύγει.
Και που θα πάει; Φαντάζομαι ένα μέρος όπου μαζεύονται όλοι οι παλίοι lap top. Έναν παράδεισο από πρίζες και καλώδια δικτύου ή ασύρματες συνδέσεις. Εκεί μπορούν οι μαθημένοι στην ελευθερία lap tops να ζήσουν ευτυχισμένοι ανταλάσσοντας μηνύματα στις οθόνες τους. Και θα έχουν χαρακτηριστικά των files που έχουν σωθεί στον σκληρό δίσκο τους. Δε θα μου έκανε καμία εντύπωση λοιπόν αν οι περισσότερες laptopίνες είναι ξεκωλάκια. Θα υπάρχουν, φαντάζομαι, πολλοί δικηγόροι που για πλάκα θα μηνύουν ο ένας τον άλλο. Και φοιτητοlaptop που θα μιλάνε μεταξύ τους δικτυακά και θα ξενυχτάνε σε forum. Αλλά οι περισσότεροι θα αναβοσβήνουν άσκοπα τις οθόνες τους και θα παίζουν μισοτελειωμένες παρτίδες πασιέντσας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου