Το δικό μου παράλογο δόγμα

Για να πω την αλήθεια, αν και ήξερα πολύ καλά ότι μέσα στις δοκιμασίες θα ήταν και το να πείσω τους πιστούς μου για κάτι τρομερά απίθανο, δεν είχα προετοιμαστεί. Είχα, δηλαδή, σκεφτεί κάτι του τύπου «Οι αθόρυβες κλανιές μου βρωμάνε περισσότερο» και μετά να προσποιηθώ – ή όχι – ότι έκλασα και να τους δω όλους να κλείνουν τη μύτη τους (εκτός ίσως από τις κότες). Το θεωρούσα εξαιρετικό σχέδιο, γιατί πίστευα ότι θα έκλειναν τη μύτη τους και οι πιστοί του σαμάνου. Βλέποντας όμως το εξαιρετικό show του σαμάνου, είδα ότι τα πράγματα ήταν δύσκολα. Δε θα έβγαζα εύκολα πέρα με μερικές κλανιές.

Έπρεπε να βασιστώ σε μια άλλη δύναμή μου, μια δύναμη ανυπέρβλητη που για γενιές και γενιές ανέδειξε ηγέτες. Και αυτή δεν είναι άλλη από την μπουρδολογία.

Έτσι, ήρεμα, σοβαρά και σχεδόν χαμηλόφωνα είπα: «Εν αρχή ην η άγνοια. Και η άγνοια εγέννα το φόβο. Και ο φόβος εγέννα την ανασφάλεια. Και η ανασφάλεια εγέννα τον πανικό. Και ο πανικός εγέννα το χάος. Και το χάος εγέννα τον θεόν». Οι πέντε-έξι πιστοί μου έμειναν να με κοιτούν με ολάνοιχτα τα μάτια. Ή που σκεφτόταν «Πω, τι είπε το άτομο» ή «Τι μαλακίες είπε;» ή «Ποιος γεννούσε τι;». Και σαν από δαιμονική σύμπτωση καμιά δεκαριά κότες γέννησαν αυγά.

Όπως καταλαβαίνεται, κέρδισα πανηγυρικά!

Πίστη σε παράλογα δόγματα

[Έχω τόσο καιρό να γράψω... Ας είναι, ξεκίνησα να σας λέω για τότε που προσπαθούσα να ξεκινήσω μια νέα θρησκεία γύρω από...εμένα. Πήγα, λοιπόν, σε ένα συνέδριο όπου οι νέες αιτήσεις για θρησκείες. Εκεί έπρεπε να περάσω διάφορες δοκιμασίες. Τα κατάφερα μια χαρά στην πρωτη δοκιμασία. Τα πήγα, άραγε, το ίδιο καλά και στη δεύτερη;]

Το Καταστατικό ήταν σαφές. Η πίστη μπορούσε να συνοδεύεται από ανταλλάγματα αν και η μη χρήση τους έδινε περισσότερους πόντους. Και γι’ αυτό ήξερα πως η δεύτερη δοκιμασία της πίστης σε παράλογα δόγματα θα ήταν από τις πιο δύσκολες για’ μένα. δεν είχα καν καταλήξει στα βασικά δόγματα της θρησκείας μου. Κοιτούσα ανήσυχη τον αντίπαλό μου, τον σαμάνο και τους πιστούς μου.

Ο σαμάνος κληρώθηκε να αρχίσει πρώτος. Και ας το παραδεχτούμε, ήταν εντυπωσιακός. Για αυτή τη δοκιμασία έβαλε μια φοβερή στολή από δέρματα ζώων η οποία περνούσε για γενιές ολόκληρες από σαμάνο σε σαμάνο. Αυτό μας το ανακοίνωσε ο ίδιος μάλλον επειδή φοβήθηκε μην τον πούμε αντι-οικολόγο και τα σχετικά. Κρατώντας μια μάσκα στο ένα χέρι και ένα σείστρο στο άλλο (θα ανέλυα τώρα όλη αυτή την προσκόλληση με την κουδουνίστρα αλλά θες να μάθεις τη συνέχεια). Τότε άρχισε σιγά – σιγά να μουρμουράει. Στην αρχή σήκωνε αργά το ένα πόδι μετά το άλλο σε ένα αργό τέμπο. Μετά λικνιζόταν μπρος πίσω και ο ρυθμός γινόταν πιο γρήγορος. Και όσο περνούσε η ώρα, τα βήματα γινόταν πιο βαριά και δυνατά. Ώσπου πια τρανταζόταν ολόκληρος και τα λόγια του ήταν άναρθρες κραυγές. Κάποια στιγμή τα μάτια του γύρισαν ανάποδα. Εντάξει, αυτό ήταν τρομαχτικό. Πάντως είχε αντίκτυπο στους πιστούς του.

Στη συνέχεια, έμοιαζε να έχει πέσει σε έκσταση. Τρανταζόταν ολόκληρος και άρχισε να αφρίζει (ελπίζω η επιτροπή αν είχε ελέγξει για τυχόν παράνομο Tide). Όταν άνοιξε τα μάτια του δεν είχε κόρες και άρχισε να βγάζει ασυνάρτητους φθόγγους. Οι πιστοί του τον κοιτούσαν με δέος, θρησκευτική πίστη και φόβο μαζί. Μέχρι και οι δικοί μου πιστοί τον χάζευαν με ενδιαφέρον. Όταν τελείωσε όλο αυτό ο σαμάνος συνήλθε και διακήρυξε ότι είχε μπει μέσα του ο Θεός τάδε (δεν τον λένε έτσι τον Θεό, πρόκειται για την αόριστη αντωνυμία). Ήμουν χαμένη από χέρι.