Μια από της σπάνιες φορές που το όνομα έχει και τη χάρη.
Σαν τώρα (και θα μείνει πάντα σαν τώρα) θυμάμαι εκείνο το πρωινό του Σεπτέμβρη. Είμαι Α' Λυκείου, φυτό του κερατά, και ψάρι σπαρταρόν. Το πρόγραμμα γράφει "Καρύδη". Τα αστεία για τα ξηροκάρπια εξαντλήθηκαν γρήγορα. Και στην τάξη μπαίνει μια μικροκαμωμένη γυναίκα. Τι μάτια ήταν αυτά, τι βλέμμα! Διαπεραστικό. Μας ζύγισε, μας μέτρησε και μας σήκωσε.
-Δε μου αρέσει εδώ. Θα πάμε αλλού.
Και εμείς υπνωτισμένοι πήγαμε αλλού. Όχι, μόνο σε άλλη τάξη, σε άλλο κόσμο. Με μια φωνή, χαρακτηριστική, με το βλέμμα πάνω από τα μικροσκοπικά γυαλιά και μια αγάπη να ξεχυλίζει μας έμαθε ποιήση. Όλους, ακόμα και αυτούς που είχαν μείνει και ξαναέκαναν την τάξη. Αντιδραστική, παθιασμένη, μεγαλόψυχη. Δεν τόλμησε κανένας να χάσει μάθημα ποτέ. Η κοπάνα στο μάθημα της Καρύδη ήταν αμαρτία και ιεροσυλία. Οι εργασίες της ιερό καθήκον.
Στη Β' Λυκείου, κοίταξα με αγωνία το πρόγραμμα. "Καρύδη" με μέλι σκέφτηκα τότε. Η μαγικότερη χρονιά στο σχολείο. Επικές μάχες με εκείνη, ήταν κομμουνίστρια από τις λίγες, σύζυγος του Φαράκου βλέπεις. Εγώ από τη φύση μου ενάντια σε κάτι τέτοια. Και όμως, όσο αντιδρούσα, τόσο με αγαπούσε και την αγαπούσα. Αποφασισε και κατάφερε να μας πάει Ισπανία σχεδόν τζάμπα. Δύο από τις ομορφότερες βδομάδες της ζωής μου. Μας απογείωσε, μας χάρισε απλόχερα.
Στην Γ' Λυκείου δεν ήταν εκεί, αλλά ήταν.
Μετά από χρόνια την είδα χθες στην εκδήλωση για τον Φαράκο. Είμασταν όλοι εκεί, μια παρέα αλλοπρόσαλλη. Βριζόμασταν και σπρωχνόμασταν σαν να ήμασταν κολλητοί. Και μετά μέναμε αποχαυνωμένοι από τα νέα του άλλου, τα ήδη μπαγιάτικα. Και εκείνη να μας καμαρώνει και να μας δείχνει σε όλους λέγοντας "Τα παιδιά μου". Τα παιδιά της . . .
10 σχόλια:
Ρουφιάνα. Μ' έκανες να βουρκώσω.
παρομοίως
Τα μαντήλια προαιρετικά. Λίγα μπορεί να κάνει κανείς για τέτοιους ανθρώπους.
Μάνια μου, κάποτε θα γράψω και για εσένα. Χιχι!
Την περασμένη βδομάδα βρεθήκαμε με το Μαράκι στο Bios και στο λίγο που κουβεντιάσαμε, σου κάναμε την τιμή να σε κάνουμε θέμα συζήτησης.
Μετά σε κάναμε ταπετσαρία.
Επειδή ούτε το Μαράκι σε ξέρει, της είπα ότι θα σου την πέσω, να προσπαθήσουμε να γνωριστούμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Στην πέφτω λοιπόν.
Πράξε κατά βούλησιν.
H χειρότερή μου μεταφορά! Τι πάει να πει στην πέφτω; Πόσα κιλά είσαι δηλαδή και πρέπει εγώ να αντέξω;Πώς θα ήμουν ταπετσαρία; Είμαι αρκετά φαρδιά για να καλύψω έναν τοίχο. Μου εξάπτεις το ενδιαφέρον, πάντως.
Σκέψου το.
Και ναι να πεις, μπορεί να προσπαθήσουμε και να μην κάτσει τελικά.
Ξέρεις πως είναι αυτά τα πράματα.
Εγώ τα χάλια μου έχω.
Μόνο το Μαράκι είναι όμορφο κορίτσι.
Και γιατί δεν τη πέφτεις στο Μαράκι; Άλλωστε πιστεύεις πραγματικά ότι είμαι τόσο καταπληκτικά πεζή αν δεν είχα κάποιον να μου θυμίζει κάθε μέρα πόσο με λατρεύει; Ο μόνος λόγος που είμαστε σε άλλα στρατόπεδα, είναι ότι έχω τα χάλια μου αλλά εκείνος τα αγαπάει. Και το ξενέρωμα: Θα ήθελα να συναντηθούμε φυσικά (και εσύ σκέφτεσαι: "Ναι, ρε τι να σε κάνω;). Χα!
Διδάσκεις;
Σε ακούω...
logiaekpaideytikwn.blogspot.com
Απλά σου μεταφέρω την απάντηση της δασκάλας σου, που έχει την "αναπηρία" να μην μπορεί να ανοίξει έναν Η/Υ, πόσο μάλλον να μπει στο ιντερνετ και να διαβάσει όσα της γράφεις...
Συγκινήθηκε όταν της μετέφεραν τα λόγια σου. Σου θυμίζει ότι την έχεις "εγκαταλείψει" και περιμένει να πας να την βρεις.
Φιλιά
Είναι υπέροχο που κάποιος μας έφερε ξανά σε επαφή. Μιλήσα με τη δασκάλα μου και ελπίζω να είναι μια αρχή.
Ευχαριστώ και φιλιά
Δημοσίευση σχολίου