Τα σκατά

Μια φορά και ένα καιρό ήταν σε ένα μικρό χωριό ζούσε ένας χωρικός. Δε θα διέφερε σε τίποτα από τους άλλους χωρικούς, αν δεν έκανε κάτι πολύ περίεργο. Κάθε πρωί, αφού σηκωνόταν από το αχυρένιο κρεβάτι του, πήγαινε σε μια γωνιά του μικρού χωραφιού του, και έχεζε εκεί.
Όλοι τον σιχαινόταν, οι γείτονές του τον μισούσαν γιατί η μπόχα έμπαινε στο σπίτι τους. Όμως εκείνος δε σταμάτησε. Κάθε πρωί, πρόσθετε λίγα σκατά ακόμα στη γωνιά του χωραφιού του.
Και κάποτε, όταν πέρασε ο καιρός, ένα λουλούδι φύτρωσε εκεί. Kαι από το λίπασμα, μεγάλωσε και έγινε τεράστιο και κάλυψε όλο το χωράφι. Και κάλυψε όλο το χωριό και κάλυψε όλο το κόσμο.

Για την Ευτυχία

Μια από της σπάνιες φορές που το όνομα έχει και τη χάρη.

Σαν τώρα (και θα μείνει πάντα σαν τώρα) θυμάμαι εκείνο το πρωινό του Σεπτέμβρη. Είμαι Α' Λυκείου, φυτό του κερατά, και ψάρι σπαρταρόν. Το πρόγραμμα γράφει "Καρύδη". Τα αστεία για τα ξηροκάρπια εξαντλήθηκαν γρήγορα. Και στην τάξη μπαίνει μια μικροκαμωμένη γυναίκα. Τι μάτια ήταν αυτά, τι βλέμμα! Διαπεραστικό. Μας ζύγισε, μας μέτρησε και μας σήκωσε.

-Δε μου αρέσει εδώ. Θα πάμε αλλού.

Και εμείς υπνωτισμένοι πήγαμε αλλού. Όχι, μόνο σε άλλη τάξη, σε άλλο κόσμο. Με μια φωνή, χαρακτηριστική, με το βλέμμα πάνω από τα μικροσκοπικά γυαλιά και μια αγάπη να ξεχυλίζει μας έμαθε ποιήση. Όλους, ακόμα και αυτούς που είχαν μείνει και ξαναέκαναν την τάξη. Αντιδραστική, παθιασμένη, μεγαλόψυχη. Δεν τόλμησε κανένας να χάσει μάθημα ποτέ. Η κοπάνα στο μάθημα της Καρύδη ήταν αμαρτία και ιεροσυλία. Οι εργασίες της ιερό καθήκον.

Στη Β' Λυκείου, κοίταξα με αγωνία το πρόγραμμα. "Καρύδη" με μέλι σκέφτηκα τότε. Η μαγικότερη χρονιά στο σχολείο. Επικές μάχες με εκείνη, ήταν κομμουνίστρια από τις λίγες, σύζυγος του Φαράκου βλέπεις. Εγώ από τη φύση μου ενάντια σε κάτι τέτοια. Και όμως, όσο αντιδρούσα, τόσο με αγαπούσε και την αγαπούσα. Αποφασισε και κατάφερε να μας πάει Ισπανία σχεδόν τζάμπα. Δύο από τις ομορφότερες βδομάδες της ζωής μου. Μας απογείωσε, μας χάρισε απλόχερα.

Στην Γ' Λυκείου δεν ήταν εκεί, αλλά ήταν.

Μετά από χρόνια την είδα χθες στην εκδήλωση για τον Φαράκο. Είμασταν όλοι εκεί, μια παρέα αλλοπρόσαλλη. Βριζόμασταν και σπρωχνόμασταν σαν να ήμασταν κολλητοί. Και μετά μέναμε αποχαυνωμένοι από τα νέα του άλλου, τα ήδη μπαγιάτικα. Και εκείνη να μας καμαρώνει και να μας δείχνει σε όλους λέγοντας "Τα παιδιά μου". Τα παιδιά της . . .