Το δικό μου παράλογο δόγμα

Για να πω την αλήθεια, αν και ήξερα πολύ καλά ότι μέσα στις δοκιμασίες θα ήταν και το να πείσω τους πιστούς μου για κάτι τρομερά απίθανο, δεν είχα προετοιμαστεί. Είχα, δηλαδή, σκεφτεί κάτι του τύπου «Οι αθόρυβες κλανιές μου βρωμάνε περισσότερο» και μετά να προσποιηθώ – ή όχι – ότι έκλασα και να τους δω όλους να κλείνουν τη μύτη τους (εκτός ίσως από τις κότες). Το θεωρούσα εξαιρετικό σχέδιο, γιατί πίστευα ότι θα έκλειναν τη μύτη τους και οι πιστοί του σαμάνου. Βλέποντας όμως το εξαιρετικό show του σαμάνου, είδα ότι τα πράγματα ήταν δύσκολα. Δε θα έβγαζα εύκολα πέρα με μερικές κλανιές.

Έπρεπε να βασιστώ σε μια άλλη δύναμή μου, μια δύναμη ανυπέρβλητη που για γενιές και γενιές ανέδειξε ηγέτες. Και αυτή δεν είναι άλλη από την μπουρδολογία.

Έτσι, ήρεμα, σοβαρά και σχεδόν χαμηλόφωνα είπα: «Εν αρχή ην η άγνοια. Και η άγνοια εγέννα το φόβο. Και ο φόβος εγέννα την ανασφάλεια. Και η ανασφάλεια εγέννα τον πανικό. Και ο πανικός εγέννα το χάος. Και το χάος εγέννα τον θεόν». Οι πέντε-έξι πιστοί μου έμειναν να με κοιτούν με ολάνοιχτα τα μάτια. Ή που σκεφτόταν «Πω, τι είπε το άτομο» ή «Τι μαλακίες είπε;» ή «Ποιος γεννούσε τι;». Και σαν από δαιμονική σύμπτωση καμιά δεκαριά κότες γέννησαν αυγά.

Όπως καταλαβαίνεται, κέρδισα πανηγυρικά!

Πίστη σε παράλογα δόγματα

[Έχω τόσο καιρό να γράψω... Ας είναι, ξεκίνησα να σας λέω για τότε που προσπαθούσα να ξεκινήσω μια νέα θρησκεία γύρω από...εμένα. Πήγα, λοιπόν, σε ένα συνέδριο όπου οι νέες αιτήσεις για θρησκείες. Εκεί έπρεπε να περάσω διάφορες δοκιμασίες. Τα κατάφερα μια χαρά στην πρωτη δοκιμασία. Τα πήγα, άραγε, το ίδιο καλά και στη δεύτερη;]

Το Καταστατικό ήταν σαφές. Η πίστη μπορούσε να συνοδεύεται από ανταλλάγματα αν και η μη χρήση τους έδινε περισσότερους πόντους. Και γι’ αυτό ήξερα πως η δεύτερη δοκιμασία της πίστης σε παράλογα δόγματα θα ήταν από τις πιο δύσκολες για’ μένα. δεν είχα καν καταλήξει στα βασικά δόγματα της θρησκείας μου. Κοιτούσα ανήσυχη τον αντίπαλό μου, τον σαμάνο και τους πιστούς μου.

Ο σαμάνος κληρώθηκε να αρχίσει πρώτος. Και ας το παραδεχτούμε, ήταν εντυπωσιακός. Για αυτή τη δοκιμασία έβαλε μια φοβερή στολή από δέρματα ζώων η οποία περνούσε για γενιές ολόκληρες από σαμάνο σε σαμάνο. Αυτό μας το ανακοίνωσε ο ίδιος μάλλον επειδή φοβήθηκε μην τον πούμε αντι-οικολόγο και τα σχετικά. Κρατώντας μια μάσκα στο ένα χέρι και ένα σείστρο στο άλλο (θα ανέλυα τώρα όλη αυτή την προσκόλληση με την κουδουνίστρα αλλά θες να μάθεις τη συνέχεια). Τότε άρχισε σιγά – σιγά να μουρμουράει. Στην αρχή σήκωνε αργά το ένα πόδι μετά το άλλο σε ένα αργό τέμπο. Μετά λικνιζόταν μπρος πίσω και ο ρυθμός γινόταν πιο γρήγορος. Και όσο περνούσε η ώρα, τα βήματα γινόταν πιο βαριά και δυνατά. Ώσπου πια τρανταζόταν ολόκληρος και τα λόγια του ήταν άναρθρες κραυγές. Κάποια στιγμή τα μάτια του γύρισαν ανάποδα. Εντάξει, αυτό ήταν τρομαχτικό. Πάντως είχε αντίκτυπο στους πιστούς του.

Στη συνέχεια, έμοιαζε να έχει πέσει σε έκσταση. Τρανταζόταν ολόκληρος και άρχισε να αφρίζει (ελπίζω η επιτροπή αν είχε ελέγξει για τυχόν παράνομο Tide). Όταν άνοιξε τα μάτια του δεν είχε κόρες και άρχισε να βγάζει ασυνάρτητους φθόγγους. Οι πιστοί του τον κοιτούσαν με δέος, θρησκευτική πίστη και φόβο μαζί. Μέχρι και οι δικοί μου πιστοί τον χάζευαν με ενδιαφέρον. Όταν τελείωσε όλο αυτό ο σαμάνος συνήλθε και διακήρυξε ότι είχε μπει μέσα του ο Θεός τάδε (δεν τον λένε έτσι τον Θεό, πρόκειται για την αόριστη αντωνυμία). Ήμουν χαμένη από χέρι.

Διακήρυξη πιστέυω

Θα μου πείτε που βρήκα 100 πιστούς. Είχε έρθει φυσικά το μωρό μου – που μάλλον παρερμήνευσε τον όρο «θεά» -και κάποιοι κολλητοί μου, όπως η Genie και ο Άκης. Ήρθαν και κάτι άγνωστοι τύποι που δεν είχα ξαναδεί. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν 100. Μελετώντας το Καταστατικό είχα βρει μια τρύπα. Πουθενά δεν υπήρχε ρήτρα ότι οι πιστοί έπρεπε να είναι άνθρωποι. Μια διένεξη περί ψυχής μεταξύ των υπόλοιπων θρησκειών και των βουδιστών δεν είχε αφήσει το θέμα σε εκκρεμότητα. Αλλά αυτό ήταν κάτι που δεν υπήρχε πάρα μόνο στα ψιλά γράμματα. Και όπως διαπίστωσα οι θρησκείες είναι ένα συμβόλαιο με ψιλά γράμματα. Έτσι, είχα φροντίσει να προμηθευτώ και να μεταφέρω καμιά 80αριά κότες. Αρχικά η κατάσταση ήταν απελπιστική. Αν μας έβλεπε κανείς θα έλεγε ότι ήμασταν χαμένοι από χέρι. Ο σαμάνος ήταν βαμμένος με τα χρώματα της φυλής και φορούσε μια υπέροχη στολή. Οι πιστοί του ήταν κάτι γεροδεμένοι τύποι που φορούσαν και αυτοί παραδοσιακές στολές και έδειχναν βλοσυροί και αποφασισμένοι. Από την άλλη εγώ είχα πάει με ένα τζιν και μια μπλούζα και κοιτούσα τους δικούς μου. Τα φιλαράκια μου με χάζευαν και σχολίαζαν, υποθέτω όχι κολακευτικά. Κοντά τους οι ξεκάρφωτοι κοιτιόταν και επεξεργαζόταν το χώρο. Μέχρι να αρχίσει ο αγώνας είχαν αρχίσει να συστήνονται μεταξύ τους και να πιάνουν την κουβέντα.
Στο ενδιάμεσο, οι κότες τα είχαν δώσει όλα, κακάριζαν και φώναζαν πανικόβλητες. Και εγώ χάζευα μια τον σαμάνο και μια τις κότες και μια τους δικούς μου πιστούς που δεν έδειχναν τον ίδιο ενθουσιασμό. Εκτός από τον Tristanos, που ήταν πιο φανατικός, κάποια στιγμή με κοίταξε ερωτηματικά δείχνοντας τους αντιπάλους μας. Του έκανα νόημα να ηρεμήσει. Ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός τόσο που μετάνιωσα που δεν έφερα χρυσόψαρα, αν και η μεταφορά τους θα ήταν επίφοβη.
Κάποια στιγμή ο σαμάνος σταμάτησε το σείστρο και οι πιστοί του σε μια ένδειξη τυφλής υποταγής κοκάλωσαν. Χαμογέλασα σε αυτήν την ανοιχτή πρόκληση, έβγαλα δύο χούφτες καλαμπόκι από την τσέπη μου και το πέταξα μπροστά μου. Αμέσως οι κότες σταμάτησαν να κακαρίζουν και έσκυψαν μπροστά μου. Οι υπόλοιποι πιστοί μου, ξαφνιασμένοι από την ησυχία, σταμάτησαν να μιλούν και γύρισαν προς το μέρος μου.
Η πρώτη φάση είχα τελειώσει, αν και δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς έπρεπε να επιτευχθεί. Οι κριτές έγραφαν στα μπλοκάκια τους και ο σαμάνος τους κοιτούσε με αγωνία. Μάλλον τα είχα πάει καλά. Η δεύτερη φάση ήταν μια πραγματική πρόκληση.

Αποχωρητήριο

Ανακάλυψα γιατί κάθε ιδρυτής θρησκείας την έκανε για αρκετό διάστημα στην έρημο. Δεν είναι εύκολο πράγμα ξέρετε. Θέλει συγκέντρωση και ηρεμία, πρέπει να έχεις σκεφτεί κάθε εκδοχή. Να προβλέψεις την κάθε μαλακία που θα πει κάποιος. Και επιπλέον έχεις να κάνεις πολύ καλούς υπολογισμούς. Και εγώ σε αυτά δεν είμαι πολύ καλή.
Αυτός είναι και ο λόγος που άργησα τόσο πολύ. Αναγκάστηκα να σκεφτώ, να διαλογιστώ, να έρθω σε επαφή με τον εσωτερικό εαυτό μου. Και μιας και είμαι αναγκασμένη να δουλεύω για να μπορέσω να τα βγάλω πέρα, δεν ήταν και πολύ εύκολο. Δεν ξέρω αν το πρόσεξες αλλά οι μεγάλοι ιδρυτές θρησκειών ήταν καβατζωμένοι. Ο Σιντάρτα ήταν πρίγκιπας, ο Μωάμεθ παντρεύτηκε πλούσια χήρα και ο Ιησούς είχε για πατέρα το Θεό. Θα πρέπει να υπάρχει μια επιχορήγηση για όσους θέλουν να ιδρύσουν μια νέα θρησκεία, σαν το Stage του ΟΑΕΔ ας πούμε. Για τα πρώτα έξοδα, όπως περιοδεία στην επαρχία, πρώτα θαύματα, χειροκροτητές και άλλα απαραίτητα. Να σου δίνει το 50 % και τα υπόλοιπα να τα βάζεις εσύ ή να παίρνεις ένα δάνειο με ευνοϊκούς όρους.
Ελλείψει τέτοιων ευκολιών αναγκάστηκα να αυτοσχεδιάσω όσον αφορά το διαλογισμό. Η μοναδική απόσυρση που μπόρεσα να κάνω ήταν στο αποχωρητήριο, εκεί που και ο βασιλιάς πάει μόνος. Εκεί συνέλαβα και το μεγάλο μου σχέδιο για τον αγώνα των θρησκειών. Αφού μελέτησα καλά και με πολύ κόπο το Καταστατικό, έκανα αυτό που κάνει κάθε Έλληνας: βρήκα το παραθυράκι. Ευχαριστημένη, βγήκα από το αποχωρητήριο και ετοιμάστηκα να πάρω μέρος στη δοκιμασία των θρησκειών.
Έφτασα σε ένα μεγάλο θέατρο, όπου ήταν στημένο το ίδιο stand πληροφοριών. Παρουσίασα την πρωτοκολλημένη αίτησή μου και η γραμματέας μου έδωσε έναν αριθμό. Ήμουν το νούμερο 386. Βόλεψα όπως μπορούσα τους 100 πιστούς μου και έκατσα να περιμένω σε έναν μεγάλο διάδρομο μέχρι να με φωνάξουν. Ήταν αρκετοί οι διαγωνιζόμενοι, από όλον τον κόσμο, αλλά ήμουν η μοναδική ελληνίδα (για την Ελλάδα, ρε γαμώτο). Άρχισα να συζητάω με έναν Αμερικάνο, που απ’ ότι κατάλαβα είχε πάρει μέρος σε αυτή τη διαδικασία πολλές φορές. Μου είπε ότι οι δοκιμασίες ήταν δύσκολές και είχαν σημειωθεί αρκετοί τραυματισμοί πιστών. Εκείνος με το ζόρι είχε μαζέψει 100 πιστούς, που δεν τους είχε και πολύ εμπιστοσύνη.
- Αν κληρωθώ με τους καθολικούς, είμαι χαμένος, μου είπε. Έχω ακούσει ότι είναι σκληροπυρηνικοί και αλύγιστοι. Αν και την τελευταία φορά έχασα από ινδουιστές. Μα με 20000 θεούς έχουν καλύψει τα πάντα!
Τον άφησα στην απελπισία του και χαμογέλασα ευχαριστημένη με τον εαυτό μου. Μετά από λίγο κάποιος φώναξε τον αριθμό μου. Ήταν η σειρά μου. Μάζεψα τους πιστούς μου, έκανα κάποιες τελευταίες προετοιμασίες και μπήκα στο χώρο των δοκιμασιών. Υπήρχε μια μεγάλη σκηνή θεάτρου και κάποιοι καθόταν στα πρώτα καθίσματα. Ανάμεσά τους καθόταν και ο κ. Γαβριήλ, ο οποίος με κοιτούσε γεμάτος απορία. Από την άλλη μεριά της σκηνής βγήκε ο αντίπαλός μου. Ήταν ένας παλιός γνωστός: ο σαμάνος. Μαζί του οι πιστοί του, που έμοιαζαν σαν ντοκιμαντέρ του National Geographic. Από αυτούς που μασάνε διάφορα χόρτα και τρυπάνε τα μαγουλά τους με σπαθιά; Από αυτούς. Με κοίταξε απειλητικά. Ο αγώνας άρχισε.

Πίστη στο Θεό

Η χοντρή σπυριάρα με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια. Σηκώνει το τηλέφωνο και καλεί κάποιον κ. Γαβριήλ που όπως με πληροφορεί είναι υπεύθυνος. Σε χρόνο dt σκάει ο κ. Γαβριήλ που δυστυχώς δεν έμοιαζε με την Τίλντα στο Constantine αλλά με ξινοκώλη υπάλληλο σε δημόσια τράπεζα.
- Αν κατάλαβα καλά, θέλετε να ιδρύσετε μια δική σας θρησκεία;
-Μάλιστα.
- Θρησκεία του εαυτού σας;
-Μάλιστα.
- Κατάλαβα. Περάστε παρακαλώ στο γραφείο μου.
Ξινοκώλης ξεξινοκώλης, όταν κάποιος υπεύθυνος σε μυστικό συμπόσιο θρησκειών που έχει το όνομα του Άγγελου του Θανάτου σε καλεί στο γραφείο του, νιώθεις σαν τον Τομ Κρουζ στο “Eyes wide shut” και λες συνέχεια από μέσα σου «Μαλακία έκανα μαλακία έκανα μαλακία έκανα».
Το γραφείο ήταν ένα δωμάτιο γκρι με αρκετό φώς (don’t go towards the light!). Κάθομαι σε μια καρέκλα και ο κ. Γαβριήλ κάθεται πίσω από το γραφείο και βγάζει μια αίτηση με το καρμπόν από κάτω. Με ρωτάει στοιχεία, όνομα επώνυμο κτλ.
- Μάλιστα, έχετε σκεφτεί κάποιες εντολές για την θρησκεία σας;
- Τι πράγμα;
-Εντολές, φιλοσοφία. Με καταλαβαίνετε;
- Ξέρετε, όχι. Μπορώ απλά να ζητάω να πιστεύουν σε έμενα αλλά σε γενικές γραμμές να ξέρουν ότι τους γράφω στ’ αρχίδια μου;
- Αυτό δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπο ξέρετε. Έχετε σκεφτεί κάποιο όνομα για τη θρησκεία σας;
- Βασιλολατρία, έλεγα. Είναι πιασάρικο, τι λέτε;
- Άγνωσται αι βουλαί του πιστού. Εδώ υπάρχει ζωροαστρισμός και πιάνει. Να μη σας κουράζω. Ας περάσουμε στα βασικά. Τι προσφέρετε στο πιστό; Αιώνια ζωή, παράδεισο, καταλαβαίνετε η προσφορά κάνει τη ζήτηση.
- Ναι…Έλεγα να μείνω στο μοτίβο με τα αρχίδια, λέγοντας ότι ναι μεν τους γράφω στ’ αρχίδια μου, από την άλλη δε θα τους τα σπάω κιόλας.
- Απλό, ίσως πιάσει. Τώρα όσον αφορά στο θέμα με τα αρχίδια, μια συμβουλή. Κινδυνεύετε άμεσα σε πιθανή θεοποίησή σας να απεικονίζεστε με ένα ζευγάρι τέτοια. Οι πιστοί έχουν την τάση να κυριολεκτούν, ως γνωστόν. Δε βλέπετε ο Θεός; Είπε εκεί ένα «επτά ημέρες», το δέσανε σκοινί κορδόνι.
- Δε το είχε σκεφτεί αυτό. Και να σκεφτείς η πρώτη φράση που μου ήρθε είναι ότι τους γράφω στ’ αρχίδια μου αλλά δε θα τους σπάω τον πούτσο. Θα είχα όλο το σετάκι. Λοιπον, το’χω. Τους γράφω, αλλά προσφέρω στεγαστικό δάνειο με 2% επιτόκιο σταθερό για τρία χρόνια και σε ευρώ. Χωρίς κρυφές χρεώσεις και ψιλά γράμματα.
- Φοβάμαι ότι υλικές αποδοχές αποκλείονται από το Καταστατικό Θρησκευτικών Υποχρεώσεων, άρθρο 14 παράγραφος 3. Έγινε η εκτίμηση ότι αυτό βυθίζει τις οικονομίες στην καταστροφή και δημιουργείται χάος. Όταν ζούσε ο Μίδας, η τιμή του χρυσού έπεσε κατακόρυφα, τόσο που αν υπήρχαν τότε ουρανοξύστες στην Νέα Υόρκη, θα έπεφταν χρηματιστές σαν μάννα εξ ουρανού. Παρά τις έντονες αντιρρήσεις αρκετών θεών και θεοτήτων, η παροχή υλικών αγαθών αποκλείστηκε. Ολόκληρη γενιά από τζίνι έμειναν άνεργα.
- Μάλιστα, θα πρέπει επομένως να το σκεφτώ.
- Ναι, και να μην ξεχάσω. Μέχρι τη λήξη του συνεδρίου, θα πρέπει να παρουσιάσετε στην Ελεγκτική Επιτροπή Έγκρισης και Πιστοποίησης Θεοποίησης 100 τουλάχιστον πιστούς, φανατικά αφοσιωμένους σε εσάς. Θα πρέπει να περάσουν κάποια τεστ πίστεως, όπως Πίστη σε Παράλογα Δόγματα, Συγκράτηση Ορμών Χωρίς Λόγο, Βίαιο Προσηλυτισμό και άλλα. Τις λεπτομέρειες θα τις βρείτε στο Καταστατικό που θα σας δώσει η κοπέλα στο Info Booth με αυτή την απόδειξη.
Με ένα χαρτάκι στο χέρι που έγραφε ΒΑΣΙΛΟΛΑΤΡΙΑ πήγα πάλι στην σπυριάρα, που αγκομαχώντας σήκωσε έναν τεράστιο τόμο που έγραφε με χρυσά γράμματα «Καταστατικό». Αυτό μελετάω τόσο καιρό και νομίζω ότι έχω βρει μια λύση για τους 100 πιστούς.

Σιγά σιγά Θεός

Χίλια συγγνώμη για την καθυστέρηση ανανέωσης του θεϊκού ζητήματος αλλά το να γίνεις θεός τελικά δεν είναι εύκολη υπόθεση. Που είχα μείνει; Α! Ναι, στον επίμονο σαμάνο. Όσο τσίριζε και χτυπιόταν σε έκσταση γύρω μου, βρήκα λίγο χρόνο να μεταμφιεστώ. Φούμαρα λίγο τη μούρη, πήρα χαλαρό υφάκι,, έβγαλα και τα CD που είχα στη τσάντα. Ο σαμάνος τσίμπησε. Όλο και κάποιο ξάδερφο, ανιψιό κτλ θα είχε σε κάποια πλατεία να πουλάει CD και να σκοτώνει τη μουσική (προπαγάνδα των Ναζί). Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό του και η αυτοσυγκέντρωσή του πήγε περίπατο. Έτσι βρήκα την ευκαιρία και πήρα τις πληροφορίες που χρειαζόμουν.
Κάθε πενήντα περίπου χρόνια γίνεται ένα συνέδριο θρησκειών κάπου στον κόσμο. Εκπρόσωποι από όλες τις θρησκείες μαζεύονται εκεί, σε άκρα μυστικότητα και αποφασίζουν το μέλλον της θρησκευτικής πίστης. Εκεί κατοχυρώνονται ή απορρίπτονται νέες θρησκείες. Ήμουν τυχερή. Όχι μόνο γινόταν συνέδριο αυτή τη χρονιά, αλλά το συνέδριο γινόταν στην Ελλάδα. Δυστυχώς δε μπορώ να σας πω που ακριβώς γιατί μετά θα πρέπει να σας κεραυνοβολήσω.
Γυρίζω, λοιπόν, όλο χαρά στην πατρίδα και όλο θράσος πηγαίνω στο χώρο που γινόταν το συνέδριο. Τώρα, στα μάτια των κοινών θνητών θα μοιάζει κάτι σαν «Παγκόσμιο Συμπόσιο για την αναπαραγωγή της Κοκκινόφλουδης Παπάγιας» ή τέτοιες παπαγιές. Αν κοιτάξεις πιο προσεκτικά θα δεις πρόσωπα αυστηρά και σκυθρωπά, ίδιος ο παπάς που σου έκανε παρατήρηση στον εκκλησιασμό. Από γυναίκες λίγα πράγματα, οπότε η παρουσία μου έγινε αισθητή. Χωρίς να το σκεφτώ πηγαίνω στο Information Booth στο οποίο φυσικά κάθεται μια ολοστρόγγυλη σπυριάρα
-Καλημέρα, λέω
- Καλημέρα, λέει. Μπορώ να σας εξυπηρετήσω;
- Ναι, που θα πρέπει να κάνω αίτηση για μια καινούρια θρησκεία;
Με κοιτά με απορία σαν να με μετράει. Δε δείχνει ξαφνιασμένη, πάντως. Θα μου πεις και ο Χριστός δε θα σου γέμιζε το μάτι. Ανοίγει κάτι συρτάρια και βγάζει μια αίτηση.
- Συμπληρώστε όνομα, επώνυμο και λοιπά στοιχεία, πρωτοκολλήστε στο τμήμα προφητών Booth 3 και ελάτε σε μένα πάλι.
-Ναι, αλλά εγώ δε θέλω να γίνω προφήτης.
- Αλλά;
-Θεός ή καλύτερα θεά;
-Μόνη σας; Μήπως εννοείτε να μπείτε στο ιαπωνικό πάνθεον που είναι και εύκολο;
- Όχι, παρακαλώ, θέλω να γίνω εγώ προσωπικά θεά.

Όχι ακόμα Θεός

Κάπου είδα έναν παπά καθολικό να μιλά με έναν αφρικανό σαμάνο:
- Ναι, το ζήτημα των Κινέζων πρέπει να συζητηθεί στο συμπόσιο.
- Η ένωση σαμάνων θα στηρίξει την πρόταση. Θα πρέπει να αποφασιστεί τι θα γίνει και με τη θρησκεία του χρήματος.
Είχα πιάσει λαυράκι. Πλησίασα με αποφασιστικό βήμα. Τόσο αποφασιστικό που αν είχα σπιρούνια θα αντηχούσαν στο χωματόδρομο της αφρικανικής χώρας. Έφτασα κοντά στο περίεργο δίδυμο και ρώτησα για το συμπόσιο. Άλλαξαν ύφος και αμέσως το έπαιζαν εχθροί. Όταν επέμεινα στράφηκαν εναντίον μου. Και η μάχη άρχισε.
Ο πάτερ άνοιξε τα πόδια, στύλωσε το βλέμμα και έβγαλε το μαγικό του όπλο: το κομποσκοίνι. Αυτοσυγκεντρώθηκα και ετοιμάστηκα να τον πείσω να τα ξεράσει όλα. Ίδρωνα και ξείδρωνα αλλά η προσευχή κρατούσε το μυαλό του προστατευμένο. Τότε είδα μέσα από το ράσο το ροζ στρινγκ.
- Το κόκκινο στρίνγκ θα σας πήγαινε καλύτερα, πάτερ.
Η αυτό συγκέντρωση του πήγε περίπατο, το Κύριε ελέησόν με έγινε κάτι σαν Κύριε λες να μου πηγαίνει ελέησον; Την ώρα όμως που ήμουν έτοιμη να μάθω για το συμπόσιο, μου την πέφτει ο σαμάνος κουνώντας ένα ραβδί με κρόταλα. Είχε πέσει σε έκσταση και έτσι οι σκέψη του ήταν ασυνάρτητη. Άσε που ο θόρυβος δε με άφηνε να συγκεντρωθώ για να ρωτήσω τον πάτερ.

Θα καταφέρω άραγε να μάθω τι είναι αυτό το συμπόσιο;